Ο Bαγγέλης του λιμανιού, ο Μαρινάκης της Ευρώπης

Αλέξανδρος Σόμογλου

http://www.sentragoal.gr/article.asp?catid=32990&subid=2&pubid=129546636

Αν ρωτήσει κανείς τους φανατικούς υποστηρικτές του Βαγγέλη Μαρινάκη να σου σκιαγραφήσουν το προφίλ του «ερυθρόλευκου» ηγέτη θα σου μιλήσουν για την «προεδράρα που έφερε τον Ρομπέρτο στο λιμάνι», που «έκανε τον ΠΑΟ… ΑΕΚάκι», που «κάνει πλάκα με τον Αλαφούζο»…

Αν πάλι απευθυνθείς σε κάποιον από τους φανατικούς επικριτές του θα σου μιλήσει για τον «παράγοντα – χούλιγκαν» που έβρισε on camera τον Σισέ, που… μπουκάρει στα αποδυτήρια, που έχει στήσει τη δική του παράγκα.

Υπάρχει όμως και μία διάσταση με την οποία ελάχιστοι έχουν ασχοληθεί , αλλά εν τέλει δικαιολογεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη τη φετινή εκτόξευση του Ολυμπιακού στα αστέρια του Champions League. Αυτή του επιχειρηματία Μαρινάκη, του businessman που γνωρίζει να επιτυγχάνει τα καλύτερα deal για την επιχείρησή του και που είναι σε θέση με καίριες αποφάσεις να μεγεθύνει τα κέρδη της σε πολλαπλά επίπεδα και όχι μόνο οικονομικά.
Κατανοώ ότι ο πρώτος που απεχθάνεται τον όρο «επιχείρηση» όταν αναφέρεται στη σχέση του με τον Ολυμπιακό, είναι ο ίδιος ο Μαρινάκης. Άρρωστος οπαδός από τα γεννοφάσκια του, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί επαναλαμβάνει ότι ο «Θρύλος των παιδικών του χρόνων» είναι πάνω απ' όλα ιδέα και δεν μπορεί να διοικηθεί ως μια απλή εταιρία. Κάτι ανάλογο υποστήριζε στο παρελθόν και ο Σωκράτης Κόκκαλης.
Μόνο που ο τέως πρόεδρος της πειραϊκής ΠΑΕ άφηνε πολλές φορές τον οπαδισμό του να τον οδηγεί σε λανθασμένες αποφάσεις, που επηρέαζαν αρνητικά τους πρωταθλητές και σε αγωνιστικό επίπεδο. Θεωρώ δηλαδή ότι αν ο Κόκκαλης επεδείκνυε μεγαλύτερη υπομονή όταν στράβωναν κάποια αποτελέσματα του Ολυμπιακού στο ελληνικό πρωτάθλημα, θα είχε χτίσει σε ευρωπαϊκό επίπεδο μια ομάδα που κάλλιστα θα μπορούσε να ανταγωνιστεί ως μέγεθος συλλόγους όπως η Λυόν ή η Πόρτο.
Με τον νυν πρόεδρο όμως, δεν ισχύει το ίδιο. Το ντέρμπι του οπαδού Βαγγέλη από τον Πειραιά με τον επιχειρηματία Μαρινάκη της Ευρώπης που διαχειρίζεται μια ολόκληρη αυτοκρατορία (και δεν αναφέρομαι στον Ολυμπιακό, αλλά στις υπόλοιπες εφοπλιστικές του δραστηριότητες), είναι σαφώς πιο άνισο.
Όσο κι αν δεν θέλει να το παραδεχτεί και ο ίδιος, οι κινήσεις που πραγματοποιεί – ιδιαίτερα από το φετινό καλοκαίρι και μετά – φανερώνουν ότι όσο οπαδικό θόρυβο κι αν προκαλεί ο Βαγγέλης με την επικοινωνιακή πολιτική που έχει επιλέξει, τόσο ουσιαστική και αθόρυβη δουλειά κάνει ο επιχειρηματίας Μαρινάκης, γιγαντώνοντας το σύλλογο σε διεθνές επίπεδο.
Ένας πανέξυπνος παίκτης στο ευρωπαϊκό χρηματιστήριο
Από πού να ξεκινήσει κανείς; Από τη διαχείριση του έμψυχου δυναμικού της ομάδας; Ο Βαγγέλης Μαρινάκης αποδεικνύει ότι μετά από τα φυσιολογικά – για άπειρο παράγοντα – λάθη της πρώτης του διετίας, συγκαταλέγεται πλέον στους καλύτερους και πιο έξυπνους παίκτες του ευρωπαϊκού ποδοσφαιρικού χρηματιστηρίου. Γνωρίζει δηλαδή να πουλάει και να αγοράζει ποδοσφαιριστές στο κατάλληλο timing και με την καλύτερη δυνατή οικονομική συμφωνία για την ομάδα του.
Ο Ολυμπιακός εμφανίζει φέτος ένα από τα πληρέστερα ρόστερ της ιστορίας του, χωρίς να έχει καταφύγει σε αλόγιστη σπατάλη εκατομμυρίων, αγοράζοντας παίκτες όπως ο Βάις, ο Τσόρι, ο Εντινγκά, ή ο Σαλίνο με εξαιρετικά συμφέροντα για τον Ολυμπιακό οικονομικά deal, διαχειριζόμενος παράλληλα πανέξυπνα, έσοδα που προκύπτουν από την πώληση ακόμη και μεγάλων αστεριών ή σπουδαίων ταλέντων της ομάδας όπως ήταν πρόσφατα ο Μιραλάς ή ο Φετφατζίδης, ή όπως θα είναι στο μέλλον ο Μήτρογλου, ο Σάμαρης ή ο Μανωλάς. Ο Μαρινάκης αντιγράφει την πολύ πετυχημένη συνταγή της Πόρτο που κατέστησε τους «δράκους» ποδοσφαιρική επιχείρηση – πρότυπο σε ευρωπαϊκό επίπεδο για ομάδες της δεύτερης ταχύτητας, όπως ο Ολυμπιακός.
Στην Ελλάδα όταν βλέπουμε έναν πρόεδρο να ακολουθεί έξυπνη και συνετή οικονομική πολιτική, συνηθίζουμε να τον αποκαλούμε… καβούρια. Ο Μαρινάκης – γνωρίζοντας προφανώς καλύτερα από τον καθένα τα μυστικά της θάλασσας – δεν έπεσε σε αυτή την παγίδα και παραμένει πιστός στο επιχειρηματικό του πλάνο και όχι στο οπαδικό του ένστικτο.
Πίσω από τη «μεγάλη ιδέα», υπάρχει πάντα μια επιχείρηση
Γιατί μόνο ένας επιχειρηματίας με οργανωμένο σχέδιο, προχωρά σε τόσο σημαντική αναβάθμιση του στελεχιακού δυναμικού της εταιρίας του, όπως αυτή που πραγματοποίησε το καλοκαίρι ο Μαρινάκης. Η έναρξη της συμφωνίας με τον Κριστιάν Καρεμπέ και τον Πιερ Ισά δε μονοπώλησε τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων, όπως το έκανε – για παράδειγμα – η μεταγραφή του Βλάντιμιρ Βάις. Ήταν όμως η πιο σημαντική προσθήκη στο δυναμικό της «ερυθρόλευκης» ΠΑΕ.
Φαντάζομαι επίσης ότι καμιά σύναψη συνεργασίας όπως αυτή με τη UNICEF, ή καμιά διεθνής αναγνώριση – όπως αυτή που έτυχε ο Ολυμπιακός δια στόματος Στίβεν Τζέραρντ για την οικονομική υποστήριξη της ελληνικής ομάδας στο «Steven Gerard Foundation» - δεν θα συγκινήσει το μέσο οπαδό των «ερυθρόλευκων», όσο ένα «διπλό» στη Λεωφόρο.
Πρόκειται όμως για κινήσεις που μεγαλώνουν το μέγεθος «Ολυμπιακός» σε διεθνές επίπεδο, περισσότερο ακόμη κι από νίκες όπως αυτή απέναντι στην Μπενφίκα.
Δυστυχώς στην Ελλάδα εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε μονοδιάστατα τον όρο «ποδόσφαιρο» και αδυνατούμε να κατανοήσουμε τι ακριβώς πρέπει να συμβολίζει μια τεράστια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε ότι εκτός από ιδέα, μια σύγχρονη ποδοσφαιρική ανώνυμη εταιρία, είναι πάνω απ' όλα… εταιρία και πρέπει να διοικείται με γνώμονα τη διαρκή διεύρυνση των οριζόντων της – όχι μόνο σε αγωνιστικό επίπεδο – και την εξυγίανση του οικονομικού της ισολογισμού.
Όσο λοιπόν κι αν έχω διαφωνήσει ανοιχτά ουκ ολίγες φορές με έργα και ημέρες του… οπαδού Βαγγέλη από τον Πειραιά, οφείλω να αναγνωρίσω ότι οι ιδέες και οι κινήσεις του Ευρωπαίου businessman Μαρινάκη, έχουν αρχίσει να μεγεθύνουν τον Ολυμπιακό ως μέγεθος στο κλαμπ των ισχυρών του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Και δε μένω ούτε στη νίκη επί της Μπενφίκα, ούτε στην επικείμενη πρόκριση στους «16» του Champions League. Αναφέρομαι περισσότερο στη συνολική και ριζική αναβάθμιση του ευρωπαϊκού προφίλ του συλλόγου σε πολλαπλά επίπεδα και όχι μόνο σε αγωνιστικά. Γιατί όσα βήματα προόδου κι αν πραγματοποιήσεις εντός αγωνιστικού χώρου είναι δύσκολο έως αδύνατο να κοιτάξεις στα μάτια συλλόγους όπως η Μπάγερν, η Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ακόμη και η Λίβερπουλ.
Είναι όμως εξαιρετικά σημαντικό οι συγκεκριμένοι σύλλογοι – κολοσσοί να σε αποδέχονται ως ισότιμο συνομιλητή τους. Είτε επειδή διαθέτεις πλέον ποδοσφαιρικά «προϊόντα» που ενδιαφέρονται να αγοράσουν, είτε επειδή γνωρίζουν ότι μπορείς να βοηθήσεις την εξέλιξη δικών τους «προϊόντων», είτε επειδή το κοινωνικό σου πρόσωπο τις αναγκάζει να σου σφίξουν το χέρι, είτε επειδή συγκαταλέγεσαι στις ομάδες που αποτελούν πρότυπο οικονομικής και διοικητικής λειτουργίας για την ΟΥΕΦΑ. Ψιλά γράμματα για τον Έλληνα οπαδό.
Ευτυχώς όχι και για τον οπαδό… Βαγγέλη από τον Πειραιά, που όσο κι αν ξεφεύγει εκτός ορίων ουκ ολίγες φορές με τις αντιδράσεις του, όσο κι αν αδυνατεί να αποβάλλει από πάνω του όλα τα κουσούρια του Έλληνα παράγοντα, επιτρέπει στον άλλο του… επιχειρηματικό εαυτό να εργάζεται μέρα – νύχτα για την ανάπτυξη του συλλόγου που ηγείται.