Αλέξανδρος Σόμογλου

http://www.sentragoal.gr/article.asp?catid=32990&subid=2&pubid=129516018

Αγαπητοί αναγνώστες του sentragoal, καλησπέρα σας. Θα σας παρακαλέσω να σταματήσετε ότι κάνετε και να σηκωθείτε όρθιοι.

Σας παρακαλώ κύριε μου, ναι εσείς που ακόμη παίζετε με το ποντίκι του υπολογιστή σας… Σηκωθείτε όρθιος! Η στιγμή είναι ιερή…

Παρακαλώ πολύ να κρατήσουμε λίγα δευτερόλεπτα σιγής σε ένδειξη σεβασμού. Ακολουθεί προσκλητήριο... πεσόντων προπονητών μετά τις πρώτες εφτά μάχες του πολέμου που ονομάζεται ελληνική Superleague…

Γκόραν Στεπάνοβιτς... παρών! Νίκος Καραγεωργίου... παρών! Γιάννης Χατζηνικολάου... παρών! Σάκης Τσιώλης... παρών! Τον Κάανεν... παρών! Αλέκος Βοσνιάδης... παρών! Παύλος Δερμιτζάκης... παρών!

Αυτό, ρε παιδιά δεν είναι ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα. Πολεμική σύρραξη στη... Λωρίδα της Γάζας είναι! Ένας «φαγωμένος» προπονητής για καθεμιά από τις εφτά αγωνιστικές που έχουμε παρακολουθήσει.

Κι αν προσθέσουμε σ' αυτούς, Παντέλη και Ουζουνίδη που απ' ότι αντιλαμβάνομαι μάλλον δεν πρέπει να αισθάνονται πολύ άνετα στις θέσεις τους, θα φτάσουμε τους εννιά πριν καν γιορτάσουμε την παρέλαση της 28^ης Οκτωβρίου.

Έχει χαθεί προ πολλού η λογική στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και η αντιμετώπιση που τυγχάνουν οι προπονητές των ομάδων τόσο από τα αφεντικά των ΠΑΕ, όσο και από τους οπαδούς αποδεικνύει απλά του λόγου το αληθές.

Θέαμα ζητούσαν πέρσι στο Καραϊσκάκη, θέαμα τους έφερε ο Μαρινάκης. Ο δόλιος ο Ζαρντίμ ακόμη προσπαθεί να καταλάβει πως έγινε ο πρώτος Ευρωπαίος προπονητής που απολύθηκε χειμωνιάτικα, επειδή… κατέκτησε τόσο πρόωρα ένα πρωτάθλημα. Ήρθε ο Μίτσελ και όλοι μας – όλοι μας – τον στήσαμε στον τοίχο από το πρώτο κιόλας παιχνίδι με τη Λεβάντε.

Παρουσιάζει από το ξεκίνημα της χρονιάς μια ομάδα με φουλ επιθετικό πνεύμα, οι πρωταθλητές εμφανίζονται σε κάθε τους παιχνίδι με τη νοοτροπία που θέλει ο κόσμος τους και ο Ισπανός αμφισβητείται επειδή παίζει υπέρμετρα επιθετικά και ρισκάρει να δεχτεί τέσσερα γκολ σε ευρωπαϊκά παιχνίδια όπως αυτό με την Παρί. Πιανόμαστε οι Έλληνες; Δεν πιανόμαστε...

Και καλά ο Ισπανός. Όσο κι αν έχουν ασπρίσει τα μαλλιά του - όπως είπε και ο ίδιος χαριτολογώντας μετά το τέλος της αναμέτρησης με τη Βέροια - γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τον τρόπο σκέψης των δημοσιογράφων. Άλλωστε δεν έχει περάσει και μεγάλο χρονικό διάστημα από την εποχή που ήταν ένας από εμάς και σχολίαζε για την ισπανική τηλεόραση αναμετρήσεις του Champions League. Το μυαλό μου πάει αλλού...

Αν ευστοχούσε ο Μπεργκ...

Φαντάζεστε αλήθεια τι θα είχε συμβεί στην Τούμπα, αν ευστοχούσε στο πέναλτι ο Μπεργκ και έμενε στην ισοπαλία ο ΠΑΟΚ; Σα να το βλέπω το σκηνικό μπροστά στα μάτια μου…
Μόλις ο Στέφενς ολοκλήρωνε τις δηλώσεις του στην κάμερα του συνδρομητικού, θα έπαιρνε το δρόμο για την καταπακτή των αποδυτηρίων και ξαφνικά θα άκουγε καμιά εικοσαριά οπαδούς του «Δικεφάλου» να τον αποχαιρετούν με τη θρυλική και… αθάνατη ρήση των ελληνικών γηπέδων «είσαι μεγάλος… ταβερνιάρης».
Όπως είναι φυσιολογικό ο Ολλανδός τεχνικός θα έστρεφε το βλέμμα του στο διερμηνέα του και θα ζητούσε να του μεταφράσει τα… γλυκόλογα των οπαδών στα γερμανικά. Άντε τώρα να είσαι μεταφραστής και να πρέπει να βρεις πως λέγεται στη γλώσσα της Μέρκελ ο όρος… ταβερνιάρης.
Βλέπετε στη Βαυαρία, το Βρανδεμβούργο, την Κάτω Σαξωνία, τη Θουριγγία και σε όλα τα κρατίδια της Γερμανίας μπορεί να ανθούν οι μπυραρίες, αλλά ταβέρνες δεν υπάρχουν. Το συγκεκριμένο είδος εστιατορίου αποτελεί καθαρά δικό μας εγχώριο προϊόν.
Όσο λοιπόν κι αν ξεφύλλιζε τις σελίδες ενός ελληνογερμανικού λεξικού, ο διερμηνέας θα αδυνατούσε να βρει ακριβή μετάφραση. Θα έβρισκε απλά την πλησιέστερη μετάφραση που θα ήταν «Du bist ein grosser Gastatte Inhaber!»...

Αν ο Μόγιες συναντούσε τον... Αρβανιτίδη

Έχετε μήπως καμιά αμφιβολία ότι αν ο ΠΑΟΚ δεν αρχίσει σύντομα να παίζει καλό ποδόσφαιρο, ή αν στραβώσουν τα αποτελέσματα που μέχρι στιγμής… σώζονται στο παρά ένα, δε θα αρχίσουμε να αμφισβητούμε τις προπονητικές ικανότητες του Στέφενς;
Δε μιλάμε για κάποιο νεόκοπο προπονητή, αλλά για ένα «στρατηγό των πάγκων» που κουβαλάει δεκάδες παράσημα σε πολύ ποιοτικότερα πρωταθλήματα από το δικό μας.
Τι σημασία έχει όμως το βιογραφικό του; Αν δεν μπορεί να κάνει τον ΠΑΟΚ να πετάει μέσα σε δύο μήνες, ας επιστρέψει να πίνει… μπύρες στο Γκελζενκίρχεν.
Έτσι ακριβώς αντιμετωπίζουμε τους προπονητές. Ως μέσο ικανοποίησης της οπαδικής μας παράνοιας. Τι θα πει υπομονή; Η έννοια της λέξης «υπομονή» στο ελληνικό ποδόσφαιρο εξαντλείται με το τέλος της… επίσημης παρουσίασης κάθε τεχνικού. Απαγγέλει ο κάθε πρόεδρος το… διάγγελμα περί στήριξης στο νέο «στρατηγό» και από το πρώτο φιλικό αρχίζει να μοιράζει… non paper περί δυσαρέσκειας στα υψηλά κλιμάκια της ΠΑΕ.
Πόσο τυχερός πρέπει να αισθάνεται αλήθεια ο Ντέιβιντ Μόγιες που κάθεται στον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και όχι σε αυτόν της… Βέροιας; Τον φαντάζεστε να είχε φέρει με τη «βασίλισσα» τα αποτελέσματα των πρώτων μηνών της θητείας του στο «Ολντ Τράφορντ». Μεταφορέα… καροτσιών στα σούπερ μάρκετ θα τον είχε κάνει ο Γιώργος Αρβανιτίδης!
Αμ ο άλλος, ο Μπρένταν Ρότζερς; Ένα χρόνο περίμεναν εκεί στο «Ανφιλντ» να αποδώσει καρπούς το δικό του project. Άκου ένα χρόνο…Ποια Λίβερπουλ; Ας ερχόταν να πιάσει δουλειά ο Βορειοιρλανδός στην Ξάνθη. Ούτε… εβδομάδα δε θα τον άντεχε ο Πανόπουλος…

Τα εφτά χρόνια... φαγούρας του Σερ Άλεξ

Μη ρωτήσετε αν υπάρχει περίπτωση να καταλάβουμε ποτέ στην Ελλάδα ότι οι ομάδες χτίζονται με υπομονή. Όχι με υπομονή λίγων εβδομάδων, αλλά με υπομονή μηνών, ακόμη και ετών. Και όχι δύο και τριών, αλλά… εφτά! Όση ακριβώς ήταν η πίστωση χρόνου που είχε δώσει η διοίκηση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στα μέσα της δεκαετίας του `80 σε έναν Σκωτσέζο τεχνικό, ονόματι Άλεξ Φέργκιουσον.
Δεν είναι κακό να μελετάμε που και που τη βίβλο του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Το αντίθετο μάλιστα. Ίσως το συγκεκριμένο βιβλίο να αποτελεί το καλύτερο δώρο για όλους τους παράγοντες και οπαδούς των ελληνικών ομάδων και φυσικά όλων εμάς, των δημοσιογράφων που αναλύουν και σχολιάζουν καθημερινά όσα τις αφορούν.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, η θητεία του ανθρώπου που κυριάρχησε για είκοσι και πλέον χρόνια στο αγγλικό ποδόσφαιρο με την επιβλητική του παρουσία, ξεκίνησε με τον πλέον καταστροφικό τρόπο.
Στα πρώτα χρόνια του στο «Μάντσεστερ», οι «κόκκινοι διάβολοι» είχαν τερματίσει ακόμη και ενδέκατοι στο πρωτάθλημα, είχαν γνωρίσει ταπεινωτικές συντριβές, προκαλώντας ακόμη και την αντίδραση των υπομονετικών φίλων της Γιουνάιτεντ. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το ιστορικό πανό “Three years of excuses and it's still crap… ta-ra Fergie” που είχε κρεμαστεί στο «Θέατρο των Ονείρων» εκείνο τον ιστορικό Δεκέμβριο του 1989; Μια λεπτομέρεια, όμως. Το συγκεκριμένο πανό κρεμάστηκε τρία χρόνια μετά την άφιξη του Σερ Άλεξ στην ομάδα και όχι… τρεις μήνες από την πρόσληψή του.
Τι κάθομαι και σας γράφω όμως τώρα; Φαντάζεστε να πει κάποιος στον Μαρινάκη, τον Σαββίδη ή τον Αλαφούζο ότι για να αποδώσει καρπούς η δουλειά του προπονητή τους θα πρέπει να περιμένουν… εφτά χρόνια;
Γι' αυτό λοιπόν, αντί να γράφω κείμενα που ανήκουν στη σφαίρα του φανταστικού, προτιμώ να παραδώσω ένα… ταχύρυθμο φροντιστήριο εκμάθησης της γλώσσας των ελληνικών γηπέδων, στον αξιοσέβαστο Χουμπ Στέφενς, το σπουδαιότερο (βάση βιογραφικού) προπονητή που έχει εργαστεί τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας.
Αν, λοιπόν, αγαπητέ Χουμπ ακούσεις σε ένα από τα επόμενα παιχνίδια του ΠΑΟΚ κάποιους αγανακτισμένους οπαδούς να σε αποκαλούν «ταβερνιάρη», να ξέρεις ότι θα σε αποκαλούν… Gastatte Inhaber. Να το ξέρεις, για να μην τιμωρείς και τον διερμηνέα σου βάζοντας τον να ψάχνει σε λεξικά…