Το σχέδιο της κυβέρνησης - Μιχάλης Μιχαηλίδης - Λευκή επιταγή -

 

http://www.eyedoll.gr/ngine/article/2609

Λίγες μέρες μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012, άρχισα να αναρωτιέμαι γνωρίζοντας πολύ καλά τη θέση και τα προβλήματα της χώρας εκείνη την περίοδο, τι θα μπορούσε να σκεφτεί και ποιο σχέδιο θα έπρεπε να εξυφάνει ο Σαμαράς, προκειμένου να ανταπεξέλθει στα χίλια δυο ερωτήματα για την μετέπειτα πορεία μας.

Είχαν ήδη προηγηθεί σε λιγότερο από τρία χρόνια, τρεις εκλογικές αναμετρήσεις με εμβόλιμη τη συνταγματική. αλλά όχι λαϊκά νομιμοποιημένη διακυβέρνηση Παπαδήμου, που είχε ολοκληρώσει το σκοπό της.

Είχα καταλήξει προσωπικά στη διαδρομή που έπρεπε να διανύσουμε, αφού ο λαός με την ψήφο του έδειξε την παραμονή μας στο ευρώ, παρά το γεγονός ότι οι ανθρώπινες αντοχές του βρίσκονταν στο όριο μετά από 3 χρόνια παρατεταμένης πίεσης, ανεργίας και αβεβαιότητας για το μέλλον του.

Οι "προσδοκίες" μου άρχισαν να επιβεβαιώνονται όταν ξεκίνησαν τα ραντεβού με όλους τους θεσμικούς παράγοντες της Ευρωζώνης, από τη Μέρκελ ως τον Ρομπάι και από τον Ολάντ ως τον Γιούνκερ.

Το σχέδιο ήταν η συνέχιση της προσπάθειας της δημοσιονομικής προσαρμογής, το ξεκίνημα διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, η ελαχιστοποίηση των οριζόντιων περικοπών, που μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν το μόνο που είχε αισθανθεί ο κόσμος μέσα στην παραζάλη και την παλινωδία των κυβερνήσεων, οι οποίες πνίγονταν σε λίγα κυβικού νερού από τα στιβαρά χέρια των αμείλικτων τεχνοκρατών της Τρόικας.

Η ολοκλήρωσή του, σε πρώτη φάση, απαιτούσε την αναβάθμιση του αξιόχρεου της χώρας και την οριστική απόφαση για τη βιωσιμότητα του χρέους μας.

Οι αβελτηρίες και τα λάθη της κυβέρνησης Σαμαρά, καθώς και η ολιγωρία στο μέτωπο των μεταρρυθμίσεων, ίδιον άλλωστε όλων των προηγούμενων πελατειακών κυβερνήσεων, δεν εμπόδισαν το σχέδιο να προχωρήσει, παρά το γεγονός ότι ο κόσμος αδυνατεί συχνά να δει πέραν του προσωπικού του εισοδήματος, της κομματικής του καταβολής ή της ιδεοληψίας του.

Το διακύβευμα επομένως ήταν απλό, όσο και πολύπλοκης διαδικασίας. Από τη στιγμή που αποδέχεσαι τη δανειακή σύμβαση και επομένως τα χρήματα, αποδέχεσαι ταυτόχρονα και τους μνημονιακούς όρους.

Οι αγορές σε οδήγησαν εκτός γιατί φώναζες για Τιτανικό και ο μόνος δρόμος επιστροφής σ' αυτές ήταν η ανάκτηση της εμπιστοσύνης τους, η αξιοπιστία σου σε σχέση με την -δυστυχώς επιβληθείσα- προσαρμογή και ταυτόχρονα η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής, σε μια κοινωνία που τρώει τις σάρκες της, που περιμένει ένα καινούργιο "λεφτά υπάρχουν" ή που θεωρεί ότι αν στείλεις μονομιάς 200 χιλιάδες δημοσίους υπάλληλους στην ανεργία, έλυσες τα προβλήματά σου.

Ο κόσμος αδυνατεί να κατανοήσει ότι το όχημα για την επανένταξη είναι το διαφημισθέν "πρωτογενές πλεόνασμα".

Διότι σε μια οικογένεια 4 ατόμων που οι δυο είναι άνεργοι, η ανεργία ανέρχεται στο 50%.

Διότι πληρώνει ενοίκιο για το παιδί του να σπουδάσει και για πρώτη φορά -ένα ελπιδοφόρο μήνυμα είναι αυτό- το παιδί διαδηλώνει για το αυτονόητο, να ανοίξει η σχολή του.

Γιατί ακούει συνεχώς για "νέα μέτρα", δεν έχει σημασία αν έλθουν και τι μέτρα θα είναι, αισθάνεται ότι θα του περιορίσουν κι άλλο το ήδη καθημαγμένο οικογενειακό του εισόδημα.

Το πρωτογενές πλεόνασμα όμως, είναι το διαβατήριο για μια καλύτερη διαπραγμάτευση, υπογεγραμμένης της συμφωνίας του Νοεμβρίου του 2012.

Και δεν ξέρω αν καταλήξει επιτυχώς, αλλά είναι το πρώτο από τα βέλη στη φαρέτρα του πρωθυπουργού.

Επέλεξε αυτό το δρόμο και συνυπολογίζει στην εξάμηνη προεδρία της ΕΕ, που θα προσφέρει ισχύ στη διαπραγματευτική του θέση.

Η Τρόικα, τουλάχιστον με τη μορφή που την ξέρουμε, θα πάψει να υπάρχει, η διατηρησιμότητα πλεονασμάτων η ισοσκελισμένων προυπολογισμών, είναι δική μας ευθύνη. 

  

Κάποια βήματα έχουν γίνει σε διαρθρωτικές αλλαγές, αλλά το συντεχνιακό τέρας βρυχάται.

Η αμηχανία της κυβέρνησης σε "ιερά θέματα" όπως οι πλειστηριασμοί και η φορολογία ακινήτων είναι προφανής, αλλά θα πρέπει να ενταθούν οι προσπάθειες εξεύρεσης λύσης, καθώς παλαιοκομματικά απολιθώματα αντιδρούν αδιακρίτως, χωρίς να προσφέρουν και εμπνεύσεις προς τη σωστή κατεύθυνση.

Το κεκτημένο ζει, αλλα εσύ χρεοκόπησες.

Πολλοί συμπολίτες μας δεν πιστεύουν ότι υπάρχει σχέδιο.

Θεωρούν πως η "επίθεση" εναντίον τους, που ξεκίνησε στις αρχές του 2010, συνεχίζεται -άλλωστε είναι συσσωρευμένη η ταλαιπωρία τους.

Φαίνεται όμως ότι το πιστεύουν οι εσωκομματικοί αντίπαλοι εντός του κυβερνητικού σχήματος, η αξιωματική αντιπολίτευση και ορισμένα εκ των χρεοκοπημένων μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Και αυτό, διότι είναι πολλά τα φαινόμενα παρασκηνίου που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, μερικά εκ των οποίων προφανώς αναληθή.

Ο Καραμανλής "ενδιαφέρεται" για πιθανή θέση του Στουρνάρα στο ευρωψηφοδέλτιο, η Ντόρα "προσεγγίζει" τον Κουβέλη, ο 70 χρονος sir Mαρκεζίνης "συνομιλεί" με τον Τσίπρα, προφανώς για μια πρόταση για την προεδρία της Δημοκρατίας, 58 νέα και παλιά στελέχη με "καθοδηγητή" τον Σημίτη ονειρεύονται τη μεγάλη κεντροαριστερά και βέβαια ο Δραγασάκης βρήκε ότι το "λεφτά υπάρχουν" αδικεί τον Γιωργάκη.

Ένα άθλιο παρασκήνιο δηλαδή, με σκοπούς αμιγώς κομματικούς και πληθώρα συσχετισμών που δεν έχουν σχέση με τη δεινοπαθούσα Ελλάδα και που στοχεύει να μη γίνει αντιληπτή από τον κόσμο η όποια βελτίωση, προ των Ευρωεκλογών.

Το σχέδιο αυτό λοιπόν, του οποίου η επιτυχία θα εξαρτηθεί από την απόφαση περί της βιωσιμότητας του χρέους μας, που όπως και να έχει, θα ληφθεί εντός του α' εξαμήνου του 2014, είναι ο μόνος οδηγός προς τη -δειλή- έξοδο από την κρίση.

Στους άλλους, όπως έχει πει και η Simon De Beauvoir " Τους αρέσει να σκοτώνουν το χρόνο τους, πριν ο χρόνος τους σκοτώσει"...