Μην ανησυχείς ρε!

ΑΡΘΡΑ-ΑΠΟΨΕΙΣ

Πέμπτη, 17 Ιουλίου 2014, 12:29

«Η πιο θλιβερή εθνική όλων των αθλημάτων», είχα γράψει μετά τον αποκλεισμό της εθνικής ομάδας βόλεϊ των ανδρών από το τρίτο κατά σειρά Ευρωβόλεϊ. Για Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ούτε λόγος. Το Ευρωπαϊκό Λιγκ το απαξιώναμε όλοι. 5 ολόκληρα χρόνια, 6 σεζόν το ελληνικό βόλεϊ πήγαινε από χαστούκι σε χαστούκι, από αποτυχία σε αποτυχία, βίωνε την απόλυτη απαξίωση.

------------------

Παναγιώτης Περπερίδης

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Στα 36 του χρόνια ο Παναγιώτης Περπερίδης συμπληρώνει ήδη 18 χρόνια στο επάγγελμα , το οποίο εξακολουθεί να βλέπει ως χόμπι.Απο τα 18 αυτά χρόνια τα 15 ήταν γεμάτα τηλεόραση και ραδιόφωνο. Κυρίως όμως τηλεόραση. Aργότερα ανακάλυψε το ίντερνετ (όπως κάποιος θεωρεί ότι ανακαλύπτει την Αμερική) και... κόλλησε.
------------------

 

Όχι, το Ευρωπαίκό Λιγκ δεν είναι σπουδαία διοργάνωση, ούτε παίζουν ομάδες της πρώτης ταχύτητας, ούτε σκοτώνουμε τίποτα θηρία. Εντούτοις, χθες οι ψυχάρες που ΤΙΜΗΣΑΝ τη φανέλλα με το εθνόσημο θυμήθηκαν πως είναι να κερδίζεις, να προκρίνεσαι, να πανηγυρίζεις, να χορεύεις σε κύκλο, να βγάζεις selfies θριάμβου στα αποδυτήρια.

Ταυτόχρονα, η πρόκριση της εθνικής ομάδας βόλεϊ στον τελικό του Ευρωπαϊκού Λιγκ, δίνει τη δυνατότητα στο άθλημα να επιστρέψει στους μεγάλους του World League (μετά από 8 χρόνια εάν θυμάμαι καλά), εφόσον η παρέα του Φιλίπποφ, του Τζούριτς, του Πελεκούδα, του Κοκκινάκη, του Πρωτοψάλτη καταφέρει να ξεκάνει και το Μαυροβούνιο στους τελικούς της 23ης και της 27ης Ιουλίου (πρώτα στη Θεσσαλονίκη και μετά στην εκτός έδρας ρεβανς). 

Θα είναι μια πελώρια κατάκτηση και το πρώτο λιθαράκι για να «επιστρέψει το ελληνικό βόλεϊ». Ο πρώτος μικρός στόχος που θα οδηγήσει όμως στη διαρκή βελτίωση και κυρίως στα μεγάλα ραντεβού. Και τότε θα έρθει η τηλεόραση, θα έρθουν χορηγοί, θα αναπνεύσει το άθλημα.

Τι έγινε χθες βράδυ στη Σλοβενία; Ιδού ο δεκάλογος:

 1. Τα παιδιά το πίστεψαν. Είχα πολλά χρόνια να δω Έλληνες βολεϊμπωλίστες να γυαλίζει το μάτι τους τόσο πολύ. Το δε ξέσπασμα στους πανηγυρισμούς ήταν χαρακτηριστικό του πάθους. Γιατι;

2.Διότι είναι η νέα γεννιά του ελληνικού βόλεϊ που θέλει να βγάλει από πάνω της τη ρετσινιά του μονίμως ηττημένου και του φτωχού συγγενή, να αποκτήσει καλή φήμη και να βάλει (ως επιστέγασμα της προσπάθειας) κάποια ολίγα στην τσέπη. Φιλοδοξία!

3. Πρώτη φορά δεν ασχολήθηκαν με οδοιπορικά, διοικητικά, προβλήματα κλπ. Γιατί; Διότι οι παλαιότεροι θέλησαν να ξεκουράσουν τα ταλαιπωρημένα τους κορμιά, κάποιοι άλλοι τραυματίστηκαν, κάποιοι απλώς απαξίωσαν ξανά το Ευρωπαϊκό Λιγκ και ορισμένοι βρήκαν τα συμβόλαια που έψαχναν κι έτσι η εθνική ομάδα τους ήταν πλέον περιττή. Καλά έκαναν. Έτσι τα «καρκινικά κύτταρα» εξέλειψαν (σκληρό αλλά αληθινό) και έμειναν μόνο όσοι μπόρεσαν να γίνουν ΠΑΡΕΑ. 

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης λέει ότι δεν παίρνεις τους καλύτερους σε κάθε θέση, αλλά τους πολύ καλούς που ταυτόχρονα μπορούν να συγκροτήσουν ένα ομοιογενές σύνολο, μια παρέα. Αυτό έγινε και στο Μάριμπορ. Χωρίς γκρίνιες, χωρίς μουρμούρες, χωρίς ηττοπάθειες. Μόνο καλή παρέα και βόλεϊ. Δε λέω ότι δεν υπάρχουν κι άλλοι που ήταν δικαιολογημένως απόντες και με την παρουσία τους η ομάδα μπορεί να γίνει πανίσχυρη. Λέω απλώς ότι δεν υπήρχαν οι μονίμως συνδικαλιζόμενοι.

4. Δεν υπήρξαν αυτοί τη φορά γύρω τους παραγοντάρες και προεδράρες να τους φορτώσουν τα άγρια όνειρά τους για να κερδίσουν παραγοντικό χρόνο. Έτσι δεν ξενέρωσαν ποτέ, δεν εκνευρίστηκαν, δεν τους θύμωσαν, δεν τους γύρισαν τ' άντερα. 

5. Αισθάνθηκαν ότι ήρθε η ώρα της γεννιάς τους να πάρει τα ηνία. Και τα κράτησαν δυνατά.

Στο αγωνιστικό κομμάτι:

6. Ο Δρίκος κατέστρωσε το τέλειο σχέδιο με άριστο διάβασμα του αντιπάλου και οι παίκτες το ακολούθησαν κατά γράμμα. Έκανε σωστές αλλαγές και γενικώς διαχειρίστηκε τον αγώνα ΤΕΛΕΙΑ. Αυτή τη φορά Σωτήρη το θηρίο που έπρεπε να σκοτώσεις για να γίνεις ο βασιλιάς της ζούγκλας (όπως μου είχες πει κάποτε) δεν ήταν ο αντίπαλος, αλλά ο κακός σου εαυτός. Και τον σκότωσες. Συγγνώμη αν αδίκησα αυτά που κι ο ίδιος πιστεύω για σένα, αλλά εγώ θέλω τον Δρίκο που είδα χθες. Τον προπονητή με αυτοπεποίθηση, τον γνώστη, τον μάγκα. Όχι τον φοβισμένο, ισορροπιστή, κυβερνητικό εκπρόσωπο της εκάστοτε διοίκησης. Νομίζω το κατάλαβες κι εσύ.

7. Πρωτίστως χαλάσαμε με τέλεια τακτική στο σέρβις την ανάπτυξη του αντιπάλου. Μοιράσαμε ισόρροπα το παιχνίδι στο επιθετικό κομμάτι στα μεγαλύτερα διαστήματά του. Θωρακιστήκαμε στο μπλοκ τελειώνοντας τον Γκασπερίνι και τον Ουρνάουτ, άρα όλη τη Σλοβενία.

8. Ο Τζούριτς ήταν μαγικός. Πήρε την ομάδα στις πλάτες του με τον τσαμπουκά του και λειτούργησε ως ο ηγέτης-διαγώνιος του παλιού καλού καιρού. Είναι έγκλημα να χαραμίσει τον εαυτό του στην Κορέα τώρα που μαθαίνει-συνηθίζει καλά τη θέση. Ελπίζω να είναι παρών σε όλα τα προσεχή ραντεβού της εθνικής ομάδας και να μην είναι οι παρουσίες του συλλεκτικές, όποτε ο ίδιος το χρειάζεται. Και που σαι Μήτσο... Η κριτική είναι μέρος του παιχνιδιού, ιδίως όταν γίνεται από ανθρώπους που σας αγαπάνε και επίτρεψέ μου να διεκδικώ εμπράκτως αυτό το δικαίωμα.

9. Ο Φιλίπποφ μοίρασε το παιχνίδι μαεστρικά. Έκανε τους ακραίους του να αισθάνονται τουλάχιστον τρίμετροι, έδωσε ανάσες στον Τζούριτς λίγο πριν σκάσει και αξιοποίησε το κέντρο του. Ταχύτητα, φαντασία, καθαρό μυαλό. Μείνε στη Γιαστρέμπσκι να καθιερωθείς αδελφέ κι άσε τους φραπέδες. Μην ξαναγίνεις χοντρός.

10.Κοκκινάκης και Πρωτοψάλτης (ο πιο βελτιωμένος παίκτης κι ο άνθρωπος που χει ξεπεράσει το μπόι του όσο κανείς στο ελληνικό βόλεϊ ίσως από καταβολής του) ήταν γίγαντες. Έκαναν σωστή υποδοχή σε πυραύλους, επιτέθηκαν στο ρυθμό του Ντίμα με ακρίβεια, έκρυψαν στην υποδοχή τον Νικήτα που ήταν συγκινητικός (για τις άμυνές του), αλλά όλοι έχουμε ένα ταβάνι. Μπράβο και στους δυο.

΄

Φεύγω απο τον δεκάλογο για να αναφερθώ στον εξαιρετικό και χθες Παναγιώτη Πελεκούδα που είδε στην αρχή του καλοκαιριού έναν διαγώνιο να του παίρνει τη θέση στο κέντρο και ύψωσε ανάστημα. Όχι επί αδίκω. Ο Πελε είναι πια παίκτης-ψυχή για την εθνική ομάδα, έχει αποκτήσει προσωπικότητα και φυσικά τα τεχνικά χαρακτηριστικά εκείνα που του επιτρέπουν να είναι πρωταγωνιστής, όπως κι εχθές. Ο Πάνος μου έστειλε χθες ένα μήνυμα-απάντηση στο ερώτημα «Είστε έτοιμοι;». Έγραψε απλά, λιτά και περιεκτικά: «ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ ΡΕ!». Γέλασα , δεν τον πίστεψα, αλλά ,όταν τον είδα, κατάλαβα!

Αυτά έχουμε. Τι δεν έχουμε για να πάμε πιο μακριά τη βαλίτσα; Βάθος στον πάγκο. Δεν υπήρξαν δυο πασαδόροι. Κώστα Προύσαλη ,συγγνώμη, αλλά δε δικαιούσαι να ξαναλείψεις. Αλήθεια γιατί κανείς δε δοκιμάζει ως δεύτερο τον πασαδόρο της γενιάς που μας πήγε στο παγκόσμιο εφήβων, τον Γιώργο Δρογκάρη. Κι άλλα παιδιά σε άλλες θέσεις. Δεν υπήρξαν ψηλοί ακραίοι. Αδελφέ μου Ανδρέα Φράγκο οφείλεις να φροντίσεις το σώμα σου για να σαι παρών. Δεν αξίζεις να λείπεις από τέτοιες στιγμές. 

Δεν είχαμε στη Θεσσαλονίκη δεύτερο διαγώνιο. Δεν επιτρέπεται κύριοι να στέλνετε τον Τζιουμάκα για μια εβδομάδα στην εφήβων. Τα δικά του σερβίς χθες μας έδωσαν την ψυχολογία της ανατροπής, γιατί από αυτά πήραμε το πρώτο σετ. Δεν επιτρέπεται να αφήνουμε σακατεμένο και αναξιοποίητο τον γίγαντα (σωματιμετρικά που λέει κι ο κόουτς) Άκη Ασπιώτη. Αν προσθέσουμε και μια σειρά μεγάλων κεντρικών (τον Σμαραγδή, τον Πετρέα), αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει μια δωδεκάδα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ, αρκεί να είναι παρούσα. Χωρίς προαπαιτούμενα. Άλλωστε, όλοι πρέπει να βάλουν καλά στο μυαλό τους ότι η εθνική ομάδα είναι η τελευταία ελπίδα του αθλήματος. ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΠΑΡΟΝΤΕΣ.

Τι άλλο δεν έχουμε; Διοίκηση να αγκαλιάσει αυτά τα παιδιά. Λεφτά δεν το χω καθαρό αν δεν έχουμε. Στα σίγουρα όμως δεν έχουμε γνώση. Ξέρω ότι μέλη του ΔΣ (του προέδρου συμπεριλαμβανομένου) έβαλαν λεφτά από την τσέπη τους για την εθνική ομάδα. Δεν είναι αρκετό. Απαιτείται γνώση, φροντίδα και όχι ευκαιριακές λύσεις. Διότι, Αχιλλέα Μαυρομάτη για να παίξουμε στο World League δε φτάνει η νίκη στον τελικό επί του Μαυροβουνίου (Φαντάζομαι το θέλουμε το World League, ε πρόεδρέ μου;). 

Χρειάζεται παράβολο συμμετοχής, χορηγοί, γεμάτα γήπεδα, τηλεοπτικό συμβόλαιο, λεφτά για προετοιμασία σωστή, ιατρική κάλυψη των αθλητών και πολλά ακόμα. Δεν ξέρετε κύριοι πως να τα κάνετε όλα αυτά. Πρόεδρε δώσε τις εθνικές ομάδες στη Λίγκα. Σου τις έχουν ζητήσει. Έχουν την τεχνογνωσία, τους χορηγούς και το ρευστό για να παίξουν καλή μπαλίτσα. Συνεργαστείτε κι αφήστε την καρεκλολαγνεία. 

Αν νομίζετε όλοι στην ΕΟΠΕ ότι ψηλώσατε, επειδή η εθνική ομάδα θα παίξει τελικό του Ευρωπαϊκού Λιγκ, κάνετε τεράστιο λάθος. Τεράστιο. Μια ανάσα κι ένα χαμόγελο ήταν. Αυτό! Τίποτα παραπάνω. Αν δεν πράξετε τα δέοντα θα είναι ένα κόκκινο μπάλωμα στην ανυπαρξία όλων όσοι δεν αφήνουν τα παιδιά να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους. Απλά πράγματα!

Και κάτι τελευταίο επί προσωπικού. Χθες βράδυ στη ΝΕΡΙΤ Sports ο Βαγγέλης Ιωάννου μου έδωσε την ευκαιρία να σχολιάσω βόλεϊ πρώτη φορά μετά από 4 χρόνια. Συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν που μου είχε λείψε περισσότερο απ' όλα. Και μου είχε λείψει πολύ. Γι αυτό και τον ευχαριστώ πολύ. Ήταν σα να μου έδωσε τον τελικό του Μουντιάλ . Τόσο μεγάλο δώρο!

Ακριβώς 4 χρόνια πριν, η τελευταία μου μετάδοση στην ΕΡΤ ήταν και τότε ένας αγώνας της Ευρωλίγκας του βόλεϊ. Ήταν η τελευταία αγωνιστική των ομίλων. Έβλεπα παίκτες βαριεστημένους, τσαντισμένους, άφραγκους, αδικημένους, απαξιωμένους. Θυμάμαι μετά το ματς τον ψαρωμένο Πελεκούδα να ψάχνει λεφτά για να πληρώσει τα διόδια να γυρίσει σπίτι του. Και να μη βρίσκει... Τον Μέιφορθ να τον κυνηγάει η σπιτονοικοκυρά του για το νοίκι. Συνδικαλιστές να μιλούν για οδοιπορικά. Μια Ομοσπονδία στα πρόθυρα διάλυσης.

4 χρόνια μετά συνάντησα και πάλι τηλεοπτικώς αυτή την ομάδα. Μόνο που χθες βράδυ ουδείς έδινε σημασία σε προβλήματα και ανέχεια. Οι ΠΑΙΚΤΑΡΑΔΕΣ μου, οι ΗΡΩΕΣ μου ασχολήθηκαν μόνο με το βόλεϊ. 4 χρόνια μετά τους ξανασυνάντησα αποφασισμένους, να έχουν κατανοήσει πλήρως ότι αυτή η ΓΑΜΗΜΕΝΗ από χίλιες μπάντες ομάδα είναι το άρμα τους για την καταξίωση. Μέσα από αυτήν θα υπάρξει το άθλημα ξανά, μέσα από αυτήν θα υπάρξουν και οι ίδιοι.

Φροντίστε τους και αφήστε τις κωλοκαρέκλες σας όλοι!

Δε με νοιάζει αν θα πάρουν το Ευρωπαϊκό Λιγκ. Γουστάρω που 4 χρόνια μετά τους ξανασυνάντησα τηλεοπτικώς να είναι ανταγωνιστικοί και ωραίοι με το κεφάλι ψηλά.

Η εθνική βόλεϊ των ανδρών (μέχρι να την ξαναπάνε οι παίκτες εκεί που ΑΞΙΖΟΥΝ) θα παραμένει θλιβερή, γιατί έτσι την έχουν κάνει όσοι καθορίζουν τις τύχες της. Όλοι εκτός από αυτά τα παλικάρια που χθες μας τα έδειξαν. Και θα μας βγάλουν από τη θλίψη. Αργά ή γρήγορα.

Έχω υπάρξει θετικά ή αρνητικά υπερβολικός μ αυτή την ομάδα. Για ένα είμαι απολύτως βέβαιος.

ΤΑΛΕΝΤΟ ΥΠΑΡΧΕΙ...!

Πάνο, για εσάς... ΔΕΝ ΑΝΗΣΥΧΩ ΡΕ!