Γιατί δεν επιλέγουμε την ζωή και… φλερτάρουμε με το θάνατο;

Πως φτάσαμε εδώ; Πως η χώρα του Κατράκη και του Ξυλούρη έφυγε από τα «ηλιοσκαλοπάτια» και κόλλησε στο βούρκο; 

Πως φτάσαμε εδώ σύντροφοι; Γιατί ξεχάσαμε την… γενναιότητά μας και το «μάτσο» της ζωής που δίδαξε ο… Ζορμπάς;

Πως φτάσαμε εδώ σύντροφοι; Στη μαζική παράκρουση, στη μαζική λατρεία του ψέματος;

Πως μια χώρα με τη φωνή και την ψυχή του Κατράκη, επιλέγει το δρόμο της μιζέριας και της κουτοπονηριάς;

Πως απομονωθήκαμε έτσι; Πως διακόψαμε τη λογική σκέψη, τη νηφαλιότητα των δεδομένων; 

Γιατί στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία και η λογική επικρατεί τέτοιος παραλογισμός;

Γιατί καταντήσαμε στη χώρα μας να λατρεύουμε το… υβρίδιο της κονσομασιόν δημοκρατίας;

Γιατί αλλάξαμε έτσι; Γιατί μείναμε τόσο πίσω από την πρόοδο της ανθρωπότητας, των υπολοίπων χωρών; Ποιος… Θεός, ποια «θρησκεία» μας οδήγησε σε τέτοια ψέματα, στου κενού την λατρεία;

Γιατί βλέπουμε παντού… μπαμπούλες, μασόνους, τοκογλύφους δανειστές, κακούς ξένους που θέλουν να καταστρέψουν τη χώρα μας; 

Γιατί βλέπουμε παντού εχθρούς που επιβουλεύονται τον… ήλιο μας, τα νησιά μας, τους υδρογονάνθρακες, τα βουνά και τα δέντρα μας; 

Γιατί ένας τόσο φιλόξενος και εξωστρεφής τόπος που «φωνάζει» για γλέντι και τραγούδι, «δημιούργησε» ανθρώπους τόσο κατηφείς, τόσο φοβισμένους, τόσο κοντόφθαλμους; 

Γιατί έχουμε – σε τέτοιους καιρούς που η πληροφορία «τρέχει» - τέτοιες ιδεοληψίες και σύνδρομα… κυνηγημένου, κατατρεγμένου, αδικημένου; 

Πως μια χώρα με τέτοια θαλάσσια ιστορία, μια χώρα με τους καλύτερους καραβοκύρηδες του κόσμου, επιλέγει την άβυσσο και το σκοτάδι και όχι τον αφρό και τον ήλιο; 

Πως σε μια τόσο πλούσια και προικισμένη από κάθε άποψη χώρα, με το ελκυστικό κλίμα, τα υπέροχα νησιά, τον ήλιο και τη θάλασσα φτάσαμε να λατρεύουμε τόσο πολύ τη μιζέρια και τον κατατρεγμό; 

Πως, σε μια εποχή του internet και της παγκοσμιοποίησης των λαών και των πολιτισμών, επιλέγουμε το δρόμο της απομόνωσης, το δρόμο της… φράξιας, της περιχαράκωσης; 

Γιατί σε μια… γη που έχει γίνει ένα παγκόσμιο «χωριό» επιλέγουμε να εντρυφούμε σε λογικές απομόνωσης, σε λογικές τσακωμών, συνεχίζοντας να διαφωνούμε με την πρόοδο; 

Γιατί κρυβόμαστε; Γιατί φοβόμαστε; Γιατί ξεχάσαμε να ζούμε; Γιατί ξεχάσαμε την… γενναιότητά μας και το «μάτσο» της ζωής που δίδαξε ο… Ζορμπάς; 

Πως, με τέτοιες υπερβατικές μουσικές, τέτοιες παγκόσμιες μουσικές, όπως του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι καταφέραμε να εγκλωβιστούμε στην εσωστρέφεια, στην κατάθλιψη και την κακομοιριά;

Πως είναι δυνατόν χώρα που έχει τη Σαντορίνη και τη Ρόδο, την Κέρκυρα και τη Νιο, την Αστυπάλαια και τη Χαλκιδική να καταφέρνει να εστιάζει τόσο πολύ στο… μαύρο, στο σκοτεινό, στο πένθιμο; Γιατί; Γιατί το κάνει αυτό; 

Ποιοι… καθηγητάδες, ποιοι «δάσκαλοι» εμφύσησαν τέτοια μιζέρια, τέτοια γκρίνια, τέτοια… καρμιριά ψυχής και τέτοια… γκαντεμιά; 

Πως μια χώρα που έγινε… μάρτυρας και κοινωνός της απεραντοσύνης της φωνής ενός Ξυλούρη, έφυγε από τα… «ηλιοσκαλοπάτια» και κόλλησε στο βούρκο; 

Πως μια χώρα με την φωνή και την ψυχή του Κατράκη, επιλέγει το δρόμο της ψευτοϋπερηφάνειας και της κουτοπονηριάς και του τριτοκοσμικού τυχοδιωκτισμού; 

Πως μια χώρα με την υπερηφάνεια της φωνής του Μπιθικώτση, πως η χώρα της υπέρβασης του  Γκάτσου και του Ελύτη, κοιτάζει (ξανά) τόσο χαμηλά; 

Γιατί τέτοιο προσκύνημα; Γιατί τέτοια λατρεία ξανά στο μέτριο, το κακό, το λίγο, το ελάχιστο; Γιατί δεν συνεχίζει για λίγο ψηλότερα; Γιατί επιλέξαμε αυτό το δρόμο; 

Γιατί δεν επιλέγουμε την ζωή και… φλερτάρουμε με το θάνατο;

Ap.Sk.