Δεν μας ψεκάζουν, ραδιενεργά μας ταΐζουν...
Ένα μικρό παράδειγμα του παραλογισμού που επικρατεί στη χώρα μας, είναι το θέμα του χρέους. Συνεχώς μου (μας) λένε, μα τι νόημα είχε το μνημόνιο, αφού το χρέος ανέβηκε ξανά στα 300 δισ. ευρώ.
Καλύτερα να μην είχαμε μπει στα μνημόνια, αφού ούτε το χρέος μας έχει μειωθεί, ούτε ανάπτυξη έχουμε, ούτε η ανεργία έχει μειωθεί και πάνω από όλα, κουρέψαμε τα ομόλογά μας και χάσαμε τις συντάξεις μας.
Αυτά είναι με λίγα λόγια τα επιχειρήματα που ακούω και διαβάζω αυτές τις μέρες.
Κατ΄ αρχάς όσον αφορά το χρέος, αν δεν είχαμε μπει στην ομπρέλα που ονομάζουμε σήμερα μνημόνιο, ποιος θα μας δάνειζε με σκοπό να είχαμε αυτή την ομαλή (σκληρή μεν) δημοσιονομική προσαρμογή;
Ποιος δηλαδή θα χρηματοδοτούσε το έλλειμμα της κεντρικής κυβέρνησης, δηλαδή τη διαφορά μεταξύ δαπανών και εσόδων του κράτους; Το χρέος δεν έχει μειωθεί διότι τα ελλείμματα έχουν συνεχιστεί από τα προηγούμενα χρόνια, με εξαίρεση φέτος, που από ό,τι φαίνεται, θα έχουμε κάποιου είδους πρωτογενές πλεόνασμα.
Σημειώστε όμως ότι ακόμα και με πρωτογενές πλεόνασμα δεν σημαίνει ότι θα έχεις μείωση του χρέους, διότι έχεις και τις δαπάνες για τόκους. Δεν έχω κάνει τους υπολογισμού, αλλά αμφιβάλω αν ακόμα και φέτος -που θα έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα- θα έχουμε μείωση του συνολικού χρέους του κράτους.
Το χρέος μας σήμερα είναι περίπου 310 δισ. ευρώ, παρ΄ όλο που είχαμε μια απομείωση χρέους της τάξεως των 120 δισ. ευρώ περίπου. Αν δεν είχαμε το κούρεμα του χρέους, το χρέος μας θα ήταν σήμερα 310 (σημερινό χρέος) πλέον του κουρεμένου χρέους (120 δισ.), πλέον τους τόκους επί του κουρεμένου χρέους αναδρομικά τα τελευταία 2 χρόνια.
Όσον αφορά την θεωρία που αναφέρει ότι θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να πορευόμαστε χωρίς να είχαμε κάποιου είδους ευρωπαϊκή ομπρέλα (μνημόνιο) και να ξοδεύαμε όπως προ μνημονίου, νομίζω ότι είναι το λιγότερο αστείο.
Όσον αφορά το θέμα της ανάπτυξης, δεν ξέρω από που έχει προκύψει ότι ενόψει μιας ασφυκτικής δημοσιονομικής πολιτικής θα είχαμε αύξηση της οικονομικής δραστηριότητας. Ουδέποτε νομίζω έχει ειπωθεί κάτι τέτοιο από κανέναν, με εξαίρεση ίσως από όλους αυτούς που αντιπαρατίθενται στο μνημόνιο ή με λίγα λόγια, στο σουλούπωμα αυτής της χώρας.
Για τις συντάξεις νομίζω ότι τα έχουμε πει άπειρες φορές. Ακόμα και πριν από τα κουρέματα, τα συνταξιοδοτικά ταμεία στο σύνολο είχαν πτωχεύσει και ήταν το νούμερο ένα θέμα της επικαιρότητας πριν αυτή την κρίση.
Ενθυμήστε επίσης ότι τα συνολικά αποθέματα των ταμείων σε ελληνικά ομόλογα ήταν περί των 25 δισ. ευρώ, όταν οι συνολικές συντάξεις που πλήρωνε το σύστημα κάθε χρόνο ήταν περίπου 38 δισ. τον χρόνο, με 12 δισ. σε επιχορηγήσεις προς τα ταμεία από τον προϋπολογισμό και 6 δισ. οι συντάξεις του δημοσίου (συνολικά δηλαδή περίπου 18 δισ. ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό).
Λαμβάνοντας υπόψη ότι το αναλογιστικό έλλειμμα (ανάλογα με ποιον πιστεύεις) των ταμείων είναι από 200 έως 800 δισ. ευρώ, στο σύνολο, το κούρεμα των ομολόγων είναι μια σταγόνα στον ωκεανό.
Που θέλω να καταλήξω. Νομίζω ότι θα πρέπει να σοβαρεύουμε αν είναι να καταφέρουμε κάτι σε αυτή τη χώρα. Πολλοί μου λένε ότι δεν δίνω λύσεις στα προβλήματα. Λύσεις και προτάσεις έχω κάνει άπειρες φορές, τις περισσότερες περιπτώσεις πριν καν προκύψει το πρόβλημα και δεν είναι αυτό το ζήτημα.
Το ζήτημα είναι να σταματήσουμε να λέμε παράλογα πράγματα και να κάνουμε λίγο χρήση της λογικής σε αυτή τη χώρα.
Και για όσους βιαστούν να με παρεξηγήσουν, δεν είναι αυτό ένα μήνυμα υποστήριξης της κυβέρνησης. Δυστυχώς όμως αυτή η κυβέρνηση είναι το μόνο που έχουμε αυτή τη στιγμή, στην απέραντη λαοθάλασσα του παραλογισμού. Θα μου πει κανείς, φτάνει αυτό το λίγο ποσοστό λογικής να σωθούμε; Η απάντηση είναι όχι, αλλά από το τίποτα, τι άλλες επιλογές έχουμε;
george.kesarios@capital.gr
Του Γιώργου Καισάριου
Ένα μικρό παράδειγμα του παραλογισμού που επικρατεί στη χώρα μας, είναι το θέμα του χρέους. Συνεχώς μου (μας) λένε, μα τι νόημα είχε το μνημόνιο, αφού το χρέος ανέβηκε ξανά στα 300 δισ. ευρώ.
Καλύτερα να μην είχαμε μπει στα μνημόνια, αφού ούτε το χρέος μας έχει μειωθεί, ούτε ανάπτυξη έχουμε, ούτε η ανεργία έχει μειωθεί και πάνω από όλα, κουρέψαμε τα ομόλογά μας και χάσαμε τις συντάξεις μας.
Αυτά είναι με λίγα λόγια τα επιχειρήματα που ακούω και διαβάζω αυτές τις μέρες.
Κατ΄ αρχάς όσον αφορά το χρέος, αν δεν είχαμε μπει στην ομπρέλα που ονομάζουμε σήμερα μνημόνιο, ποιος θα μας δάνειζε με σκοπό να είχαμε αυτή την ομαλή (σκληρή μεν) δημοσιονομική προσαρμογή;
Ποιος δηλαδή θα χρηματοδοτούσε το έλλειμμα της κεντρικής κυβέρνησης, δηλαδή τη διαφορά μεταξύ δαπανών και εσόδων του κράτους; Το χρέος δεν έχει μειωθεί διότι τα ελλείμματα έχουν συνεχιστεί από τα προηγούμενα χρόνια, με εξαίρεση φέτος, που από ό,τι φαίνεται, θα έχουμε κάποιου είδους πρωτογενές πλεόνασμα.
Σημειώστε όμως ότι ακόμα και με πρωτογενές πλεόνασμα δεν σημαίνει ότι θα έχεις μείωση του χρέους, διότι έχεις και τις δαπάνες για τόκους. Δεν έχω κάνει τους υπολογισμού, αλλά αμφιβάλω αν ακόμα και φέτος -που θα έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα- θα έχουμε μείωση του συνολικού χρέους του κράτους.
Το χρέος μας σήμερα είναι περίπου 310 δισ. ευρώ, παρ΄ όλο που είχαμε μια απομείωση χρέους της τάξεως των 120 δισ. ευρώ περίπου. Αν δεν είχαμε το κούρεμα του χρέους, το χρέος μας θα ήταν σήμερα 310 (σημερινό χρέος) πλέον του κουρεμένου χρέους (120 δισ.), πλέον τους τόκους επί του κουρεμένου χρέους αναδρομικά τα τελευταία 2 χρόνια.
Όσον αφορά την θεωρία που αναφέρει ότι θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να πορευόμαστε χωρίς να είχαμε κάποιου είδους ευρωπαϊκή ομπρέλα (μνημόνιο) και να ξοδεύαμε όπως προ μνημονίου, νομίζω ότι είναι το λιγότερο αστείο.
Όσον αφορά το θέμα της ανάπτυξης, δεν ξέρω από που έχει προκύψει ότι ενόψει μιας ασφυκτικής δημοσιονομικής πολιτικής θα είχαμε αύξηση της οικονομικής δραστηριότητας. Ουδέποτε νομίζω έχει ειπωθεί κάτι τέτοιο από κανέναν, με εξαίρεση ίσως από όλους αυτούς που αντιπαρατίθενται στο μνημόνιο ή με λίγα λόγια, στο σουλούπωμα αυτής της χώρας.
Για τις συντάξεις νομίζω ότι τα έχουμε πει άπειρες φορές. Ακόμα και πριν από τα κουρέματα, τα συνταξιοδοτικά ταμεία στο σύνολο είχαν πτωχεύσει και ήταν το νούμερο ένα θέμα της επικαιρότητας πριν αυτή την κρίση.
Ενθυμήστε επίσης ότι τα συνολικά αποθέματα των ταμείων σε ελληνικά ομόλογα ήταν περί των 25 δισ. ευρώ, όταν οι συνολικές συντάξεις που πλήρωνε το σύστημα κάθε χρόνο ήταν περίπου 38 δισ. τον χρόνο, με 12 δισ. σε επιχορηγήσεις προς τα ταμεία από τον προϋπολογισμό και 6 δισ. οι συντάξεις του δημοσίου (συνολικά δηλαδή περίπου 18 δισ. ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό).
Λαμβάνοντας υπόψη ότι το αναλογιστικό έλλειμμα (ανάλογα με ποιον πιστεύεις) των ταμείων είναι από 200 έως 800 δισ. ευρώ, στο σύνολο, το κούρεμα των ομολόγων είναι μια σταγόνα στον ωκεανό.
Που θέλω να καταλήξω. Νομίζω ότι θα πρέπει να σοβαρεύουμε αν είναι να καταφέρουμε κάτι σε αυτή τη χώρα. Πολλοί μου λένε ότι δεν δίνω λύσεις στα προβλήματα. Λύσεις και προτάσεις έχω κάνει άπειρες φορές, τις περισσότερες περιπτώσεις πριν καν προκύψει το πρόβλημα και δεν είναι αυτό το ζήτημα.
Το ζήτημα είναι να σταματήσουμε να λέμε παράλογα πράγματα και να κάνουμε λίγο χρήση της λογικής σε αυτή τη χώρα.
Και για όσους βιαστούν να με παρεξηγήσουν, δεν είναι αυτό ένα μήνυμα υποστήριξης της κυβέρνησης. Δυστυχώς όμως αυτή η κυβέρνηση είναι το μόνο που έχουμε αυτή τη στιγμή, στην απέραντη λαοθάλασσα του παραλογισμού. Θα μου πει κανείς, φτάνει αυτό το λίγο ποσοστό λογικής να σωθούμε; Η απάντηση είναι όχι, αλλά από το τίποτα, τι άλλες επιλογές έχουμε;
george.kesarios@capital.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ο σχολιασμός επιτρέπεται μόνο σε εγγεγραμμένους χρήστες