PROTOTHEMA

Blogs

Λουξεμβούργο: Φορολογία και υποκρισία

Βασίλης Δαλιάνης09/11/201413:06

Θάνατος και φορολογία. Κανείς μας δεν μπορεί να τα αποφύγει σε αυτή τη ζωή, όπως λέει μια αγγλική παροιμία. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να βρούμε τρόπους να τα παρατείνουμε. Κάτι που αποδεικνύεται και από την προσπάθεια εταιρειών – κολοσσών να αποφύγουν την καταβολή φόρων, ιδρύοντας, μέσω ενός πολύπλοκου συστήματος, μητρικές και θυγατρικές στο Λουξεμβούργο.

«Αν υπήρχε μια Eurovision υποκρισίας, σχεδόν όλα της κράτη μέλη της Ε.Ε. θα μπορούσαν να διεκδικήσουν ένα βραβείο». Με αυτήν την διατύπωση ξεκίνησε το σχολιασμό του για τα διάσημα LuxLeaks, όπως ονομάστηκαν τα έγγραφα που δημοσίευσαν έπειτα από εξαιρετική έρευνα μερικές από τις μεγαλύτερες εφημερίδες του κόσμου (στην Ελλάδα ήταν η εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»), ο Ζαν Κατρμέρ της «Liberation». Ο δημοσιογράφος «θρύλος» του ευρωπαϊκού ρεπορτάζ στις Βρυξέλλες .

Και έχει απόλυτο δίκιο. Οι περισσότεροι ευρωφοβικοί καμποτίνοι, από την Μαρίν Λε Πεν, τον Νάιζτελ Φάρατζ και τη ριζοσπαστική αριστερά της Σλοβενίας βρήκαν την ευκαιρία να ζητήσουν ακόμα και την παραίτηση του Ζαν – Κλοντ Γιουνκέρ από την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, καθώς υπήρξε επί 20 χρόνια πρωθυπουργός του Μεγάλου Δουκάτου.

Ο ορισμός της υποκρισίας.

Η συγκεκριμένη πρακτική δεν ταυτίζεται με το Μεγάλο Δουκάτο. Η Ολλανδία, η Ιρλανδία, η Μεγάλη Βρετανία στην Ε.Ε., η Κύπρος ακόμα, αλλά και η Ελβετία (εκτός Ε.Ε) είναι μερικές μόνο από τις χώρες που συναγωνίζονται στον τρόπο με τον οποίον θα προσελκύσουν επιχειρήσεις με ελάχιστη φορολόγηση.

Η Ολλανδία φορολογεί μόλις με 9,8% τις επιχειρήσεις. Το Βέλγιο υπερφορολογεί τα φυσικά πρόσωπα και επιβάλει σχεδόν μηδενική φορολογία στις επιχειρήσεις. Τα (διάσημα) Νησιά Κέιμαν είναι ένα Βρετανικό Υπερπόντιο Έδαφος. Η Νήσος του Μαν είναι ένας φορολογικός παράδεισος στην ιρλανδική θάλασσα, όπως και η Νήσος Σαρκ στη Μάγχη. Η Γαλλία έχει χαρίσει εκατοντάδες εκατομμύρια φόρων (για παράδειγμα στην UEFA). Είναι νόμιμο. Είναι και ηθικό;

Φυσικά και δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ηθική μια τέτοια πρακτική στην Ε.Ε, την ώρα που τα φυσικά πρόσωπα και οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις μέσα στην Κρίση, υφίστανται φορολογική εισβολή. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με τις ευθύνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για ακόμα μια φορά οι μόνοι υπεύθυνοι είναι τα κράτη –μέλη.

Η φορολογική ένωση περνάει από «το χέρι» του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Το 1997 ξεκίνησαν οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων να συζητούν για τη φορολογική εναρμόνιση της Ε.Ε και ακόμα δεν επιθυμούν να συμφωνήσουν. Είναι πολύ πιο εύκολο να εφαρμόζουν σχεδόν όλα τα κράτη-μέλη αυτήν την πρακτική και όταν δημοσιευθεί να κατηγορούν τις «Βρυξέλλες».

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μπορεί μόνο να εξετάσει αν αυτές οι πρακτικές συνιστούν «κρατικές ενισχύσεις». Η Ε.Ε. γίνεται και πάλι ο στόχος από τα κράτη –μέλη που ενώ εφαρμόζουν αυτές τις πρακτικές, «πέφτουν από τα σύννεφα» μόλις δημοσιευθούν.

Η υποκρισία όμως δεν φορολογείται.