Να μάθουμε να χάνουμε...

Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει: Ζούμε σε μια χώρα αποτυχημένη. Είμαστε οι πιο… looser πολίτες της Ευρώπης κι όμως δεν έχουμε μάθει να χάνουμε!

Είναι κι αυτό από τα απίστευτα κι όμως… ελληνικά.

Σε μια χώρα που έγινε… καρπαζοεισπράκτορας οι πολίτες της αδυνατούν να καταλάβουν ότι στο παιχνίδι υπάρχει κι η ήττα!

Κι αναφέρομαι σε πολίτες κι όχι οπαδούς γιατί το πρόβλημα είναι γενικό. Ας πάρουμε τον αθλητισμό.

Στο μπάσκετ οι οπαδοί του Ολυμπιακού προτίμησαν να διακοπεί το ματς στο ΣΕΦ παρά να δουν στο ταμπλό ως τελικό αποτέλεσμα τη νίκη του Παναθηναϊκού. Προτίμησαν η ομάδα τους να δώσει τα μισά εντός έδρας ματς του επόμενου πρωταθλήματος χωρίς θεατές, παρά να αναγνωρίσουν ότι τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή ο αντίπαλος ήταν καλύτερος.

Και για να μην με πάρουν με τις… πέτρες οι Ολυμπιακοί θυμίζω ότι και στον Παναθηναϊκό ανάλογη νοοτροπία επικρατεί. Πρόπερσι έγινε κόλαση το ΟΑΚΑ μόλις ο Ολυμπιακός έβαλε γκολ και το ντέρμπι του ποδοσφαίρου φαινόταν να γίνεται «ερυθρόλευκο». Έκαψαν το γήπεδο, τιμωρήθηκε η ομάδα τους, υποθήκευσαν τη πορεία της επόμενης χρονιάς για να μην χάσουν σε ένα ντέρμπι!

Και για να μην μείνουν… παραπονεμένοι οι ΑΕΚτζήδες να θυμίσουμε πως έπεσε εφέτος η ΑΕΚ; Το ματς που δεν τελείωσε; Την εισβολή των οπαδών στο ματς με τον Πανθρακικό;

Το πρόβλημα δεν είναι κόκκινο, πράσινο ή κίτρινο. Είναι γενικό. Και δεν περιορίζεται μόνο στον αθλήτισμό.

Η λέξη «ανθέλληνας» με την έννοια του εχθρού της χώρας δεν υπάρχει σε ανάλογο λεξιλόγιο. Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι απέναντί μας.

Όποιος θέλει το καλό της δικής του πατρίδας που δεν θα συμφωνεί με το δικό μας είναι «ανθέλληνας». Γιατί παρακαλώ; Επειδή είναι πατριώτης και θέλει το καλό της πατρίδας του;

Υπάρχει μια ριζωμένη πεποίθηση ότι εμείς πρέπει να είμαστε πάντα νικητές. Κι αν κάποιος είναι καλύτερος από μας – που συνήθως είναι – κάτι άλλο πρέπει να φταίει για την ήττα μας εκτός από τη δική μας ανικανότητα!

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκα άνθρωπος. Αργότερα αποφάσισα να γίνω δημοσιογράφος. Τότε δεν φώναζε ο κόσμος «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι», αλλά θυμάμαι τον πατέρα μου να ντρέπεται να πει ότι ήμουν δημοσιογράφος. Ήταν μπροστά από την εποχή του. Παράπονο δεν έχω.

Πριν το ΔΝΤ και τη κρίση στον τύπο εργάστηκα σε πολλά μέσα. Σε «Φως των σπορ», (δύο φορές), «Ελεύθερο Τύπο» (τρεις φορές), «24 ώρες», «Η Πρώτη», «Ώρα των σπορ», «Sportime» όπου έφθασα να γίνω και διευθυντής (τρομάρα μου…).

Στη τηλεόραση δούλεψα στο ΜΕΓΚΑ για 15 χρόνια, από τη πρώτη μέρα της λειτουργίας του, στην ΕΡΤ άλλα τέσσερα χρόνια και τώρα στο ΟΠΑΠ tv.

Κι από τα ερτζιανά δεν έχω παράπονο (ΣΚΑΙ, Flash 9,61, Κανάλι 1, Ράδιο 5, ΕΡΑ ΣΠΟΡ). Τι έμεινε απ’ όλα αυτά. Λίγοι καλοί φίλοι και πολλές ωραίες αναμνήσεις και το βασικότερο: Όρεξη για δουλειά!