05/09/2014 - 15:29
Ο Φέντερερ, εν τω μεταξύ, έριχνε και ξανάριχνε και ξανάριχνε και ξανάριχνε στο θηρίο. Ο Μονφίς τα προλάβαινε όλα. Αυτός ήταν άλλωστε το θηρίο. Ο Φέντερερ δεν του έριχνε για να πέσει. Του έριχνε για να αρχίσει να λυγίζει. Δεν υπήρχε περίπτωση να πέσει ο Μονφίς. Αλλά έπρεπε να αρχίσει να αμφιβάλλει για το ίδιο του το παιχνίδι.
Ήταν 5-4 και 40-15 υπέρ του Μονφίς στο τέταρτο σετ του προημιτελικού του US Open. Ήταν ήδη ένα παιχνίδι που όσοι ήταν στο «Άρθουρ Ας» θα θυμόντουσαν αρκετό καιρό μετά, τουλάχιστον μέχρι να ξαναβρεθούν τον επόμενο χρόνο στο Major της ανάστατης, όπως πάντα, Νέας Υόρκης. Η Νέα Υόρκη είναι μία κοπέλα που έβαψε τα νύχια της αλλά ξέχασε να φτιάξει τα μαλλιά της. Μία κοπέλα που δεν κάνει ναρκωτικά, αλλά κάθε βράδυ ξεχνάει το δάχτυλο στην πρίζα μέχρι να την ειδοποίησει ο Αλβέρτος Αϊνστάιν ότι τον κάνει να αισθάνεται μειονεκτικά.
Ο Μονφίς είναι Γάλλος. Στις ΗΠΑ Γαλλία είναι η χώρα που θεωρεί ότι είναι η καλύτερη στον κόσμο, χωρίς ουσιαστικά να το έχει πει. Είναι Γάλλος από τα προάστεια, που χορεύει Μπομπ Μάρλεϊ με το φουλάρι στο κεφάλι. Είναι ένα φαινόμενο, διότι όταν τον βλέπεις ξέρεις ότι δεν τον νοιάζει να νικήσει. Δεν ξέρει να νικάει. Δεν έχει ιδέα πώς είναι. Κοιτάζει πίσω και βλέπει μόνο ήττες και μετά βγάζει το τσιγαριλίκι από το πέτο, ρίχνει ένα πελώριο χαμόγελο, λέει κάτι σαν «η ζωή είναι ωραία» ή «δεν γαμιέται», σε μία γλώσσα γαλλικά ακαταλαβίστικη, βγάζει έναν τεράστιο αναπτήρα από το πέτο, από εκείνους που νιώθεις ότι η φλόγα τους είναι ικανή να βάλει φωτιά στο Εμπάιερ Στέιτ Μπίλντινγκ και μόλις το ανάβει αρχίζει να τραγουδάει γαλλική ραπ.
Τα «αδέλφια» του, τα οποία είναι αδέλφια, ξαδέλφια, φίλοι ξαδελφιών και φίλοι φίλων ξαδελφιών, αρχίζουν να τραγουδάνε μαζί του και πίνουν τα ποτά που θα πληρώσει. Ο Μονφίς είναι ένας μαύρος τύπος με τεράστια προσόντα που παίζει τένις: ένα σπορ που είναι των λευκών. Το έχουν φτιάξει οι λευκοί, για αυτό. Ο πολιτισμός μας είναι αυτό που ζούμε και ένα μέρος του πολιτισμού μας είναι να μας πείσει ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Ο Μονφίς είναι εκείνο το τίποτα άλλο που δεν υπάρχει.
Ξαφνικά, όταν ο αρχιερέας του τένις (αν δεν υπήρχε ο Φέντερερ δεν θα υπήρχε το τένις ως οικουμενικό σπορ: έπεσε στην εποχή, αλλά μόνο ο Μπγιορν Μποργκ μπορεί να συγκριθεί σε ό,τι αφορά τη δημοσιότητα και αυτός θα έχανε άνετα στη σύγκριση· οικουμενικό σπορ σημαίνει να κάθεσαι στις 6.26 το πρωί ώρα Ελλάδος για να παρακολουθήσεις το πέμπτο σετ, και να μην μπορείς να πας για ύπνο αν δεν τελειώσει) έσωσε εκείνους τους δύο match point, ο Μονφίς κώλωσε.
Ο Φέντερερ είχε ισοφαρίσει σε 5-5 και το παιχνίδι είχε κάποιο μέλλον και νάτος εκεί, ντυμένος στα μαύρα, να προκαλεί την αμφιθυμία στον αντίπαλό του. Ο Μονφίς υπέθετε ότι όλη αυτή η προετοιμασία που έχει κάνει μαζί με τις προηγούμενες ήττες, θα τον είχαν κάνει σκληρό. Αλλά κώλωσε. Όσο ξαφνικά ο Φέντερερ είχε σώσει τους δύο match points, τόσο βρέθηκαν στο deuce στο σερβίς του. Ο Μονφίς έκανε ένα double fault. Ο Μονφίς έκανε και άλλο double fault. Ο Φέντερερ σέρβιρε για να στείλει το ματς σε πέμπτο σετ. Ο Μονφίς άρχισε να λυγίζει ακόμα περισσότερο. Ο LeMonf, παρατσούκλι που του κόλλησαν οι Αμερικάνοι δημοσιογράφοι, έγινε LeMωχ.
Σας λέω, ο Μονφίς άρχισε να λυγίζει. Ο Φέντερερ ανέβαινε στο φιλέ και του έδινε χώρο στο κορτ. Του έριχνε ψηλές μπαλιές και του έδινε χώρο για νικητήρια forehand. Φιλέ ή έξω. Ο Φέντερερ είναι γέρος, 33 χρονών, και δεν ξέρει πια πώς να τελειώνει κάτι. Είναι σαν να έχεις μία 20χρονη ερωμένη στο κρεβάτι σου και να είσαι 52. Καταρχάς δεν είσαι σίγουρος αν σε γουστάρει. Μάλλον δεν σε γουστάρει. Αλλά δεν θα την αφήσεις να φύγει κιόλας. Μπορεί να μη σε γουστάρει, αλλά είναι εδώ.
Αν δεν θέλει, ας μη θέλει μετά. Ήταν στον Μάικλ Μάντσεν στο Kill Bill. «Η Κίντο έχει δίκιο να θέλει να μας σκοτώσει», λέει. «Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα κάτσουμε να πεθάνουμε».
Ο Φέντερερ έβλεπε τον Μονφίς να πέφτει. Δεν χρειαζόταν να κάνει για να τον ρίξει ο ίδιος. Από τη στιγμή που θα του δημιουργούσε τη δυσπιστία, θα έπεφτε μόνος του επειδή θα νόμιζε ότι κάποιος τον ρίχνει. Όταν ο Φέντερερ έδωσε στον Μονφίς μία αίσθηση ελευθερίας, ήταν 5-1 υπέρ του. Στο τέλος, πήρε τη νίκη με love game στο σερβίς του.
Ξέρεις, δεν είναι η νίκη που μας μαγνητίζει στον πρωταθλητισμό. Φυσικά και είναι το κυρίαρχο μέρος της, διότι αν δεν κατέληγε το παιχνίδι σε αποτέλεσμα, δεν θα ασχολούμασταν. Αλλά με φυσιογνωμίες όπως ο Μονφίς, που προηγούνται 2-0 σετ και έχουν το ματς της καριέρας τους στον έλεγχό τους, και μετά δέχονται την αυτονόητη επίθεση του Φέντερερ, ο οποίος είναι 33 και 2-0 πίσω στο σκορ, και μετά τα θαλασσώνουν με δυο double fault στο σερβίς τους… γουάου.
Είναι παρανοϊκά απίστευτός ο συνδυασμός του ταλέντου με τη μηδενική πνευματική σκληρότητα. Πρέπει να συγχωρείς τα πάντα. Απέναντί σου είναι ο Μέγας Μάγιστρος, τα ουρλιαχτά που τον συνοδεύουν, οι ιαχές, ο κόσμος που θέλει να συνεχιστεί το ματς και μπροστά σου η πρόκριση της καριέρας σου.
Πώς στο καλό να είσαι έτοιμος για αυτό; Ποια γαλλική ραπ μπορεί να σε εμπνεύσει περισσότερο. Ο Μονφίς βρίσκεται ήδη στον δρόμο για τη Γαλλία και ο Φέντερερ πρόσθεσε άλλη μία σελίδα στον μύθο του. Και αν δεν έπαιξε αυτός τον κυριότερο ρόλο για την ανατροπή, η ανακούφιση τα επισκιάζει όλα, μαζί και η αύρα της παρουσίας του. Ο LeMonf έχασε μόνος του, επειδή ο Φέντερερ έσωσε δύο match point. Δεν μπορούσε να δει το σκορ, δεν μπορούσε να δει ότι οι δυο τους ήταν στα ίσα.
Μπορούσε να δει ότι χάνει. Για αυτό και είναι καλός, ίσως πολύ καλός, αλλά δεν είναι σπουδαίος. Είναι σαν εμάς. Η κατάρρευσή μας έγκειται στην αφύπνιση ενός περιβάλλοντος που νομίζουμε ότι ελέγχουμε. Ίσως από τύχη, συγκυριακά ή επειδή είμαστε πραγματικά καλοί. Αλλά όχι τόσο ώστε να γίνουμε σπουδαίοι. Για αυτό σήμερα υπάρχει ένας Φέντερερ και ένας Μονφίς, αλλά αύριο θα υπάρχει μόνο ένας Φέντερερ. Με μία ανατροπή. Που σχεδόν έγινε χωρίς αντίπαλο.
Στο τέλος ο Μονφίς αγκάλιασε τον Φέντερερ. Εξάλλου δεν χρειάζεται να ξεπεράσει την ήττα. Μόνο την προοπτική της μεγάλης νίκης, που δεν ήρθε ποτέ, αν και σίγουρα είχε φθάσει. Όταν πια αφήσει τη ρακέτα του για πάντα, ο Γάλλος θα καταλάβει πώς έχασε αυτό το βράδυ στη Νέα Υόρκη. Μέχρι τότε, το εσωτερικό τσιγαριλίκι θα κάνει τη δουλειά.
www.gavros.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ο σχολιασμός επιτρέπεται μόνο σε εγγεγραμμένους χρήστες