Του Άγη Βερούτη
Κάπου εκεί κατά το τέλος του χρόνου, θα αρχίσει ξανά η αγωνία μας. Ίσως και λίγο νωρίτερα.
Το ελληνικό πρόγραμμα σταθερότητας με την επιστασία της Τρόικας (ΔΝΤ, ΕΚΤ & ΕΕ) ή αλλιώς Μνημόνιο, εκπνέει την 31/12/2014.
Μετά από αυτό, δηλαδή την 1/1/2015 υπάρχουν δύο επιλογές για την Ελληνική κυβέρνηση:
Κάπου εκεί κατά το τέλος του χρόνου, θα αρχίσει ξανά η αγωνία μας. Ίσως και λίγο νωρίτερα.
Το ελληνικό πρόγραμμα σταθερότητας με την επιστασία της Τρόικας (ΔΝΤ, ΕΚΤ & ΕΕ) ή αλλιώς Μνημόνιο, εκπνέει την 31/12/2014.
Μετά από αυτό, δηλαδή την 1/1/2015 υπάρχουν δύο επιλογές για την Ελληνική κυβέρνηση:
α.) η Ελλάδα ανανεώνει το υπάρχον πρόγραμμα σταθερότητας και συνεχίζουν η επιστασία από την τρόικα και οι διευκολύνσεις από την ΕΚΤ στις ελληνικές τράπεζες, όπως τα 32 δισ. ευρώ ρευστότητας έναντι 43 δισ. εγγυήσεων ελληνικού δημοσίου.
β.) η Ελλάδα δεν ανανεώνει το πρόγραμμα σταθερότητας και παύουν η επιστασία από την Τρόικα και οι διευκολύνσεις, οπότε οι ελληνικές τράπεζες αντιμετωπίζονται όπως οι τράπεζες όλων των υπολοίπων εταίρων της ευρωζώνης, επιστρέφοντας τη ρευστότητα των 32 δισ. που έχουν πάρει με εγγυήσεις Ελληνικού Δημοσίου στο τέλος Μαρτίου 2015.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η ελληνική κυβέρνηση έχει μια σημαντική απόφαση να πάρει, είτε επιλέξει να συνεχίσει, είτε αποφασίσει να διακόψει το πρόγραμμα σταθερότητας.
Ένα πρωταρχικό σημείο που θα ληφθεί υπόψιν για οποιασδήποτε απόφαση, θα είναι η πιστοληπτική αξιολόγηση της Ελλάδος από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης, μετά το τέλος του παρόντος προγράμματος σταθερότητας.
Με άλλα λόγια, αν η Ελλάδα έχει επαρκώς υψηλή αξιολόγηση στην 31/12/14, θα μπορεί να συνεχίσει να λαμβάνει μέρος στην ποσοτική χαλάρωση που δρομολογεί η ΕΚΤ και άρα δεν θα χρειάζεται πρόγραμμα σταθερότητας. Αν όμως η αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας δεν είναι επαρκώς υψηλή, τότε η επέκταση του προγράμματος στήριξης θα είναι απαραίτητη αλλιώς η Ελλάδα χάνει τότε την πρόσβαση σε μια σειρά από εργαλεία που σήμερα είναι δεδομένα και απαραίτητα.
Ως έχει καθορίσει η ΕΚΤ, υπάρχει ειδικό waiver (εξαίρεση) για την Ελλάδα ως το τέλος του προγράμματος σταθερότητας, όπου θα μπορεί να συμμετέχει στις πρώτες 2 δόσεις των 12,08 δισ. εκ των 435 δισ., οι οποίες θα δοθούν εντός του 2014, όμως η αναλογία της Ελλάδας σε αυτές θα είναι μικρότερη από 2 δισ. ευρώ, όταν το Μάρτιο οι τράπεζες οφείλουν να επιστρέψουν 32 δισ. στην ΕΚΤ.
Πλανάται πλάνην οικτράν όποιος κύριος της αντιπολίτευσης νομίζει ότι οι ευρωπαίοι εταίροι μας θα μας χαϊδέψουν συγκαταβατικά, δίνοντάς μας τον Ιανουάριο του 2015 και τα περίπου 10 δις ευρώ του ΤΧΣ που δεν έχουν ακόμη χρησιμοποιηθεί για ανακεφαλαιοποίηση των συστημικών τραπεζών μας, ενώ τα stress tests για τα κόκκινα δάνεια ακόμα συνεχίζονται, και παρότι εδώ και ένα τουλάχιστον χρόνο προσπαθεί χωρίς επιτυχία η σημερινή κυβέρνηση να τους τα αποσπάσει!
Ειδικά εφόσον υπάρχει πίεση από την Αμερικανική πλευρά για βαθύ κούρεμα OSI, αν δεν καταλήξει η συζήτηση για το ελληνικό χρέος, κανείς Ευρωπαίος πολιτικός δεν θα δώσει τα 11 δισ. του ΤΧΣ που είναι ήδη στην τσέπη του για να πάρει πίσω 5-6 κάποτε. Απλά δεν μπορούν να το δικαιολογήσουν στους ψηφοφόρους τους.
Από την άλλη, καμία Ελληνική κυβέρνηση υπό την απειλή εκλογών τον Μάρτιο του 2015 λόγω εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, δεν μπορεί να διαπραγματευτεί πειστικά για την επιμήκυνση του χρέους στα 50-75 χρόνια με σχεδόν μηδενικά επιτόκια, όπως θα επιθυμούσαν εναλλακτικά οι ευρωπαίοι εταίροι μας.
Καμία αλχημεία με τα 2 δισ. ευρώ τη φορά, που δικαιούται η Ελλάδα να πάρει μέσω ELA χωρίς να ζητήσει άδεια από το διοικητικό συμβούλιο της ΕΚΤ, δεν αρκεί για να καλύψει το κενό ανάμεσα σε καταθέσεις συν ομολογιακά των τραπεζών συν κεφαλαιοποίηση των τραπεζών και χορηγήσεις.
Για να ξαναπάρει μπροστά η οικονομία επίσης δεν αρκούν δρομολογήσεις του ΕΣΠΑ από τη μια τσέπη στην άλλη. Ούτε το πιάσιμο της πιθανολογούμενης μεγάλης φοροδιαφυγής είναι λύση, γιατί θα πιαστεί μια φορά, αν είναι κιόλας τόσο μεγάλη πια.
Μικρή φοροδιαφυγή έχουμε ελάχιστη πλέον διότι τα επαγγέλματα που λένε ότι την έκαναν, κυρίως τα 150 της οικοδομής, έχουν σχεδόν μηδενίσει το εισόδημά τους μετά από 6 χρόνια ύφεσης.
Στην τελική κρίση, από τα 67 δισ. καθυστερημένων φορολογικών οφειλών ιδιωτών προς το δημόσιο, πόσα μπορούν να εισπραχθούν ρεαλιστικά, σε μια οικονομία χωρίς ρευστότητα, που μάλιστα η δικαστική εξουσία την εμποδίζει να μειώσει τα δημοσιονομικά κόστη της, εντείνοντας την πίεση στους κυβερνώντες για εισπράξεις;
Η κατάσταση δεν είναι ρόδινη και πιστεύω ακράδαντα ότι οδεύουμε για τρίτο πρόγραμμα στήριξης/επιτήρησης είτε το θέλουμε είτε όχι.
Η ουσία είναι, αν η αξιωματική αντιπολίτευση θα καθίσει επιτέλους στο τραπέζι με την συγκυβέρνηση να κάνουν μια "Εθνική Συμφωνία Εξόδου από την Κρίση" που θα δώσει θέσεις εργασίας και ηρεμία σε όσους έχουν ακόμα δουλειά.
Ή συμπολίτευση και αντιπολίτευση θα συνεχίσουν να τσακώνονται σαν παιδιά του δημοτικού, μέχρι να δούμε την Ελλάδα πάλι να καταρρέει, πιθανά οριστικά αυτή τη φορά;
Οποίος κάνει πρώτος την πρόσκληση σίγουρα θα κερδίσει τις εντυπώσεις του εκλογικού σώματος. Από την άλλη, αν ο άλλος αρνηθεί, τότε αλίμονό του την ημέρα των εκλογών με ψηφοφόρους κατεστραμμένους και πεινασμένους.
Η σοβαρότητα χρειάζεται τώρα.
Τα υπόλοιπα θα βγουν στην πορεία.
Ακολουθήστε τον Άγη Βερούτη στο twitter: @Agissilaos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ο σχολιασμός επιτρέπεται μόνο σε εγγεγραμμένους χρήστες