| |||
 | |||
| |||
Το πραγματικό πρόβλημα στην Αμερική
Washington PostΑν ρίξετε μια ματιά στις διάφορες ιστοσελίδες των διαφόρων συντηρητικών ομάδων και των συμμάχων τους, θα βρείτε πολλές αναφορές στο «λιγότερο κράτος», στους «λιγότερους φόρους», στη «δημοσιονομική υπευθυνότητα», στις «περισσότερες ελευθερίες». Αυτό για το οποίο δεν θα βρείτε πολλές αναρτήσεις είναι για τα προγράμματα που διογκώνουν –και θα συνεχίσουν να διογκώνουν– το κράτος, αυξάνουν τους φόρους και οδηγούν σε λιγότερη δημοσιονομική υπευθυνότητα. Πρόκειται για το Εθνικό Σύστημα Συντάξων και το Εθνικό Σύστημα Υγείας, την κοινωνική ασφάλιση με άλλα λόγια, που αφορά κυρίως στους συνταξιούχους. Το 1990 το 28% των δαπανών του ομοσπονδιακού κράτους αφορούσε στα εν λόγω προγράμματα. Πέρυσι, το αντίστοιχο ποσοστό ανήλθε στο 37%, ενώ σύμφωνα με το Γραφείο Προϋπολογισμού που λειτουργεί στο Κογκρέσο, το 2023 θα αντιστοιχούν στο 43% του συνόλου. Ωστόσο, το γεγονός ότι οι εμμονές με τη μεταρρύθμιση του συστήματος Υγείας οδήγησαν στο «κλείσιμο του κράτους» αποτελεί κακή στρατηγική και κακή πολιτική. Οποια μειονεκτήματα κι αν έχει, η εν λόγω μεταρρύθμιση υπερψηφίστηκε από το Κογκρέσο, εγκρίθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο και εμμέσως και από το αποτέλεσμα της κάλπης το 2012. Οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να λειτουργήσουν αν υπάρχουν «αποφασισμένες μειοψηφίες» που απειλούν, με το να αναγκάζουν το κράτος να κατεβάζει ρολά κάθε φορά που χάνουν σε μια σημαντική ψηφοφορία. Οι Αμερικανοί δεν αρέσκονται στην αναστάτωση και ορθώς θα κατηγορήσουν τους Ρεπουμπλικανούς νομοθέτες για τις επιπτώσεις που θα έχει το «κλείσιμο του κράτους» τόσο στην καθημερινότητά τους όσο και στην πραγματική οικονομία. Παραδόξως επίσης, η μεταρρύθμιση του προέδρου Ομπάμα για την Υγεία ενδέχεται να κερδίσει από όλα αυτά. Αν το κράτος δεν είχε αναγκαστεί να κατεβάσει ρολά, οι επικριτές του προέδρου Ομπάμα θα απέδιδαν τα όποια προβλήματα δημιουργεί αυτή η μεταρρύθμιση στα λάθη της δομής του νέου προγράμματος. Τώρα, οι υποστηρικτές της θα τονίσουν ότι τα προβλήματα αυτά είναι αποτέλεσμα του σαμποτάζ των συντηρητικών Ρεπουμπλικανών. Αν δεν διαρκέσει πολλές εβδομάδες, το κλείσιμο του κράτους δεν θα έχει καίριες επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία. Πολλές από τις υπηρεσίες πρώτης ανάγκης συνεχίζουν να είναι διαθέσιμες στους πολίτες. Οι συντάξεις και η ασφαλιστική κάλυψη για την υγεία συνεχίζουν να χορηγούνται, καθώς εντάσσονται στις ανελαστικές δαπάνες του κράτους και συχνά φέρουν πολυετείς, εγκεκριμένους προϋπολογισμούς. Το κλείσιμο του κράτους αφορά μόνο εκείνα τα κονδύλια, τα οποία χρειάζεται να εγκρίνονται σε ετήσια βάση από το Κογκρέσο. Αντιθέτως, μια αποτυχία να συμφωνηθεί αύξηση του ορίου δανεισμού των ΗΠΑ –που σήμερα προσδιορίζεται στα 16,699 τρισ, δολ.– θα μπορούσε να είναι πολύ πιο καταστροφική, καθώς το κράτος δεν θα μπορεί να δανειστεί τα κεφάλαια που έχει ανάγκη για να συνεχίσει να λειτουργεί πλήρως. Αν αμφισβητηθεί η ασφάλεια των ομολόγων του αμερικανικού Δημοσίου, το κόστος του δανεισμού θα αυξηθεί και τα επακόλουθα θα έιναι σοβαρότατα όχι μόνο για το κράτος, αλλά και για τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά. Γι’ αυτό και οι όποιες διαπραγματεύσεις για να ανεβάσει και πάλι τα ρολά το αμερικανικό Δημόσιο πρέπει να συμπεριλαμβάνουν και το θέμα της αύξησης των ορίων δανεισμού του. Ωστόσο, τόσο ο Ομπάμα όσο και οι συντηρητικοί Ρεπουμπλικανοί συνεχίζουν να αποφεύγουν το πραγματικό θέμα. Που δεν είναι άλλο από την αύξηση των δαπανών για την κοινωνική ασφάλιση ως ποσοστό του ΑΕΠ... |
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ο σχολιασμός επιτρέπεται μόνο σε εγγεγραμμένους χρήστες