http://www.protagon.gr

Εδώ Μπράιτον: Ο άστεγος που έγινε σύντροφος

Photo: facebook.com/Emmausbrighton

Σε ζηλεύω, με ζηλεύεις και οι δυο μαζί ζηλεύουμε τους άλλους. Θα με ρωτήσεις τώρα ποιοι είναι οι άλλοι; Σάμπως ξέρω εγώ ποιος ή ποια είσαι εσύ; Ή μήπως ξέρεις εσύ ποια είμαι εγώ; 

Απλά, υποθέτω και υποθέτεις ότι η ζωή των άλλων είναι λίγο πιο εύκολη. Και αυτό μας καθιστά ζηλόφθονους. Και αλληλοβριζόμαστε. Ανώνυμα, χαιρέκακα, πρωτόγονα, ασταμάτητα. Στην κάθε ευκαιρία. 

Να, εδώ κάτω από το κείμενο, στα σχόλια, στο YouTube σε ένα άσχετο βίντεο, σε ένα άλλο επίσης άσχετο άρθρο. Είμαστε οι μεν και οι δε. Σε συνεχή αντιπαράθεση. Στα όπλα. Στην αντεπίθεση. Στη μουρμούρα. Στη μιζέρια.
Έλα να γνωριστούμε. Να μονιάσουμε. Να δημιουργήσουμε μαζί κάτι. Οτιδήποτε. Μην κρύβεσαι πίσω από την ανωνυμία σου.
Η ζωή εκτός Ελλάδας δεν είναι ούτε πιο εύκολη ούτε πιο δύσκολη. Είναι, απλώς, διαφορετική. Απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση, υπομονή και επιμονή και μια καλή ομπρέλα. Καιρό τώρα ψάχνω να βρω μια ισχυρή αντιανεμική ομπρέλα. Δεν σου κάνω πλάκα. Όταν βρέχει, συνήθως φυσάει. Και οι φτηνές ομπρέλες σπάνε ή λυγίζουν. Η ποιότητα ζωής εξαρτάται από τα μικρά πράγματα, από τις ασήμαντες λεπτομέρειες. Από το να έχεις μια γαμάτη ομπρέλα ή να ανταλλάξεις ένα χαμόγελο με έναν ξένο, έναν περαστικό.
Σήμερα έβρεχε πολύ, μέχρι και χαλάζι έριξε. Και φυσικά φυσούσε. Με το να μην έχω τη σούπερ ομπρέλα των ονείρων μου, δε βγήκα έξω. Και έτσι έχασα μια μοναδική ημέρα.
Την 1η Φλεβάρη το Emmaus διοργάνωσε την ημέρα «Άνοδος της Καλοσύνης», όπου ο καθένας υπόσχονταν μια καλή πράξη, ένα μικρό συμβόλαιο καλοσύνης, μια ελπίδα ότι η ανθρωπιά δεν έχει εγκαταλείψει οριστικά τους ανθρώπους. Ανάμεσα σε κάποια μηνύματα ήταν: «θα αγοράσω καφέ για κάποιον που δεν έχει χρήματα», «θα δώσω 10 λίρες στον άστεγο έξω από το γραφείο μου», «θα βοηθήσω μια γιαγιά να περάσει απέναντι», «θα χαμογελάσω σε έναν άγνωστο».
*Και μια και μου αρέσουν οι καλές πράξεις, θα κάνω και εγώ μια για την ημέρα της Ανόδου της Καλοσύνης, θα σας πω για το Emmaus:
Το Emmaus, λοιπόν, βρίσκεται κοντά στο Μπράιτον και φιλοξενεί πρώην άστεγους, οι οποίοι μετονομάζονται σε «συντρόφους», εγκαταλείπουν τα επιδόματα που τους δίνει το κράτος και τις κάθε είδους εξαρτήσεις και δουλεύουν στο θερμοκήπιο, στο μαγαζί με μεταχειρισμένα έπιπλα, στο καφέ, εκπαιδεύονται δωρεάν σε θέματα υγιεινής και ασφάλειας, μαθαίνουν τέχνες, φτιάχνουν κέικ, πλέκουν, σκάβουν, φυτεύουν και ζουν γενικά σε μια κοινότητα αλληλεγγύης.
Η όλη ιδέα ξεκίνησε από το Παρίσι το 1949, όταν ο πάτερ Henri-Antoine Groues φιλοξένησε στο σπίτι του τον Georges ο οποίος είχε επιχειρήσει να αυτοκτονήσει, μη μπορώντας να επανενταχθεί μετά από 20 χρόνια φυλακής. Ο πάτερ, γνωστός ως Abbé Pierre, ήταν αντάρτης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και βουλευτής ταγμένος στον αγώνα για την καταπολέμηση της φτώχειας. Όταν η ιδέα του για τη δημιουργία ενός αυτοδιαχειριζόμενου κέντρου πρώην αστέγων άρχισε να υλοποιείται, αναγκάστηκε να παραιτηθεί από βουλευτής και να αφοσιωθεί στο έργο του. Το Emmaus είναι πλέον μια διεθνής κίνηση, όπου άνθρωποι που για οποιοδήποτε λόγο βρέθηκαν στον δρόμο, προσπαθούν να ανακτήσουν την αξιοπρέπειά τους βοηθώντας τους ίδιους και τους «συντρόφους τους».
Μου αρέσουν όλες αυτές οι ιστορίες που συνήθως ξεκινούν από την ιδέα ενός ανθρώπου. Με κάνουν να πιστεύω στη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας, στη δύναμη για αλλαγή. «Θα βοηθήσω έναν άγνωστο», «Θα χαμογελάσω σε έναν άγνωστο». Πόσο απλό, πόσο αληθινό...
Χαμογέλα, λοιπόν. Κάν' το γι' αυτόν που είναι αντίκρυ σου. Και αν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, ακόμα καλύτερα: χαμογέλα στον εαυτό σου. Το έχεις ανάγκη.
http://www.emmausbrighton.co.uk/