Του Γιώργου Κράλογλου
Οριστικό τέλος εποχής για τον κομματικό συνδικαλισμό των συμφερόντων και της πολιτικής συναλλαγής. Οριστικό τέλος εποχής και για την νοοτροπία του «κομισάριου» και «ινστρούχτορα» συντρόφου - προέδρου της εργατικής τάξης. Εάν οι εργατοπατέρες δεν γίνουν πραγματικοί συνδικαλιστικοί ηγέτες δυναμικών συνδικάτων οι εργαζόμενοι θα τους πάρουν με τις πέτρες. Και με το δίκιο τους.
Αυτό που λέγεται σήμερα συνδικαλιστικό κίνημα στηρίζεται μόνο στην ανοχή των εργαζομένων.
Συνεχίζει να υπάρχει γιατί ο εργαζόμενος στην αγωνία του να περιφρουρήσει την δουλειά του, τον μισθό του και το μεροκάματό του μόνος του δεν έχει καιρό να ασχοληθεί με αυτά που κάνει για να τον «σώσει» ο σύντροφος -πρόεδρος. Κάποια στιγμή όμως θα το κάνει.
Μπορεί ίσως μέσα στην σύγχυση της πληροφόρησης και της παραπληροφόρησης κάποιες ομάδες εργαζομένων να πηγαίνουν στις γενικές συνελεύσεις και κάποιες άλλες να ανταποκρίνονται μέχρι και στις εκλογές των Σωματείων αλλά ούτε που τους ενδιαφέρουν τα μανιφέστα, οι κορώνες και οι φανφάρες, ούτε που δίνουν σημασία στα εκλογικά μαγειρέματα.
Ας βρεθεί έστω και ένας εργαζόμενος, ένας μόνο, που θα «υμνήσει» την ΓΣΕΕ για το συνδικαλιστικό της «έργο» υπέρ, των εργατικών και υπαλληλικών τάξεων του ιδιωτικού τομέα ή για τον αγώνα της να συντηρηθούν οι επιχειρήσεις που προσφέρουν θέσεις εργασίας και η στήλη θα κάνει αγώνα να στηθεί το άγαλμά του.
Ας βρεθεί, σήμερα, έστω και ένας εργαζόμενος που να διακηρύσσει πίστη στους συντρόφους-συνδικαλιστές και στην ικανότητά τους να του λύσουν τα προβλήματά του και θα γίνει πρωτοσέλιδο σε όλες τις εφημερίδες.
Ας το καταλάβουν οι εργατοπατέρες.
Οι εποχές των «συμφώνων μη επιθέσεων», του «συνδικαλιστικού τσαμπουκά τύπου Φωτόπουλου», του «ξεβρακώματος» και της ακινητοποίησης της κρατικής περιουσίας (ρεύμα, νερό, μεταφορές, λιμάνια, αεροπλάνα, σχολεία πανεπιστήμια) των φορολογουμένων - εργαζόμενων και του λαού, ως εύκολη λύση για την «τιμή» του επαγγέλματος του συνδικαλιστή, τελείωσε οριστικά.
Και αυτό όχι γιατί έβγαλε τις «κουκούλες» ο Σαμαράς ή γιατί τα κόμματα τραβάνε την ουρά τους από τον συνδικαλισμό.
Αντίθετα η ζημιά των κομμάτων από την νομοτελειακή διάλυση αυτού που λέγεται σήμερα συνδικαλιστικό κίνημα είναι μεγαλύτερη από αυτή των εργατοπατέρων.
Και αν μπορούσαν να συνεχίσουν την κομματική συναλλαγή με τους χιτλερίσκους του συνδικαλισμού όχι μόνο θα το έκαναν αλλά και θα το επιδίωκαν.
Δεν τους παίρνει όμως άλλο γιατί έρχονται μεγάλες αλλαγές στο καθεστώς των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα.
Γιατί έρχονται στον κρατικό τομέα απολύσεις που τελικά θα ξεπεράσουν τις 100.000 άτομα.
Γιατί οι μισθοί ίσως μειωθούν και άλλο αλλά πάντως αποκλείεται να επανέλθουν σε επίπεδα πριν το 2009 για τα επόμενα 10-15 χρόνια.
Γιατί οι εργαζόμενοι που αγωνίζονται μόνοι τους να σταθούν στα ποδάρια τους δεν δίνουν καμία σημασία στον σημερινό επαγγελματικό συνδικαλισμό.
Γιατί οι εργαζόμενοι κατεβαίνουν μεν σε κινητοποιήσεις και απεργίες αλλά με κίνητρα την προσωπική τους αγωνία και όχι από τα καλέσματα των συντρόφων-προέδρων.
Γιατί οι εργαζόμενοι, του ιδιωτικού τομέα, στον τόπο μας ως παραγωγικοί και συνεπείς στις υποχρεώσεις τους αντιλαμβάνονται τι σημαίνουν οι υπερβολές στις διεκδικήσεις και τα προκλητικά αιτήματα που ενώ δεν εξυπηρετούν την ουσία των διεκδικήσεων τους εκθέτουν ως κλάδο. Σας θυμίζω μάχες που έχουν δώσει ναυτεργάτες με κομματικούς συνδικαλιστικούς παραλογισμούς. Την αντίδραση μέχρι «πετροπόλεμου» εργατών χαλυβουργίας του Βόλου στην προτροπή κομματικών εργατοπατέρων να κλείσουν την μονάδα. Και τις πρόσφατες έντονες αντιδράσεις και αντιπαραθέσεις εργαζομένων στα μεταλλεία προς τους συνδικαλιστές του κλάδου.
Αλλά και οι κρατικοί υπάλληλοι όλων των τάξεων και ιδίως οι δάσκαλοι, οι υπάλληλοι υπουργείων και οι ένστολοι αισθάνονται την ανάγκη να επιτύχουν μεγαλύτερη επικοινωνία και ουσιαστικότερο διάλογο με την πολιτεία και όχι να κάνουν άλλα κομματικά χατίρια και να προσφέρουν τις «πλάτες» τους στις πολιτικές φιλοδοξίες των αρχηγίσκων του Σωματείου ή της Ομοσπονδία τους.
Συζητείστε με σοβαρούς εργαζόμενους των ΔΕΚΟ και θα διαπιστώσετε πολύ εύκολα πόσο ενοχλημένοι είναι από τον κοινωνικό αυτοματισμό που τους έχει περιθωριοποιήσει.
Το έχασαν το παιχνίδι οι επαγγελματίες συνδικαλιστές της «συνταγής ΠΑΣΟΚ» που αντέγραψαν και οι σύντροφοί τους της Νέας Δημοκρατίας ανταγωνιζόμενοι ανεπιτυχώς το ΠΑΜΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Το έχασαν γιατί η κρίση, η απώλεια κάθε δυνατότητας εκβιαστικών διεκδικήσεων και η ορατή πλέον αδυναμία της οικονομίας να συνεχίσει το σύστημα του «Τσοβόλα δώστα όλα» προσγειώνει και τους εργαζόμενους στο τραπέζι του διαλόγου.
Και μόνο έτσι θα μπορεί να δικαιολογήσει από εδώ και πέρα την ύπαρξή του ο συνδικαλισμός και οι συνδικαλιστές. Όσοι δεν το καταλαβαίνουν απλά θα συνεχίσουν να κλείνουν δρόμους και επιχειρήσεις αυξάνοντας την ανεργία.Τίποτε άλλο.
george.kraloglou@capital.gr
Οριστικό τέλος εποχής για τον κομματικό συνδικαλισμό των συμφερόντων και της πολιτικής συναλλαγής. Οριστικό τέλος εποχής και για την νοοτροπία του «κομισάριου» και «ινστρούχτορα» συντρόφου - προέδρου της εργατικής τάξης. Εάν οι εργατοπατέρες δεν γίνουν πραγματικοί συνδικαλιστικοί ηγέτες δυναμικών συνδικάτων οι εργαζόμενοι θα τους πάρουν με τις πέτρες. Και με το δίκιο τους.
Αυτό που λέγεται σήμερα συνδικαλιστικό κίνημα στηρίζεται μόνο στην ανοχή των εργαζομένων.
Συνεχίζει να υπάρχει γιατί ο εργαζόμενος στην αγωνία του να περιφρουρήσει την δουλειά του, τον μισθό του και το μεροκάματό του μόνος του δεν έχει καιρό να ασχοληθεί με αυτά που κάνει για να τον «σώσει» ο σύντροφος -πρόεδρος. Κάποια στιγμή όμως θα το κάνει.
Μπορεί ίσως μέσα στην σύγχυση της πληροφόρησης και της παραπληροφόρησης κάποιες ομάδες εργαζομένων να πηγαίνουν στις γενικές συνελεύσεις και κάποιες άλλες να ανταποκρίνονται μέχρι και στις εκλογές των Σωματείων αλλά ούτε που τους ενδιαφέρουν τα μανιφέστα, οι κορώνες και οι φανφάρες, ούτε που δίνουν σημασία στα εκλογικά μαγειρέματα.
Ας βρεθεί έστω και ένας εργαζόμενος, ένας μόνο, που θα «υμνήσει» την ΓΣΕΕ για το συνδικαλιστικό της «έργο» υπέρ, των εργατικών και υπαλληλικών τάξεων του ιδιωτικού τομέα ή για τον αγώνα της να συντηρηθούν οι επιχειρήσεις που προσφέρουν θέσεις εργασίας και η στήλη θα κάνει αγώνα να στηθεί το άγαλμά του.
Ας βρεθεί, σήμερα, έστω και ένας εργαζόμενος που να διακηρύσσει πίστη στους συντρόφους-συνδικαλιστές και στην ικανότητά τους να του λύσουν τα προβλήματά του και θα γίνει πρωτοσέλιδο σε όλες τις εφημερίδες.
Ας το καταλάβουν οι εργατοπατέρες.
Οι εποχές των «συμφώνων μη επιθέσεων», του «συνδικαλιστικού τσαμπουκά τύπου Φωτόπουλου», του «ξεβρακώματος» και της ακινητοποίησης της κρατικής περιουσίας (ρεύμα, νερό, μεταφορές, λιμάνια, αεροπλάνα, σχολεία πανεπιστήμια) των φορολογουμένων - εργαζόμενων και του λαού, ως εύκολη λύση για την «τιμή» του επαγγέλματος του συνδικαλιστή, τελείωσε οριστικά.
Και αυτό όχι γιατί έβγαλε τις «κουκούλες» ο Σαμαράς ή γιατί τα κόμματα τραβάνε την ουρά τους από τον συνδικαλισμό.
Αντίθετα η ζημιά των κομμάτων από την νομοτελειακή διάλυση αυτού που λέγεται σήμερα συνδικαλιστικό κίνημα είναι μεγαλύτερη από αυτή των εργατοπατέρων.
Και αν μπορούσαν να συνεχίσουν την κομματική συναλλαγή με τους χιτλερίσκους του συνδικαλισμού όχι μόνο θα το έκαναν αλλά και θα το επιδίωκαν.
Δεν τους παίρνει όμως άλλο γιατί έρχονται μεγάλες αλλαγές στο καθεστώς των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα.
Γιατί έρχονται στον κρατικό τομέα απολύσεις που τελικά θα ξεπεράσουν τις 100.000 άτομα.
Γιατί οι μισθοί ίσως μειωθούν και άλλο αλλά πάντως αποκλείεται να επανέλθουν σε επίπεδα πριν το 2009 για τα επόμενα 10-15 χρόνια.
Γιατί οι εργαζόμενοι που αγωνίζονται μόνοι τους να σταθούν στα ποδάρια τους δεν δίνουν καμία σημασία στον σημερινό επαγγελματικό συνδικαλισμό.
Γιατί οι εργαζόμενοι κατεβαίνουν μεν σε κινητοποιήσεις και απεργίες αλλά με κίνητρα την προσωπική τους αγωνία και όχι από τα καλέσματα των συντρόφων-προέδρων.
Γιατί οι εργαζόμενοι, του ιδιωτικού τομέα, στον τόπο μας ως παραγωγικοί και συνεπείς στις υποχρεώσεις τους αντιλαμβάνονται τι σημαίνουν οι υπερβολές στις διεκδικήσεις και τα προκλητικά αιτήματα που ενώ δεν εξυπηρετούν την ουσία των διεκδικήσεων τους εκθέτουν ως κλάδο. Σας θυμίζω μάχες που έχουν δώσει ναυτεργάτες με κομματικούς συνδικαλιστικούς παραλογισμούς. Την αντίδραση μέχρι «πετροπόλεμου» εργατών χαλυβουργίας του Βόλου στην προτροπή κομματικών εργατοπατέρων να κλείσουν την μονάδα. Και τις πρόσφατες έντονες αντιδράσεις και αντιπαραθέσεις εργαζομένων στα μεταλλεία προς τους συνδικαλιστές του κλάδου.
Αλλά και οι κρατικοί υπάλληλοι όλων των τάξεων και ιδίως οι δάσκαλοι, οι υπάλληλοι υπουργείων και οι ένστολοι αισθάνονται την ανάγκη να επιτύχουν μεγαλύτερη επικοινωνία και ουσιαστικότερο διάλογο με την πολιτεία και όχι να κάνουν άλλα κομματικά χατίρια και να προσφέρουν τις «πλάτες» τους στις πολιτικές φιλοδοξίες των αρχηγίσκων του Σωματείου ή της Ομοσπονδία τους.
Συζητείστε με σοβαρούς εργαζόμενους των ΔΕΚΟ και θα διαπιστώσετε πολύ εύκολα πόσο ενοχλημένοι είναι από τον κοινωνικό αυτοματισμό που τους έχει περιθωριοποιήσει.
Το έχασαν το παιχνίδι οι επαγγελματίες συνδικαλιστές της «συνταγής ΠΑΣΟΚ» που αντέγραψαν και οι σύντροφοί τους της Νέας Δημοκρατίας ανταγωνιζόμενοι ανεπιτυχώς το ΠΑΜΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Το έχασαν γιατί η κρίση, η απώλεια κάθε δυνατότητας εκβιαστικών διεκδικήσεων και η ορατή πλέον αδυναμία της οικονομίας να συνεχίσει το σύστημα του «Τσοβόλα δώστα όλα» προσγειώνει και τους εργαζόμενους στο τραπέζι του διαλόγου.
Και μόνο έτσι θα μπορεί να δικαιολογήσει από εδώ και πέρα την ύπαρξή του ο συνδικαλισμός και οι συνδικαλιστές. Όσοι δεν το καταλαβαίνουν απλά θα συνεχίσουν να κλείνουν δρόμους και επιχειρήσεις αυξάνοντας την ανεργία.Τίποτε άλλο.
george.kraloglou@capital.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ο σχολιασμός επιτρέπεται μόνο σε εγγεγραμμένους χρήστες