Αφού κάνεις λάθος, θα κάνω κι εγώ!

Ένας παιδικός, ιδιαίτερα αγαπημένος μου φίλος , μού έστειλε το παρακάτω κείμενο, που ασχέτως της τελικής έκβασης των εθνκών οικονομικών θεμάτων, έχει μεγάλο ενδιαφέρον και πολύ ουσία. Ο συγγραφεύς είναι εξαιρετικός επιστήμων, ακαδημαϊκός, με βαθιές γνώσεις στα οικονομικά , τα μαθηματικά και τη θεωρία παιγνίων.

 http://mikrometoxos.gr/?p=9410

Λαμβάνεται συχνά και από πολύ σοβαρούς συνομιλητές η στάση: “αν αποδείξω ότι κάνεις λάθος και διαφωνώ μαζί σου, τότε έχω δίκιο εγώ. Ή τουλάχιστον σκοράρω μερικούς πόντους”. Τίποτα δε θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Σε αυτό το πλαίσιο μπορεί κανείς να αναλύσει τα όσα λαμβάνουν χώρα (τα διαδραματιζόμενα αν θέλετε και όχι τεκταινόμενα που σημαίνει βυσσοδομούμενα/μηχανορραφούμενα) μεταξύ Ελλάδας και (υπόλοιπης) Ευρώπης αυτή τη στιγμή. Και ας πιάσουμε τα του οίκου μας πρώτα.

Ελληνική πλευρά:

Λάθος 1ο: Έχω λαϊκή εντολή και ως εκ τούτου οι απαιτήσεις μου δε μπορεί να είναι λάθος. Προσθέστε σε αυτό την καραμέλα: “Το σάπιο πολιτικό σύστημα που μας έφτασε ως εδώ με κοροϊδίες και διαφθορά”. Και λαμβάνουμε την πρώτη ερώτηση: ποιος εξέλεξε τους διεφθαρμένους που μας έφθασαν ως εδώ; Μήπως θα πρέπει να αμφιβάλλουμε για το Πιστεύω ότι η λαϊκή εντολή αποκλείεται να σφάλλει; 

Η ψήφος προς το ΣΥΡΙΖΑ, παρεξηγήθηκε εξαρχής ως ψήφος εντολής. Δικαιολογημένα, γιατί ίσως στη δυναμική της φόρεσε τέτοια αμφίεση, αλλά αυτό συνέβη όταν παρασύρθηκε και η ίδια από την υπερφύαλη ρητορική της. Η ψήφος ήταν καταρχήν ψήφος διαμαρτυρίας και όσο αυτή μεγάλωνε, μεγάλωσε και μαζί της η παρανόηση ότι ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ, υιοθετούμε το πρόγραμμά του. Ωσάν το πρόγραμμα αυτό να ήταν κάτι υπαρκτό. Ενώ καταψηφίζαμε την ανέμπνευστη εφαρμογή του προγράμματος της ΝΔ. Το σοβαρό ηγέτη τον χρειάζεται μια χώρα για να την προστατέψει από τα ίδια της τα λάθη και σε αυτόν τον τομέα ο νεοεκλεγείς και απολαμβάνων καθολική σχεδόν αποδοχή πρωθυπουργός μας έχει αποτύχει παταγωδώς (μόνο που ο πάταγος συμβαίνει στο μέλλον και δεν έχει φτάσει ακόμα στα αυτιά μας).

Σκεφτείτε ας πούμε να αποφασίσουμε ως διαμαρτυρία να ψηφίσουμε μια Τσιτσιολίνα και αυτή ερχόμενη στη Βουλή να εκλάβει την ψήφο μας ως έγκριση για μεγαλύτερη χρηματοδότηση του κλάδου ταινιών ενηλίκων… 

Λάθος 2ο: Σεβασμός προς τη Δημοκρατία. Κλασσική παρανόηση ότι επειδή η Δημοκρατία γεννήθηκε εδώ (γεωγραφικά), κρατούμε το μονοπώλιό της. Σεβασμός προς τη Δημοκρατία είναι να ακούσουμε κι εμείς τί προστάζουν τα εκλογικά σώματα των είκοσι υπολοίπων.

Λάθος 3ο: Ακολουθώντας μαξιμαλιστική πολιτική (max-ιμαλιστική) μεγιστοποιούμε (max-imise) τα κέρδη μας. Αν ίσχυε αυτό, ζητώντας 3 εκατομμύρια ευρώ για την παραγκούλα μου, θα την πουλούσα 1. Αν βγω και ζητήσω 3, θα εισπράξω μόνο χαμόγελα κατανόησης.

Λάθος 4ο: Σε ένα παίγνιο (Kentucky fried?) chicken, όπως θα το έλεγε και ο φίλτατος κος Μηλιός (ή ακόμα καλύτερα κος Βούτσης), αν κάψω πίσω μου τις γέφυρες στέλνω σινιάλο (signal για τους γνωρίζοντες όπως ο υποτίθεται ότι γνωρίζει ο ΓιάΝης Βαρουφάκης θεωρία παιγνίων) ότι δε θα κάνω πίσω. Για την ακρίβεια την ιστορία πολλοί ήταν αυτοί που έκαψαν τα καράβια τους για να μην υπάρχει επιστροφή. Όλοι είπαν: νίκη ή θάνατος και τα δύο ενδεχόμενα ήταν γενικά ισοπίθανα. Ας το κρατούμε αυτό στο μυαλό μας.

Εδώ πέρα ο στρατηγός ΓιάΝης ουσιαστικά ((δένει)) το τιμόνι του αυτοκινήτου ώστε να μη μπορεί να στρίψει μπροστά στον κίνδυνο της νταλίκας και ποντάρει ότι η νταλίκα δεν έχει δέσει το τιμόνι της. Ως εδώ καλά, ίσως και το θέμα να κριθεί στην ισχυρότερη ψυχολογία (αν και είναι δύσκολο να δούμε γιατί να έχουμε ισχυρότερη ψυχολογία από τη νταλίκα). Όμως παραβλέπει ένα σημαντικό θέμα. Το παίγνιο δεν είναι παίγνιο 2 παικτών σαν το dove and hawk που μας παρουσιάζει στα βιβλία του, αλλά παίγνιο 20 παικτών. Εκτός από το 2CV μας με το δεμένο τιμόνι, ακολουθούν το van της Πορτογαλίας, το φορτηγό της Ισπανίας, το λεωφορείο της Ιταλίας και το τριαξονικό της Γαλλίας (για να μην αναφέρω άλλα οχήματα του αυτοκινητοδρόμου). Και αν η γερμανική νταλίκα υποχωρήσει στο ντεσεβώ (ταιριάζει με το ασιδέρωτο, έξω πουκάμισο και το burburry’s κασκώλ), θα βρει στο δρόμο της τα μεγαλύτερου εκτοπίσματος οχήματα. Ας αναρωτηθούμε με ποιον θα προτιμήσει να αναμετρηθεί.

Λάθος 5ο: Ο εκβιασμός είναι πιο αποτελεσματικός αν τον κάνεις δημόσια. Αυτή η παρανόηση συνδέεται με το Λάθος 4 ότι δένεις έτσι το τιμόνι σου. Ωστόσο ο δημόσιος εκβιασμός δένει και το τιμόνι της αντίπαλης νταλίκας. Αν είχες κάνει τον εκβιασμό σε κλειστές θύρες (στο Eurogroup φερειπείν ρε αδερφέ, έχεις αρκετούς μάρτυρες για την τρέλλα σου εκεί μέσα), έδινες στη νταλίκα την ακόλουθη δυνατότητα ελιγμού: “είδα έναν άλλον δρόμο και ΕΠΕΛΕΞΑ  να πάω εκεί”. Π.χ. αναγνωρίζω τη δεινή κατάσταση (ανθρωπιστικά) που μαστίζει τη χώρα σου και ΛΑΜΒΑΝΩ-ΔΕ ΜΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙΣ τα εξής μέτρα… 

Αυτή η ευκαιρία χάθηκε με τη ναρκισιστική κοκκορίστικη συμπεριφορά μας που προσφέρεται για άπλετο αυτοθαυμασμό μπροστά στον καθρέπτη, αλλά δε λύνει κανένα πρόβλημα.

Λάθος 6ο: Αφού αποφάσισες να δέσεις το τιμόνι, δέστο για τα καλά: Εξήγησε στο λαό ότι εδώ δεν υπάρχει πίσω, έσο έτοιμος εσύ ο ίδιος να βάλεις μπλόκα στην κίνηση κεφαλαίων αν χρειαστεί και περίμενε να δεις τί θα κάνει η νταλίκα. Αλλά δεν είσαι έτοιμος να το κάνεις αυτό, οπότε παλινδρομείς μεταξύ κόκκινων γραμμών, κολακιών περί Μέρκελ — π.χ.  ¨η Α. Μ. είναι με διαφορά, η πιο έξυπνη πολιτικός στην Ευρώπη” — σε λίγο θα ακούσουμε ότι έχει και το πιο καυτό σώμα ανατολικά της Αλσατίας —,  αδιαπραγμάτευτης συζήτησης περί χρέους, αλλά στο οποίο κατόπιν δε θα γίνει κούρεμα per se, λιτός βίος αλλά επουδενί λόγω λιτότητα κλπ κλπ..

Λάθος 7ο: Το Μνημόνιο μας οδήγησε εδώ. Μικρό ποσοστό αληθείας. Το τί μας οδήγησε εδώ είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων. Καταρχήν η λανθασμένη (ΤΟΤΕ) επιλογή να παραμείνουμε στο Ευρώ σε συνδυασμό με την άνουν δουλικότητα του (ειδ- ή απ-?)εχθούς ΓΑΠ. Τότε ακόμα οδηγούσαμε κι εμείς νταλίκα. Τότε η προσαρμογή θα είχε γίνει μέσα σε μερικούς μήνες πολύ πιο απότομα, αλλά μικρότερη σε έκταση. Αλλά δηλώνουμε τώρα και εν μέρει σωστά διότι η προσαρμογή καλώς ή κακώς (κυρίως κακώς) έγινε, ότι δε φεύγουμε. Δεύτερον το Μνημόνιο δε μας υποχρέωνε να φορολογήσουμε με συντελεστές που όταν προστέθηκαν και οι αναδρομικοί φόροι έφτασαν για πολλούς το 80% των τρεχόντων εισοδημάτων τους ενώ παράλληλα η μεσαία τάξη που είχει “πλούτο” σε μορφή κάποιας ακίνητης περιουσίας ήταν εγκλωβισμένη στις Συμπληγάδες φόρων και πεθαμένης αγοράς ακινήτων. Αλλά αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης. Το Μνημόνιο μας υποχρέωνε να ισοσκελίσουμε τον προϋπολογισμό μας. Οι κύριοι ΓΑΠ-Βενιζέλος-Σαμαράς επέλεξαν να το κάνουν αυτό μόνο υφεσιακά αντί να αναρωτηθούν τί είναι αυτό που εμποδίζει τις επενδύσεις και άρα την ανάπτυξη. 

Οι Ευρωπαίοι αδιάρρηκτα επέμεναν κυρίως στα διαρθρωτικά και απρόθυμα (εδώ είναι κομμάτι του δικού τους λάθους) δέχονταν ισοδύναμα καταστροφικά μέτρα. Και σε αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ των Φωτόπουλων (βλ. http://www.kathimerini.gr/471896/article/epikairothta/politikh/ay3anei-to-kyma-prasinwn-syndikalistwn-ston-syriza) είχε μερίδιο ευθύνης ενώ τώρα ζητάει Εθνική συνεργασία από την Αντιπολίτευση.

Αντί να σκίσεις το Μνημόνιο επειδή δεν εφαρμόστηκε σωστά, εφάρμοσέ το σωστά. Μόνο που αυτό δεν ((πουλάε)) στην νεοελληνική λεβεντιά.

Λάθος 8ο: “Πρέπει να αναδιαπραγματευτούμε το χρέος γιατί δεν το βαστάζουμε. Πάψτε τη σκληρή στάση.” Καταρχήν κανείς δεν κρατάει σκληρή στάση ως προς αυτό. Είναι από τα πράγματα πού όλοι γνωρίζουν ακόμη κι αν κανείς δεν αναφέρει. Το χρέος αργά η γρήγορα θα έμπαινε στο τραπέζι. Γιατί επιλέξαμε γρήγορα;

Ποιον βαραίνει αυτή τη στιγμή το χρέος; Όσο είμαστε σε πρόγραμμα τα επιτόκια είναι άνευ προηγουμένου χαμηλά και ουσιαστικά δεν πληρώνουμε. Ας παίρναμε τα μέτρα που θα πρέπει να πάρουμε ακόμα και σε περίπτωση εξόδου από το Ευρώ (με δραχμή δικαιολογείται η δαιδαλώδης και αντιφατική πολυνομία, το ρευστότατο φορολογικό, κλπ κλπ;) και ας κάναμε υγιές (όχι μέσω απομείωσης/συντριβής αποταμιεύσεων δεκαετιών) πλεόνασμα και θα το συζητούσαμε τότε αυτό.

Λάθος 9ο:       “Μόλις μπεις στη φυλακή βρες τον πιο σκληρό τύπο και σπάστον στο ξύλο. Κανείς δε θα σου ξανακολλήσει.” Αυτό μεταφράζεται πολλαπλώς. Άνοιξε μέτωπα παντού: με τους Αμερικανούς για την Ουκρανία, με τους Τούρκους για τα Ίμια, με τους Γερμανούς επίσης για την Ουκρανία κλπ κλπ. Επίσης κάλεσε τον επικεφαλής του Eurogroup και πρόσβαλέ τον (ενδυματολογικά, με δημόσιους αιφνιδιασμούς και τελεσίγραφα), κάλεσε τον πρόεδρο του ΟΟΣΑ και υπενθύμισέ του ότι κατάγεται από διεφθαρμένη χώρα κ.ο.κ.

Ας ξαναγυρίσουμε πίσω στο παράδειγμα της φυλακής: μόλις μπεις στη φυλακή, ρίξε ένα ρατσιστικό σχόλιο για τους μαύρους, πες τους νεοναζί αποβράσματα, υπενθύμισε στους αναρχικούς ότι θα τους πατάξεις, απείλησε σεξουαλικά τους βιαστές και έλπιζε ότι έτσι μαξιμαλιστικά θα κερδίσεις περισσότερο έδαφος… 

Λάθος 10ο: “Επιτέλους ακούγεται η Ελλάδα”. Το λάθος ημών, των ακολούθων. Γιατί είναι καλό αυτό; Και ο μελλοθάνατος απολαμβάνει πρωτοσέλιδα. Εδώ θα τολμούσε κανείς να πεί ότι εκφράζεται η συμπλεγματική μας νοοτροπία: “τόσα χρόνια με αγνοείς, τώρα θα καταλάβεις τί θα πει Ελλαδίτσα”. Στο μεταξύ, ενώ πιάσαμε τα διεθνή παράθυρα, ποιος μειώνει τη γραφειοκρατεία; Ποιος απλουστεύει την πολυνομία; Ποιος μαζεύει φόρους;

Λάθος 11ο: “Ο Σαμαράς σύνθλιψε τη χώρα περιορίζοντας το πλαίσιο ελιγμών με το να μην υπογράψει παράταση”. Το τραγικότερο όλων ήταν ότι σε αυτό αποστόμωσε ο ίδιος ο Σαμαράς: “Γιατί με κατηγορείς για κάτι που αρνείσαι πεισματικά να κάνεις κι εσύ”. Η παράταση μας δίνεται άμεσα αλλά εμείς αρνούμαστε να τη ζητήσουμε και κατηγορούμε τον προηγούμενο που δεν τη ζήτησε.

Λάθος 12ο: “αν δε ζητήσω παράταση, θα τελειώνω με αυτόν και θα επιστρέψω ως νέος Καραμανλής”. Ίσως, αλλά αφού διαλυθεί η χώρα σου. Και όταν σε ψηφίζαμε, σε ψηφίζαμε για να παίξεις το κεφάλι σου ώστε να την σώσεις, όχι για να παίξεις τη χώρα για να σώσεις το κεφάλι σου. Το ότι ο νέος πρωθυποργός είναι αντιφατικός όταν σε κατηγορεί, δε σημαίνει ότι δεν στέκει η κατηγορία. Το ατυχέστερο όλων είναι ότι σύντομα αυτή τη στάση θα τη βρει μπροστά του και ο πρώην πρωθυπουργός.

Λάθος 13ο: “Δώσε μου χρόνο να ετοιμάσω ένα εναλλακτικό πρόγραμμα”. Ταυτόχρονα: “Θα ακολουθήσω το πρόγραμμα (Θεσσαλονίκης;) για το οποίο με ψήφισε ο λαός”. Τί ακριβώς θα ακολουθήσεις, αφού θέλεις χρόνο να το ετοιμάσεις; Ο συνομιλητής σου δεν είναι υπεύθυνος για το ότι εσύ εξελέγης αλλά δεν έχεις έτοιμο πρόγραμμα. Και εμπάση περιπτώσει, να σου δώσει χρόνο, αφού το ζητάς. Ώσπου να συγκλίνετε δέξου ότι παραμένει η υπάρχουσα κατάσταση και αντικατάστησέ την όταν έχεις κάτι να την αντικαταστήσεις. 

Λάθος 14ο: Θεωρία παιγνίων: αυστηρή (μαθηματικά) ανάλυση στρατηγικής συμπεριφοράς και καταστάσεων. Καταστάσεων δηλαδή στην οποία η δράση του ενός μετέχοντα επηρεάζει τις αποδόσεις των άλλων και το αντίστροφο. Παραδείγματα: σκάκι, τάβλι, τρίλιζα, διαπραγματεύσεις, ολιγοπώλιο, ρύθμιση μονοπωλίων, κυβέρνηση απέναντι σε φοροφυγάδες, φοροφυγάδες απέναντι σε κυβέρνηση κλπ.
ΓιάΝης Βαρουφάκης: ειδικός στη θεωρία παιγνίων, άρα η άριστη επιλογή για υπουργός, σωστά;
Λάθος. Ας το θέσουμε έτσι: ο ειδικός στην ανάλυση ενός παιχνιδιού τέννις μπορεί να σου ΠΕΙ και να σου ΑΝΑΛΥΣΕΙ τα πάντα για το τέννις. (ας αφήσουμε για άλλη συζήτηση πόσο ειδικός είναι ο ΓιάΝης στη θεωρία παιγνίων). Η παρανόηση εδώ γίνεται πιο καθαρή με ένα παράδειγμα: Ο Σωτηρακόπουλος είναι για πολλούς (ο Διακογιάννης αν προτιμάτε οι παλιοί για όλους) ο ειδικός στην περιγραφή ενός αγώνα ποδοσφαίρου. Μόνο που εδώ ντύσαμε το Σωτηρακόπουλο με ποδοσφαιρική στολή και τον στείλαμε να ντριμπλάρει τον Μέσι. Kι ο Σωτηρακόπουλος όχι μόνο δεν έχει ιδέα πώς γίνεται πρακτικά η ντρίμπλα, αλλά επιπλέον αρνείται να βάλει και τη μπλούζα μέσα στο παντελόνι! Και φορά και λάθος χρώμα πουκάμισο. Συγγνώμη, στολή. 

Το “σκίζω το μνημόνιο” είναι ανάλογο του: “απεκδύομαι την Εθνικότητά μου”. Ώσπου να πάρω νέα εθνικότητα (ποιος θα μου τη δώσει;), τί; 

Στην καλοκουρδισμένη ορχήστρα του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι κάθε όργανο έχει και διαφορετική παρτιτούρα. Και ο μαθητευόμενος (και ψημένος στα έδρανα του πανεπιστημιακού ασύλου) μαέστρος δεν έχει ακόμα αποφασίσει ποιο έργο θα παίξουν ενώ το κοινό έχει ήδη κατακλείσει την αίθουσα. Το κοινό είναι ακόμα ενθουσιασμένο αλλά σύντομα φοβούμαι θα αρχίσει να δυσανασχετεί με τη βαβούρα που προς το παρόν ακούγεται ως χόρδισμα.

Όλα τα παραπάνω (και ίσως και άλλα που προς το παρόν διαφεύγουν) με την ρεκόρ χρονική επίδοση των 20 ημερών από την εκλογή σας. Όπως είπε και ο φίλτατος κος Δένδιας: “ο Θεός να μας φυλάει” κι ας είμαι άθεος παλαιοκομμουνιστής (ο γράφων, όχι ο κος Δένδιας)…