Όταν ο Αλέξης ερωτεύτηκε το ευρώ

Από τον Θανάση Μαυρίδη

Εγώ ο μνημονιακός, ο μπήξε, ο δείξε, υποστήριζα από την πρώτη στιγμή ότι ο δρόμος έξω από το ευρώ ισοδυναμεί με εξοστρακισμό στο φεγγάρι, όπου ο θάνατος είναι το μόνο εξασφαλισμένο αποτέλεσμα. Κι ήρθε ο αντιμνημονιακός, ο επαναστάτης, ο αριστερός Αλέξης κι είπε το ίδιο. Αλέξη μου κλέβεις το ψωμί! Θέλω Λαφαζάνη, θέλω Στρατούλη, θέλω Λαπαβίτσα.

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση έχει χάσει μία τεράστια ευκαιρία. Με μία αντιπολίτευση που αλλάζει απόψεις πιο γρήγορα απ’ ό,τι κάποιος πουκάμισα, είναι κρίμα κι άδικο που δεν έχει κατορθώσει να περάσει ένα σοβαρό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων. Ίσως το κάνει τελικά ο κ. Τσίπρας, με το καπέλο του μετανοημένου αριστεριστή που ασπάστηκε τις βασικές αρχές του μεταρρυθμιστικού τόξου. Γιατί όχι; Σε αυτή την ζωή όλα τα έχουμε δει...

Στο μεταξύ, κάποιος πρέπει να υπενθυμίσει στους αμετανόητους οπαδούς του λόμπι της δραχμής ότι η έξοδος από το ευρώ δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται νέο μνημόνιο. Ότι η χώρα θα χρειαστεί στο μεσοδιάστημα χρηματοδότηση και νέα δάνεια. Κι ότι οι μόνοι κερδισμένοι από την δραχμή θα είναι εκείνοι που έχουν βγάλει τα λεφτά τους στο εξωτερικό.

Όλα τα υπόλοιπα είναι παραμύθια για μικρά παιδιά. Είναι συνταγές λαϊκισμού για τους δικτατορίσκους του μέλλοντός μας. Είναι άθλια ψέματα που λέγονται για να αποκομιστούν μικροκομματικά οφέλη από αφελείς πολίτες.

Χάσαμε πολύτιμο χρόνο σπαταλώντας ενέργεια σε ψεύτικα διλήμματα τύπου μνημόνιο – αντιμνημόνιο. Δόθηκε η εντύπωση από κάποιες πολιτικές δυνάμεις ότι υπήρχε λύση έξω από το μαντρί της Ευρώπης. Δεν άλλαξαν ρότα ούτε όταν διαψεύστηκαν οικτρά οι προσδοκίες τους για τζάμπα δάνεια από Κίνα και Ρωσία. Δεν διδάχτηκαν το παραμικρό από το άδειασμα που έγινε και συνέχισαν το τροπάρι τους.

Τι μένει απ’ όλα αυτά; Μία ακόμη απόδειξη για την ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού και ταυτόχρονα η πικρή γεύση από την γνώση της πραγματικότητας. Αυτοί είμαστε, γιατί άραγε να μας πρέπει κάτι καλύτερο;

Ήθελε να κάνει ουσιαστική αντιπολίτευση κάποιος στις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών και στην τρόικα;

Ας τους ρωτούσε λοιπόν γιατί τίναξαν στον αέρα το ασφαλιστικό σύστημα με χιλιάδες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις σε καιρό κρίσης.

Γιατί δεν άλλαξαν τις διοικήσεις των τραπεζών, όταν οι τράπεζες αναπνέουν με τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων.

Γιατί δεν δημιούργησαν ένα ευνοϊκό πλαίσιο για τις επενδύσεις. Γιατί φόρτωσαν με νέους φόρους τον ελληνικό λαό. Γατί, γιατί, γιατί. Είχαν να πουν χιλιάδες γιατί κι εκείνοι επέλεξαν μόνο ένα: Γιατί υπογράψαμε το μνημόνιο. Δεν μας είπαν, όμως, τι θα συνέβαινε αν δεν το υπογράφαμε.

Μίλησαν για την δραχμή. Ξέχασαν ότι ένα νόμισμα είναι χαρτί που περιβάλλεται από εμπιστοσύνη. Και δεν φρόντισαν να υπολογίσουν πόση εμπιστοσύνη θα είχε το νέο τους νόμισμα, όταν θα είχαν κουρέψει υποχρεωτικά τις απαιτήσεις των δανειστών.

Κατηγόρησαν τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ως τοκογλύφους, όταν μας δανείζουν με μικρότερα επιτόκια από εκείνα που οι ίδιες δανείζονται για τις δικές τους χώρες.

Κατηγόρησαν για κερδοσκοπία τις Κεντρικές Τράπεζες, όταν οι τελευταίες επιστρέφουν όλα τους τα κέρδη στην Ελλάδα. Έχουν διαψευστεί στα όσα έχουν πει δεκάδες φορές και δεν ζήτησαν μία φορά συγνώμη. Από τον ελληνικό λαό, για τα χοντροκομμένα ψέματα που είπαν.

Χάσαμε πολύτιμο χρόνο. Και τώρα που το αδιέξοδο είναι ορατό, ο Αλέξης αλλάζει θέση. Όχι κύριε Τσίπρα. Να επιμείνετε στην δραχμή. Και στο κάψιμο του μνημονίου. Κι έπειτα πείτε μας και τι θα κάνετε για να βγάλετε την Ελλάδα από την κρίση. Αλλά με αριθμούς, με νούμερα. Όχι στο πόδι.

Δεν θα γίνει έτσι και το ξέρουμε. Κι ο Αλέξης το ξέρει και οι άλλοι το ξέρουν. Πολιτικό χρόνο θέλουν όλοι για να το χωνέψουν. Αυτοί που δεν ξέρουμε ακόμη αν μπορούν να το χωνέψουν είναι όσοι πίστεψαν το όνειρο της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ελλάδας που θα ζει αιώνια με χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Θανάσης Μαυρίδης