Το τρένο της ζωής...

Μουσικές ράγες για το τρένο της ζωής

Στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών

Η μουσική και ο χορός γίνονται το μέσο έκφρασης των πιο ενδόμυχων σκέψεων και των πιο ανομολόγητων επιθυμιών της εφηβείας, καθώς έξι παιδιά προσπαθούν να λύσουν τον μεγάλο γρίφο της ζωής.

Ως ένα εναλλακτικό σουρεαλιστικό μιούζικαλ για το δύσκολο, αλλά και συναρπαστικό ταξίδι προς την ενηλικίωση, το αστείο και αιχμηρό έργο, «Το τρένο», που έγραψε ο Λένος Χρηστίδης με τη συμμετοχή εφήβων, παρουσιάζεται από την ομάδα Grasshopper, σε σκηνοθεσία της Σοφίας Βγενοπούλου, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, από την Πέμπτη 7 Νοεμβρίου.

Το έργο, που γράφτηκε ειδικά για τη Στέγη, δημιουργήθηκε από τον συγγραφέα, με τη συνεργασία της θεατρικής ομάδας του 14ου Λυκείου Περιστερίου και παρουσιάστηκε σε μία πρώτη μορφή, στα πλαίσια του 3ου Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου, τον περασμένο Μάιο.

Με αυτή την επιλογή της, η Εφηβική Σκηνή της Στέγης αποκτά νέα δυναμική, υιοθετώντας μία πολύ επιτυχημένη πρακτική, που εφαρμόζεται σε ευρωπαϊκές χώρες με παράδοση στο εφηβικό θέατρο, η οποία έχει γεννήσει σημαντικά θεατρικά έργα για εφήβους.

Ένα αλλιώτικο ταξίδι αυτογνωσίας

Υπό τους ήχους δημοφιλών ροκ επιτυχιών που συντονίζονται με την εφηβική ψυχή, έξι έφηβοι ξεκινούν ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Ένα τρένο. Ράγες. Έξι επιβάτες. Έξι ιστορίες. Σε παράλληλες ράγες. Που διασχίζουν τις φλεγόμενες πόλεις. Εικόνες εξέγερσης. Εξωτερικής και εσωτερικής. Προορισμοί. Επώδυνοι, αλλά απαραίτητοι για την ενηλικίωση.

Τι κοινό έχουν ένας φανατικός θαυμαστής του Τζάστιν Μπίμπερ με μια κοπέλα που τραγουδάει φανατικά τον εθνικό ύμνο και πώς βρέθηκαν στο ίδιο βαγόνι με έναν επίδοξο φωτογράφο; Πώς συνδυάζεται μια τούρτα γενεθλίων με ένα νυφικό φόρεμα και ένα λουλούδι με ένα τσιγάρο; Ποιος είναι ο ρόλος ενός μυστήριου τρένου - DJ που παίζει για τους επιβάτες πασίγνωστα ροκ τραγούδια; Και ποιος από όλους τους κουβαλά μαζί του ένα όπλο; Αυτά και άλλα ερωτηματικά θα βρουν(;) απαντήσεις επί σκηνής…

«Όλοι αυτοί με τα κολάρα ας καταλάβουν: δεν κάνουμε δηλώσεις, δεν κάνουμε εκπτώσεις, ούτε παραχωρήσεις. Μπορούμε να είμαστε πολύ σκληροί και θα είμαστε. Δηλαδή, δεν ξέρω άλλους, μόνη μου είμαι. Θα βρω όμως, δε θα βρω; Θα βρω και θα δείτε. Μέχρι τότε, κοιμηθείτε ήσυχοι. Εγώ θα σας σκεπάζω τα βράδια μη μου κρυώσετε και πάθετε τίποτα και εξαφανιστείτε σαν τους δεινόσαυρους από μόνοι σας».

Ταυτότητα παράστασης
Κείμενο: Λένος Χρηστίδης, σκηνοθεσία: Σοφία Βγενοπούλου, σκηνικά - κοστούμια: Εύα Μανιδάκη, επιμέλεια κίνησης: Σταυρούλα Σιάμου, φωτισμοί: Δημήτρης Κασσιμάτης, βίντεο: Κώστας Χαϊδαλής, μουσική επένδυση: Γιάννης Παπαγκίκας, δραματουργική συνεργασία και επιμέλεια εκπαιδευτικού πακέτου: Κατερίνα και Παναγιώτα Κωνσταντινάκου, βοηθός σκηνοθέτη -  συντονισμός παραγωγής: Κατερίνα Σκουρλή, παραγωγή: Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών. Ερμηνεύουν: Αντιγόνη Φρυδά, Γιάννης Νιάρρος, Θανάσης Μεγαλόπουλος, Μιχάλης Πανάδης, Νατάσα Παπανδρέου, Χαρά Ιωάννου.

Σοφία Βγενοπούλου.

Πληροφορίες
Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών: Λεωφόρος Συγγρού 107 - 109, Αθήνα, τηλ:. 210 9005800. Η παράσταση ενδείκνυται για άτομα ηλικίας άνω των 13 ετών. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: 7 Νοεμβρίου έως 13 Απριλίου: πρωινές παραστάσεις για σχολεία: Πέμπτη και Παρασκευή, στις 11:00, απογευματινές παραστάσεις για το κοινό: Σάββατο και Κυριακή, στις 19:30. Τιμές εισιτηρίων: κανονικό: 12 ευρώ, μειωμένο: 10 ευρώ, ανέργων: 5 ευρώ. Πώληση εισιτηρίων:  210 9005800 (Δευτέρα - Κυριακή: 9:00 - 21:00), εκδοτήρια εισιτηρίων Στέγης, ωράριο λειτουργίας: Δευτέρα - Κυριακή: 12:00 - 21:00 (γίνονται δεκτές πιστωτικές κάρτες MasterCard και Visa), καταστήματα: Ελευθερουδάκης, Public, Παπασωτηρίου, Ianos, μηχανήματα easy pay  σε επιλεγμένα καταστήματα της Τράπεζας Πειραιώς. naftemporiki.gr

 ========================================================

Νατάσα Μαστοράκου 

 

Η Σοφία Βγενοπούλου είναι η ψυχή του εφηβικού θεάτρου στην Ελλάδα. 

Φέτος συνεργάζεται για τρίτη συνεχόμενη χρονιά με τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και ανεβάζει με την ομάδα Grasshopper την παράσταση «Το τρένο» του Λένου Χρηστίδη. 

Τη συναντήσαμε λίγες ημέρες πριν από την πρεμιέρα της παράστασης και μας εξήγησε τι κοινό έχουν ένας φανατικός θαυμαστής του Τζάστιν Μπίμπερ με μια κοπέλα που τραγουδάει φανατικά τον Εθνικό Υμνο και πώς βρέθηκαν στο ίδιο βαγόνι με έναν επίδοξο φωτογράφο.

Η Αντιγόνη Φρυδά, ο Γιάννης Νιάρρος, ο Θανάσης Μεγαλόπουλος, ο Βαγγέλης Κρανιώτης, η Νατάσα Παπανδρέου και η Χαρά Ιωάννου απαντούν σε γρίφους για έφηβους και όχι μόνο, καθώς σύμφωνα με τη Σοφία το εφηβικό θέατρο ταιριάζει σε κοινό κάθε ηλικίας.

Ασχολούμαι με το εφηβικό θέατρο από το 2008. Η δική μου εμπειρία και εντύπωση είναι ότι έχουμε κερδίσει πάρα πολύ το εφηβικό κοινό, κυρίως μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος. Οταν ανέβηκε το “CHATROOM”, ήταν πολύ λίγοι οι εκπαιδευτικοί που επεδίωκαν να φέρουν τα παιδιά στην παράσταση. 

Υπήρχε πολύς σκεπτικισμός για το τι είδους θέματα μπορούν να θίγονται σε θεατρικά έργα γραμμένα για εφήβους, ακόμα και φόβος ότι μπορεί μια παράσταση που θίγει θέματα ταμπού, όπως η βία, η νεανική κατάθλιψη, ο εκφοβισμός, οι σχέσεις, η σεξουαλικότητα, να μην είναι «κατάλληλη» για μαθητές γυμνασίων και λυκείων…

Τώρα πια, είτε γιατί η εμπειρία όλων ήταν πολύ θετική, είτε γιατί κερδίσαμε την εμπιστοσύνη κοινού και εκπαιδευτικής κοινότητας, τα πράγματα έχουν αλλάξει. 

Η τελευταία αντίδραση που άκουσα ήταν στην αρχή της σεζόν που ανεβάζαμε το «Στην οθόνη φως» στη Στέγη, έργο το οποίο ανάμεσα σε άλλα πράγματα μιλούσε για τη σεξουαλική ζωή μιας καθηγήτριας και για τις σχέσεις καθηγητών και παιδιών. Οταν η «Οθόνη» όμως είχε την απίστευτη ανταπόκριση που είχε, όλες πια οι ενστάσεις για το τι είναι κατάλληλο και τι όχι για τα παιδιά έπαψαν.


Αφού αντέξαμε δηλαδή να μιλάμε ακόμα και για τη σεξουαλική ζωή ενός καθηγητή με τα παιδιά και να μπορούμε μαζί να σκεφτούμε αν οι ενήλικοι στη ζωή τους είναι αλάνθαστοι και τι σημαίνει αυτό για τις δικές τους επιλογές, νομίζω ότι πραγματικά μετακινηθήκαμε πια πολύ στη στάση μας απέναντι στο εφηβικό θέατρο.

Τα νέα παιδιά βρίσκονται προ εκπλήξεως όταν έρχονται για πρώτη φορά στις παραστάσεις μας. Το καταλαβαίνουμε από τη συζήτηση που ακολουθεί αμέσως μετά τις πρωινές παραστάσεις, όπου όλα τα παιδιά αναφέρουν ότι δεν περίμεναν να δουν κάτι τέτοιο. 

Και φαίνεται ότι εννοούν όχι μόνο τη θεματική του, αλλά και την αισθητική του. Στον χώρο όπου ανεβαίνουν οι παραστάσεις μας το κοινό μας είναι πολύ κοντά στη δράση και υπάρχει πάντα σχεδόν μια αίσθηση χειροποίητης επινοητικότητας, αν μπορώ να το πω έτσι. 

Φαίνεται σαν να μας λένε τα παιδιά ότι αυτό ανοίγει δρόμους και στη δική τους δημιουργικότητα. Καταλαβαίνουν ότι με λίγα εργαλεία αλλά αρκετή φαντασία και ανάγκη να πεις κάποια πράγματα μπορεί να φτιαχτεί μια θεατρική παράσταση που να τα αφορά.\


Σταθμός για το εφηβικό θέατρο ήταν όμως η δημιουργία μιας εφηβικής σκηνής στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Διότι ακόμα και αυτό που είπα παραπάνω, ότι δηλαδή οι παραστάσεις μας έχουν μια αμεσότητα και έναν χαρακτήρα ευφάνταστου χειροποίητου θεάματος, δεν είναι ακριβώς έτσι. 

Πίσω από την εφηβική παράσταση υπάρχει απίστευτη οργάνωση, μια καλλιτεχνική ομάδα και μια ομάδα παραγωγής της Στέγης που καταρχήν πιστεύει σε αυτό. Επιλέγει πολύ προσεκτικά και με μακροχρόνιο σχεδιασμό, δίνει προοπτικές, το στηρίζει, το επανδρώνει. 

Και βέβαια το εκπαιδευτικό πρόγραμμα με επικεφαλής τη Μυρτώ Λάβδα είναι η ψυχή αυτής της ιστορίας. Με αποτέλεσμα και εγώ και οι συνεργάτες μου να εμπνεόμαστε και να επιμένουμε σε ένα είδος θεάτρου που ακόμα προσπαθεί να δημιουργήσει το κοινό του.


Τη φετινή σεζόν παρουσιάζουμε την παράσταση «Το τρένο», έργο του Λένου Χρηστίδη που γράφηκε με τη συμμετοχή των μαθητών του 14ου Λυκείου Περιστερίου και παρουσιάστηκε μια πρώτη του μορφή στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου στη Στέγη. Εξι νεαροί επιβάτες επιβιβάζονται σε ένα τρένο με άγνωστο προορισμό. 

Ο καθένας κουβαλάει την ιστορία του μαζί με τους λόγους για τους οποίους θέλει να κάνει αυτό το ταξίδι και στη διάρκειά του θα ανακαλύψει τους άλλους επιβάτες, άρα ίσως θα μάθει κάτι περισσότερο για τον εαυτό του και για τη ζωή. Και ίσως να είναι πιο έτοιμος για άγνωστους προορισμούς, επικίνδυνους, αλλά απαραίτητους σε αυτή τη ζωή.

Δεν ξέρω αν η μετάβαση από την εφηβεία στην ενηλικίωση είναι δυσκολότερη από όλες. Ξέρω όμως ότι σε αυτή τη φάση συμβαίνει κάτι πολύ ιδιαίτερο. 

Εχεις ταυτόχρονα πολλή φόρα, πολλές ιδέες, πολλή προοπτική, πάθος, αθωότητα, και από την άλλη είσαι ευάλωτος γιατί δοκιμάζεις να ανοίξεις τα φτερά σου μακριά από τη σιγουριά των γονιών και της οικογένειας. 

Αυτός ο συνδυασμός μπορεί να είναι εκρηκτικότατος και απίστευτα δημιουργικός και δυναμικός. Και εύχομαι να είναι έτσι σε κάθε περίπτωση. Οι έξι νέοι του έργου έχουν ερωτήματα και πάθος να τα απαντήσουν.


Κουβαλάνε βαλίτσες μέσα στις οποίες έχουν όλα τα φορτία του παρελθόντος τους, όσο σύντομο και αν είναι αυτό. Και είναι μια μάχη να μην αφήσεις το παρελθόν να σε καθορίσει, αλλά να συγκεντρώνεσαι στο πώς εσύ θα καθορίσεις το μέλλον σου. 

Αυτά τα παιδιά ελπίζουν να πάνε σε έναν προορισμό που ονειρεύονται, να μπορούν να είναι αυτό που οι ίδιοι επιλέγουν για τους εαυτούς τους. Τώρα το αν φτάνουν ποτέ ή όχι θα το απαντήσει το κοινό!


Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου