Στο παρελθόν λέγαμε ότι το Χρηματιστήριο προηγείτο της Πραγματικής Οικονομίας. Ότι ένα έντονο ανοδικό κύμα στις τιμές των μετοχών θα μπορούσε να είναι ο προάγγελος μιας αναπτυξιακής κίνησης στην Οικονομία.
Αυτά λέγαμε παλιά, τότε που υπήρχε Οικονομία, υπήρχε Χρηματιστήριο και υπήρχαν και εταιρείες. Σήμερα, που να αποδώσουμε το περίφημο ράλι των τιμών; Μοιάζει με πάρτι νεκρόφιλων...
Μας αρέσει ή δεν μας αρέσει, η αλήθεια είναι ότι ελάχιστες μετοχές του ταμπλό του Χρηματιστηρίου Αθηνών θα άξιζαν ίσως τον κόπο να αγοραστούν από εσάς για τα εγγόνια σας. Υπάρχουν, αλλά είναι μετρημένες στα δάκτυλα. Κι αυτές ακόμη δεν πρόκειται να μείνουν για πολύ καιρό εντός των συνόρων.
Το μέγεθος της καταστροφής είναι τεράστιο. Μοιάζει με πετρελαιοκηλίδα που καταλαμβάνει χώρο όσο και το μάτι του ανθρώπου. Δεν ξέρουμε πότε θα βγούμε και πάλι στον αφρό, πότε το γκρίζο θα πάψει να είναι μέρος της καθημερινότητάς μας.
Οι πολλές εταιρείες εξαφανίζονται επειδή επί σειρά δεκαετιών είχαν έναν και μοναδικό πελάτη, το ελληνικό δημόσιο. Το δημόσιο δεν μπορεί πλέον να δανείζεται για να μοιράζονται τα κέρδη τα νέα τζάκια με τον πολιτικό κόσμο και μοιραία το έργο εκεί πλησιάζει προς τους τίτλους τέλους. Ξέρετε, σκηνοθεσία η μεταπολίτευση, πρωταγωνιστές οι διαπλεκόμενοι και στον ρόλο του χαμένου ο ελληνικός λαός.
Ένας ακόμη αριθμός εταιρειών οδηγείται στον αφανισμό λόγω του υπερδανεισμού. Η πράξη αυτή θα έπρεπε να είχε συμβεί τα προηγούμενα χρόνια, αλλά τα λεφτά του Χρηματιστηρίου ήσαν αρκετά για να διατηρηθούν τα πτώματα στο ψυγείο.
Τώρα λεφτά δεν υπάρχουν, οι τράπεζες ελέγχονται από τους τροϊκανούς σε κάθε νέο μεγάλο δάνειο και όλοι έχουμε καταλάβει ότι δεν είναι και ιδιαίτερα έξυπνο να χρηματοδοτείς συνέχεια κάποιον που δεν πρόκειται να σου επιστρέψει τα χρήματα στον αιώνα των αιώνων.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον καταστροφής δεν μπορεί να επιβιώσει κάτι. Σαν να ζητάει κανείς να φυτρώσουν κουνουπίδια στην έρημο.
Οι υπερχρεωμένες εταιρείες απορροφούν την λιγοστή ρευστότητα των τραπεζών, οι οποίες, οι τράπεζες, δεν τολμούν να δουν το βάθος των κόκκινων δανείων τους. Άβυσσος.
Πως να βρουν λεφτά έτσι οι υγιείς εταιρείες για να χρηματοδοτήσουν τα επενδυτικά τους σχέδια;
Μακάριοι όσοι ανέπτυξαν στο παρελθόν δραστηριότητα στο εξωτερικό και δεν εξαρτώνται από τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Πόσες είναι αυτές οι εταιρείες; Λίγες! Και τι μας απομένει; Τι έχει μείνει όρθιο; Η βιομηχανία; Οι κατασκευές; Τα τσιμέντα;
Εντάξει, να πάρουμε τα διυλιστήρια, τον ΟΤΕ, τον ΟΠΑΠ και δύο - τρεις ΔΕΚΟ και να πούμε ότι κάτι κάνουμε. Μα αυτό δεν είναι Χρηματιστήριο. Ούτε καν λέσχη. Είναι η κατάντια μιας χώρας.
Γιατί, λοιπόν, ανεβαίνει το Χρηματιστήριο; Ή καλύτερα: Υπάρχει Χρηματιστήριο;
Θανάσης Μαυρίδης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ο σχολιασμός επιτρέπεται μόνο σε εγγεγραμμένους χρήστες