Στη μάχη του τίτλου της F1: Να κριθεί στην πίστα

Ο Πάνος Σεϊτανίδης σχολιάζει τη νέα τροπή στη μάχη του τίτλου της F1, μετά από το Grand Prix της Σιγκαπούρης και τη νίκη κορυφής του Lewis Hamilton, o οποίος πέρασε τον ομόσταυλό του, Nico Rosberg.

ΠΑΝΟΣ ΣΕΪΤΑΝΙΔΗΣ

ADVERTISEMENT

Στο ποδόσφαιρο όλοι θέλουν οι τίτλοι να κρίνονται στο χορτάρι και όχι στο… στραγάλι της σφυρίχτρας. Στην πίστα, μιας και σπάνια κρίνεται κάτι σπουδαίο στις αποφάσεις των αγωνοδικών, το αντίστοιχο "κοράκι" είναι η έλλειψη αξιοπιστίας.

"Δεν πρέπει να κριθεί ο τίτλος από ένα μονοθέσιο που θα απογοητεύσει τον οδηγό του", έλεγε την Κυριακή ο επικεφαλής αγωνιστικών δραστηριοτήτων της Mercedes, Toto Wolff. Λίγο νωρίτερα, η W05 Hybrid του Nico Rosberg είχε παρκάρει νωρίς στο γκαράζ της γερμανικής ομάδας, με τα φώτα να σβήνουν και τα ρολά να κατεβαίνουν. 

Την ίδια ώρα, ο 29χρονος κατέβαινε κακήν κακώς από το πρώτο βαγόνι του τρένου που οδηγεί προς τον φετινό τίτλο. Για πρώτη φορά από τον περασμένο Μάιο και το Grand Prix Ισπανίας, βρισκόταν πίσω στη βαθμολογία από τον νικητή στη Σιγκαπούρη Lewis Hamilton.

Πολλοί έκαναν λόγο για ισοφάριση ατυχιών και η αλήθεια δεν εντοπίζεται πολύ μακριά από αυτή τη σκέψη. Ο Hamilton εγκατέλειψε με πρόβλημα στη μονάδα ισχύος ενώ ήταν πρώτος στην Αυστραλία, παραχωρώντας τη νίκη στον Rosberg. 

Στον Καναδά υπέφεραν από αντίστοιχο πρόβλημα στο σύστημα ανάκτησης ενέργειας που στην περίπτωση του Βρετανού έκανε… μετάσταση στα πίσω φρένα (ελέω και του διαφορετικού οδηγικού στιλ). Κι άλλοι χαμένοι βαθμοί. Στο Βέλγιο, η επαφή των δύο έστειλε τον Lewis νωρίς σπίτι, την ώρα που ο Nico λουζόταν με σαμπάνιες. Τρία στράικ. Μπαμ και κάτω.

  Στον αντίποδα, ο Rosberg έμεινε από κιβώτιο ενώ ήταν στην πρωτοπορία στο Σίλβερστοουν και προχθές, προδόθηκε από τα ηλεκτρικά του μονοθεσίου του - συγκεκριμένα από πρόβλημα στον ηλεκτρικό βρόγχο στην κολώνα του τιμονιού. 

Άλλαξε τιμόνια σαν πουκάμισα αλλά και τα τρία που επιστρατεύτηκαν, λαμπίριζαν στη νύχτα, έδειχναν ενδείξεις και αριθμούς, όμως λίγα από αυτά ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα. 

Με τον "ιό" να επεκτείνεται σε κομβικά μέρη της W05 όπως το κιβώτιο (ανέβαζε σχέσεις δυο-δυο) και το DRS. 

Το πάλεψε μέχρι το pit stop, εκεί έγινε η τελευταία προσπάθεια να σπάσει το ξόρκι αλλά μάταια. Όλα αυτά ενώ κανονικά εκκινούσε δεύτερος, τελικά εκκίνησε από το pitlane και σύντομα επέστρεψε και έμεινε εκεί.

Ισοφαρίστηκαν οι ατυχίες; Όχι ακριβώς αλλά υπάρχει περισσότερη ισορροπία στο μοίρασμα της τύχης και της γκαντεμιάς. 

Κοιτώντας και τη βαθμολογία, με μόλις τρεις πόντους να χωρίζουν τους δύο οδηγούς με τα «ασημί βέλη», μπορούμε τουλάχιστον να πούμε πως μηδένισε το κοντέρ. Έχουν μπροστά τους πέντε αγώνες όπου ξεκινούν για το τελικό σπριντ σχεδόν στα ίσια.

  Με 150 βαθμούς ακόμα στο τραπέζι, 100 από τους αγώνες σε Ιαπωνία, Ρωσία, ΗΠΑ και Βραζιλία αλλά και 50 από το Άμπου Ντάμπι (χάρη στον πιο αστείο κανονισμό από καταβολής του σπορ), η σκέψη κάθε ουδέτερου παρατηρητή είναι απλή: ας το παλέψουν, ας το κερδίσουν ή ας το χάσουν στα ίσια. Στην πίστα, οδηγώντας και μαχόμενοι ρόδα με ρόδα. Όχι παρακολουθώντας ο ένας από το pit wall τον άλλο να κερδίζει άνευ αντιπάλου.

"Αν εγώ ή όλοι μας ως ομάδα, μπορούσαμε να κάνουμε κάτι για να αποτρέψουμε τις εγκαταλείψεις από μηχανική αιτία, θα το κάναμε", παραδέχθηκε ο Wolff τολμώντας να πει πως θα προτιμούσε να σπάσει ξανά (το ήδη σπασμένο) χέρι του, από το να δει εκ νέου οδηγό του να κοιτά ανήμπορος ένα ακινητοποιημένο -αντί ιπτάμενο- ασημί μονοθέσιο.

Είναι τύπος που φοράει παντελόνια ο Toto και έχοντας περάσει μία ζωή στις πίστες, ξέρει πως κάθε δυσλειτουργία του κιβωτίου και κάθε ίχνος καπνού από τον κινητήρα, αποτελούν μαχαιριά βαθιά στην καρδιά (ή καλύτερα στην πλάτη) ενός οδηγού που διεκδικεί τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή.

  Είχα την τύχη να περιγράψω για την τηλεόραση του Alpha αγώνες θρίλερ όπου το πρωτάθλημα κρίθηκε στο τελευταίο Grand Prix, με αποκορύφωμα το 2008 όταν ο τίτλος κρίθηκε, υπέρ του Lewis, στην προτελευταία στροφή. Εκεί όπου πέρασε τον Timo Glock και έκλεψε το πρωτάθλημα που είχε ήδη αγκαλιάσει σφιχτά ο Felipe Massa.

Μακάρι να μπορούσαμε να ζήσουμε κάτι ανάλογο φέτος στο Άμπου Ντάμπι. Hamilton και Rosberg (ή ακόμα και Ricciardo αν στο ενδιάμεσο προκύψουν δράματα) να μάχονται για μία θέση. Για ένα τίτλο. Ρόδα με ρόδα, οδηγός εναντίον οδηγού, πάθος κόντρα στο πάθος και ικανότητα "χ" σε αντιπαραβολή με ικανότητα «ψ». Κι ας κερδίσει ο καλύτερος. 

Όχι όμως απαραίτητα ο πιο τυχερός.

Πάντα έλεγα πως πρωταθλητής χωρίς εγωισμό και χωρίς τύχη δεν γίνεσαι και δεν αλλάζω δόγμα. Αλλά θέλω να δω πρωταθλητή με τύχη, όχι "από τύχη…".

contra.gr