Γιατί αγκαλιάζουν τη σημαία;

 

του Ν. Μαλεβίτη (reporter.gr)

Για έξι χρόνια μελετούσα σε καθημερινή βάση σχεδόν τον εθνικισμό και τις διαδικασίες διαμόρφωσης της εθνικής ταυτότητας. Αυταπάτες λοιπόν δεν τρέφω: όταν κερδίζει η Εθνική Ελλάδος ή διακρίνεται κάποιος Έλληνας αθλητής χαίρομαι, αλλά δεν νιώθω «υπερήφανος ως Έλληνας», ούτε θεωρώ ότι η επιτυχία δείχνει κάτι για τον χαρακτήρα των Ελλήνων ή τον δικό μου. Χαίρομαι με τον ίδιο τρόπο που χαίρομαι και όταν κερδίζει ο Παναθηναϊκός.

Παρόλα αυτά,  έβαλα τα κλάματα με τις εικόνες των αδελφών Αντετοκούνμπο να αγκαλιάζουν την ελληνική σημαία. Για όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία, να την περιγράψω εν τάχει: ο 18χρονος Γιάννης Αντετοκούνμπο, γιος μετανάστη από τη Νιγηρία στη χώρα μας, επιλέχθηκε σε πολύ υψηλή θέση, την υψηλότερη που έχει καταλάβει ποτέ Έλληνας, κατά τη διάρκεια των φετινών δοκιμαστικών νέων ταλέντων (drafts) για το επαγγελματικό πρωτάθλημα μπάσκετ της Αμερικής (ΝΒΑ), το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Ο Γιάννης υπέγραψε συμβόλαιο επτά εκατομμυρίων δολαρίων με ομάδα του NBA.

Στην Ελλάδα, όπως διαβάζω, ο Γιάννης είχε περάσει μέρες πείνας, μέρες που δεν έβρισκε τίποτε στο ψυγείο του. Ο πατέρας του δούλευε σε δουλειές του ποδαριού, όπως και ο ίδιος ο Γιάννης με τον αδερφό του. Οι απολαβές του ως επαγγελματία αθλητή στη Β’ εθνική του ελληνικού πρωταθλήματος ήταν πενιχρές. Αν δεν έπαιζε μπάσκετ, ο Γιάννης δεν θα είχε πάρει καν ποτέ ελληνικό διαβατήριο, έστω και αν δεν είχε γνωρίσει άλλη πατρίδα από την Ελλάδα. Σύμφωνα με το «δίκαιο του αίματος» που εφαρμόζουμε στη φοβερή και τρομερή μας χώρα, ο Γιάννης είναι Νιγηριανός, έστω και αν δεν έχει ζήσει ποτέ στη Νιγηρία. Τον νόμο Ραγκούση τον καταργήσαμε, έστω και αν δεν υπέβαλαν ποτέ ορδές αιτήσεις να πάρουν διαβατήρια, όπως οι βαρβάτοι φασίστες μας υποστήριζαν.

Κι όμως, όταν ακούστηκαν τα καλά νέα, ο Γιάννης με τον αδερφό του αγκάλιασαν την ελληνική σημαία και άρχισαν να την ανεμίζουν. Δεν συνέδεσα εγώ λοιπόν την επιτυχία τους με την Ελλάδα, εκείνοι το έκαναν. Γιατί άραγε; Τι τους προσέφερε ποτέ αυτή η χώρα, εκτός από ρατσισμό και διακρίσεις; Είχαν ίσες ευκαιρίες με τα «ιθαγενή» ελληνόπουλα αυτά τα παιδιά; Γιατί αγκάλιασαν τη σημαία ενός λαού που μέσα σε δύο χρόνια έγινε φασιστικός, κάτι που δεν συνέβη σε καμία άλλη μνημονιακή χώρα. Γιατί αγαπούν έναν τόπο γεμάτο ναζιστές, κυράτσες, πυροβολημένους συνωμοσιολόγους, ανθρώπους που αρνούνται να αναγνωρίσουν ότι έχουν την παραμικρή έστω ευθύνη για την κατάντια τους;

Θα μου πείτε, η Ελλάδα, όπως και να το κάνεις, είναι καλύτερη χώρα από τη Νιγηρία και προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες. Όμως τη Νιγηρία δεν την γνώρισαν ποτέ ο Γιάννης και ο αδελφός του ο Θανάσης. Την Ελλάδα γνώρισαν, τη χώρα με τη χειρότερη πολιτική ενσωμάτωσης μεταναστών και διαχείρισης του μεταναστευτικού προβλήματος στον Δυτικό κόσμο. Κι όμως, σε αυτή τη χώρα υποκλίθηκαν για την επιτυχία τους.

Δεν έχω απαντήσεις να δώσω σήμερα, μόνο ερωτήματα. Γιατί τη σηκώνετε ρε παλικάρια τη σημαία; με κάνετε και ντρέπομαι, δεν έχω που να κρυφτώ. Πόσα συγγνώμη να ζητήσω για το ότι άφησα τα φασισταριά να μαγαρίσουν την πόλη μου, τις γειτονιές μας, τον τόπο μας;