Φελνίκος
Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΜΠΟΥΡΟΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΜΗΛΟ...
Αντίθετα, τα παιδιά του μπάσκετ, για μια ακόμη φορά, έδειξαν το καλό πρόσωπο της χώρας. Κερδίζοντας μετά την Κροατία και την Αργεντινή, δυό παραδοσιακά μεγάλες δυνάμεις του αθλήματος, και κάνοντας το πέντε στα πέντε κατέκτησαν την πρώτη θέση στον όμιλό τους στο Μουντομπάσκετ.
Τώρα, ελπίζουν να κερδίσουν, στο νοκ άουτ αγώνα, την Σερβία, άλλη μια παραδοσιακά μεγάλη δύναμη, για να προκριθούν στις οκτώ καλύτερες ομάδες του κόσμου. Ύστερα μπορούν να ονειρεύονται την τετράδα -κάτι που ουδόλως μπορεί να αποκλειστεί. Κάθε άλλο.
Όπως είδα τα 12 παλληκάρια μας, και με την άψογη μέχρι στιγμής καθοδήγησή τους από τον κόουτς Φώτη Κατσικάρη, είναι φτιαγμένα για μεγάλα πράγματα. Αν και νέα ομάδα εν τούτοις με τον τρόπο που ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους στο παρκέ δείχνουν ότι μπορεί να διεκδικήσουν ακόμη και μετάλλιο.
Η δύναμή τους είναι η ψυχή τους και η διάθεσή τους για διάκριση. Η άμυνα που παίζουν είναι καταπληκτική, αλλά αυτό, που νομίζω, τους κάνει ξεχωριστούς είναι η ενότητα. Παίζουν για την ομάδα. Ένας για όλους και όλοι για έναν. Κάνουν δηλαδή αυτό που δεν κάνουν οι πολιτικοί, όπου ο ένας προσπαθεί να βγάλει το μάτι του άλλου και όλοι μαζί διαγκωνίζονται για το ποιός θα καταστρέψει περισσότερο τη χώρα.
Οι πολιτικοί μας ταγοί μάς έχουν κάνει ρεντίκολο σ' ολόκληρο τον κόσμο, ενώ τα παιδιά του μπάσκετ αναγκάζουν ολόκληρο τον κόσμο να στέκουν με θαυμασμό απέναντι στη χώρα μας. Και μετά σου λένε για "ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής", σαν να είναι κάτι κακό.
Μακάρι η πολιτική να μιμούνταν το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο.
Μακάρι η νεολαία να εμπνέεται από τον Μπουρούση, τον Πρίντεζη, τον Καλάθη, τον Σάμαρη, τον Παπασταθόπουλο και τ' άλλα παιδιά παρά να βλέπει τον Ταμήλο, τον Γρηγοράκο, την Ραχήλ, τον Παναγούλη και τον Κασιδιάρη και να κάνει εμετό. Τα δύο αυτά αθλήματα, αν εξαιρέσεις κάτι εγχώριες οπαδικές αθλιότητες που όμως συμβαίνουν παντού, στο εξωτερικό μας έχουν βγάλει ασπροπρόσωπους. Και όχι μόνον σε επίπεδο εθνικής ομάδας, αλλά και σε επίπεδο συλλόγων.
Τα δύο αυτά αθλήματα, αλλά και το βόλεϊ, το πόλο, η κολύμβηση και ο στίβος με τις επιτυχίες σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, που κατά καιρούς σημειώνουν, δημιουργούν στα νέα παιδιά πρότυπα αισιοδοξίας και επάρκειας για να διακριθούν στον διεθνή ανταγωνισμό.
Όταν βλέπεις τον Παπανικολάου νιώθεις ότι μπορεί και συ να κατακτήσεις την κορυφή του κόσμου. Μπορείς να σταθείς ισάξια δίπλα σ' έναν ξένο, να τον ανταγωνιστείς και να τον κερδίσεις. Το ίδιο αισθάνεσαι και με τον Μανωλά, τον Φιλιππίδη, την Στεφανίδη, τον Τσάτουμα.
Όταν βλέπεις και ακούς να τσακώνονται ο Τζαμτζής με τον Στρατούλη και ο Πρωτόπαπας με τον Μαριά μελαγχολείς, νιώθεις σκουπίδι που εκπροσωπείσαι εσύ και η χώρα από αυτούς, θέλεις ν' ανοίξει η γη να τους καταπιεί, να μην τους ξαναδείς και να μην τους ξανακούσεις. Ενώ με τον Ζήση νιώθεις περήφανος που είσαι Έλληνας, με τον Παναγιώταρο αισθάνεσαι ντροπή που είναι πατριώτης σου.
Το μπάσκετ μας γαλουχεί στο πνεύμα του νικητή, η πολιτική, όπως τουλάχιστον ασκείται σήμερα, σε διδάσκει πως να γίνεις δουλικό και καρπαζοεισπράκτορας. Βλέποντας την ομάδα μας στο μπάσκετ να κερδίζουν το ένα μετά το άλλο τα πέντε ματς και μάλιστα με διαφορά καθώς και τη χαρά που μας δίνουν θα πρέπει, αναδρομικά έστω, να πούμε μπράβο και στον Γ. Βασιλακόπουλο που επέμενε η Εθνική μας να πάρει την Wild card για το Μουντομπάσκετ.
Δεν ξέρω πόσα χρήματα δώσαμε για να την πάρουμε, αλλά όσα και να δώσαμε είναι πολύ λίγα σε σχέση μ' αυτά που μας έδωσαν ο Αντετοκούμπο και η παρέα του αυτή την εβδομάδα. Ακόμη και να μην προκριθούμε στην επόμενη φάση το αξίζουν και τους ευχαριστούμε...
Μία απάντηση στο “Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΜΠΟΥΡΟΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΜΗΛΟ...”
Ο/Η N. λέει:Έτυχε να βρίσκομαι πρόσφατα στο ίδιο πλοίο με αυτόν,πηγαίνοντας και οι δύο για την Νάξο.Με το που πάτησε το πόδι του,το πλήρωμα του πλοίου τον φυγάδευσε στην γέφυρα.΄Ισως το έκανε γιατί δνε θα μπορούσαν να ελέγξουν τις εκδηλώσεις λατρείας του κόσμου προς το άτομο του.Νιώθουμε τόσο περήφανοι άλλωστε για αυτόν
