Γράφει ο Χρίστος Τσατσαρώνης Απόψεις Πέμπτη, 20 Νοεμβρίου 2014 23:20
Χρόνια τώρα, άλλοτε με λιγότερη ένταση, άλλοτε με περισσότερη,
ζούμε στην Ελλάδα, το φαινόμενο της απαξίωσης της χαράς και της
απόλαυσης, που προσφέρει ένα ομαδικό ή ατομικό άθλημα, εξαιτίας μίας
άκρατης εμπορικοποίησης, μαζικής και πέρα για πέρα στρεβλής προβολής και
χρησιμοποίησης , κάθε αθλητικής δραστηριότητας.
Η χώρα, λοιπόν, που γέννησε και τον αθλητισμό και τον ευγενή θεσμό
των χορηγιών, πνίγεται σήμερα μέσα σε ό,τι βρώμικο έστησε σε στάδια,
κερκίδες, συλλόγους, ''θύρες'', συνδέσμους ''φτιαγμένων'' με ουσίες και
όπλα οπαδών - εξαφανίζοντας έτσι παντελώς την έννοια του φιλάθλου - αλλά
και δικηγορικά, επιχειρηματικά και πολιτικά γραφεία.
Έχω την γνώμη ότι, όσα βιώνουμε σήμερα, μόνο έκπληξη δεν πρέπει να μας προκαλούν ή απροετοίμαστους, δεν μπορεί να μας βρίσκουν.
Όταν, μετά από κάθε είδους συζήτηση - σε σπίτια, σε καφενεία, καφετέριες, ταβέρνες, κουρεία, λαϊκές αγορές, νοσοκομεία, εκκλησίες(!), επαγγελματικά συνέδρια κάθε είδους, ακόμα και μετά από μία καταπληκτική μουσική βραδιά στο Ηρώδειο (!), παντού - ακούς τους ανθρώπους γύρω σου, δίπλα σου, τους δικούς σου ανθρώπους, εσένα τον ίδιο, να μάχονται κυριολεκτικά, για να πείσουν - με ''επιχειρήματα'' και με γνώσεις του αθλήματος, που θα ζήλευαν και οι πιό ειδικοί - ότι η δική τους ομάδα είναι η καλύτερη ή ότι ο τάδε αθλητής της ομάδας τους υπερτερεί του αντιπάλου - εξηγώντας μάλιστα με απίστευτες λεπτομέρειες το γιατι - ή, ακόμα χειρότερα, ότι ο ''δικός'' τους πρόεδρος είναι ο καλύτερος και έχει πάντα δίκιο, τότε αγαπητοί φίλοι και φίλες, πρέπει να οδηγηθούμε σε πάρα πολύ βαθιά σκέψη, για το τι κοινωνία χτίσαμε όλοι μας.
Αυτή την κοινωνία, που ακούει τις ιαχές και ηδονίζεται, εξαγριώνεται, γίνεται απάνθρωπη και βίαιη, μέχρι του σημείου να σκοτώνει και τον ''αντίπαλο'', που τον κατέταξε στους ''θανάσιμους εχθρούς'', εκεί δηλαδή που του υπέδειξαν όλοι - πρόεδροι, σύνδεσμοι, Τύπος.
Ας μην πενθούμε, λοιπόν, απολύτως υποκριτικά, για ένα νεκρό σώμα, όπως κατάντησε εδώ και χρόνια το δήθεν επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Πρώτον, ισχύει απολύτως το ''εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω''.
Δεύτερον, σκεφτθείτε το πιό απλό: πάνω από ένα πτώμα, ΜΟΝΟ ΚΟΡΑΚΙΑ και ΓΥΠΕΣ, θρέφονται.
Και τρίτον, αν το πτώμα δεν το απομακρύνεις, κάποια έστω στιγμή, η μυρωδιά του θα συνεχίζει να μολύνει και να προσελκύει άλλα, νεότερα κοράκια ή γύπες.
Τώρα, αν έχετε απορίες - όλοι εσείς που συνωστίζεστε στα γήπεδα, στις στρατιές και στις αυλές των εκάστοτε προέδρων- για τη διαφορά που χωρίζει ένα κοράκι από ένα γύπα, ανατρέξτε σε ένα λεξικό. Βιβλίο είναι δεν... τρώει, ούτε μυρίζει σαπίλα, απλά αναδύει μία ευχάριστη μυρωδιά, που ίσως σας θυμίσει τα σχολικά σας αθώα χρόνια και ημερέψετε για λίγο. Τόσο μόνο, όσο να σκεφθείτε, ότι αν εσείς δεν αποτελούσατε το ''δυναμικό'' ακροατήριο των προέδρων, τότε δεν θα υπήρχαν και οι δηλώσεις των τελευταίων ημερών, δεν θα υπήρχαν οι πιστοί στρατοί, που δίνουν δικαιώματα εκφώνησης πύρινων λόγων, στους μονάρχες - προέδρους.
Απλούστατα γιατί, χωρίς οπαδικό και αφωσιωμένο-αφιονισμένο ακροατήριο, δεν θα υπήρχαν οι... σταυροφόροι και οι ιεροκήρυκες ''υπερ του αθλήματος'' και ο κάθε ''πορτοφολάς'', δεν θα σας έπαιρνε κάθε μέρα το βαλάντιο και χρήματος και σκέψης, ώστε στο τέλος να γίνεστε άκριτοι χειροκροτητές αγράματων και απολίτιστων ανθρώπων και υποχείρια ή αντικείμενα νοσηρών καταστάσεων, που αποτελούν βαρύ καρκίνωμα και φορτίο, για ολη την κοινωνία.
Αλλά, τι λέω, αλλοίμονο, με την πολιτική θα ασχολούμαστε τώρα...
Με αυτή ασχολούνται, επιτυχημένα και αποδεδειγμένα, οι ''πρόεδροί μας''...
Έχω την γνώμη ότι, όσα βιώνουμε σήμερα, μόνο έκπληξη δεν πρέπει να μας προκαλούν ή απροετοίμαστους, δεν μπορεί να μας βρίσκουν.
Όταν, μετά από κάθε είδους συζήτηση - σε σπίτια, σε καφενεία, καφετέριες, ταβέρνες, κουρεία, λαϊκές αγορές, νοσοκομεία, εκκλησίες(!), επαγγελματικά συνέδρια κάθε είδους, ακόμα και μετά από μία καταπληκτική μουσική βραδιά στο Ηρώδειο (!), παντού - ακούς τους ανθρώπους γύρω σου, δίπλα σου, τους δικούς σου ανθρώπους, εσένα τον ίδιο, να μάχονται κυριολεκτικά, για να πείσουν - με ''επιχειρήματα'' και με γνώσεις του αθλήματος, που θα ζήλευαν και οι πιό ειδικοί - ότι η δική τους ομάδα είναι η καλύτερη ή ότι ο τάδε αθλητής της ομάδας τους υπερτερεί του αντιπάλου - εξηγώντας μάλιστα με απίστευτες λεπτομέρειες το γιατι - ή, ακόμα χειρότερα, ότι ο ''δικός'' τους πρόεδρος είναι ο καλύτερος και έχει πάντα δίκιο, τότε αγαπητοί φίλοι και φίλες, πρέπει να οδηγηθούμε σε πάρα πολύ βαθιά σκέψη, για το τι κοινωνία χτίσαμε όλοι μας.
Αυτή την κοινωνία, που ακούει τις ιαχές και ηδονίζεται, εξαγριώνεται, γίνεται απάνθρωπη και βίαιη, μέχρι του σημείου να σκοτώνει και τον ''αντίπαλο'', που τον κατέταξε στους ''θανάσιμους εχθρούς'', εκεί δηλαδή που του υπέδειξαν όλοι - πρόεδροι, σύνδεσμοι, Τύπος.
Ας μην πενθούμε, λοιπόν, απολύτως υποκριτικά, για ένα νεκρό σώμα, όπως κατάντησε εδώ και χρόνια το δήθεν επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Πρώτον, ισχύει απολύτως το ''εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω''.
Δεύτερον, σκεφτθείτε το πιό απλό: πάνω από ένα πτώμα, ΜΟΝΟ ΚΟΡΑΚΙΑ και ΓΥΠΕΣ, θρέφονται.
Και τρίτον, αν το πτώμα δεν το απομακρύνεις, κάποια έστω στιγμή, η μυρωδιά του θα συνεχίζει να μολύνει και να προσελκύει άλλα, νεότερα κοράκια ή γύπες.
Τώρα, αν έχετε απορίες - όλοι εσείς που συνωστίζεστε στα γήπεδα, στις στρατιές και στις αυλές των εκάστοτε προέδρων- για τη διαφορά που χωρίζει ένα κοράκι από ένα γύπα, ανατρέξτε σε ένα λεξικό. Βιβλίο είναι δεν... τρώει, ούτε μυρίζει σαπίλα, απλά αναδύει μία ευχάριστη μυρωδιά, που ίσως σας θυμίσει τα σχολικά σας αθώα χρόνια και ημερέψετε για λίγο. Τόσο μόνο, όσο να σκεφθείτε, ότι αν εσείς δεν αποτελούσατε το ''δυναμικό'' ακροατήριο των προέδρων, τότε δεν θα υπήρχαν και οι δηλώσεις των τελευταίων ημερών, δεν θα υπήρχαν οι πιστοί στρατοί, που δίνουν δικαιώματα εκφώνησης πύρινων λόγων, στους μονάρχες - προέδρους.
Απλούστατα γιατί, χωρίς οπαδικό και αφωσιωμένο-αφιονισμένο ακροατήριο, δεν θα υπήρχαν οι... σταυροφόροι και οι ιεροκήρυκες ''υπερ του αθλήματος'' και ο κάθε ''πορτοφολάς'', δεν θα σας έπαιρνε κάθε μέρα το βαλάντιο και χρήματος και σκέψης, ώστε στο τέλος να γίνεστε άκριτοι χειροκροτητές αγράματων και απολίτιστων ανθρώπων και υποχείρια ή αντικείμενα νοσηρών καταστάσεων, που αποτελούν βαρύ καρκίνωμα και φορτίο, για ολη την κοινωνία.
Αλλά, τι λέω, αλλοίμονο, με την πολιτική θα ασχολούμαστε τώρα...
Με αυτή ασχολούνται, επιτυχημένα και αποδεδειγμένα, οι ''πρόεδροί μας''...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ο σχολιασμός επιτρέπεται μόνο σε εγγεγραμμένους χρήστες