Η προκλητική στάση της Τουρκίας και η επιθετικότητά της εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν είναι κάτι καινούριο.
Οι λάτρεις της ιστορίας με άνεση μπορούν να παραθέσουν δεκάδες παραδείγματα…
Με τη βοήθεια της Βρετανίας, η οποία έχει κατατάξει το νησί και τους κατοίκους του στους παντοτινούς εχθρούς της, η Άγκυρα υλοποιεί σχεδιασμούς που εκπονήθηκαν από τη δεκαετία του ’50, και πριν ακόμα από την έναρξη του αντι-ιμπεριαλιστικού αγώνα της ΕΟΚΑ.
Μερικοί θα μειδιάσουν με ειρωνεία, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Η Τουρκία πάντα έβαζε (και συνεχίζει να θέτει) στόχους, και έχει την υπομονή να περιμένει μέχρι να είναι κατάλληλη στιγμή, αλλά και να επιμένει.
Θα καταγράψω και μία άλλη μεγάλη αλήθεια: Η Τουρκία έχει αποτύχει σε όλους τους σχεδιασμούς της εναντίον των γειτονικών της χωρών, αλλά επιτυγχάνει όταν στόχοι είναι η Ελλάδα και η Κύπρος. Σε ό,τι αφορά τη «μητέρα πατρίδα», κέρδισε τις «γκρίζες ζώνες», αμφισβητεί τα πάντα, ακόμα και τα αυτονόητα, και έχει στο… σίδερο όλες τις κυβερνήσεις, οι οποίες την αντιμετωπίζουν με τρόμο. Σε ό,τι αφορά το νησί μας, τι να πρωτοπεί κανείς… Με τη συνδρομή των Ηνωμένων Πολιτειών και την προδοτική στάση της ελληνικής χούντας, κατέχει το 40% του νησιού και απαιτεί μέσω μεσοβέζικης λύσης τον έλεγχο και των ελεύθερων περιοχών.
Η τελευταία ιταμή ενέργειά της, να εισβάλει στην κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη με το «Μπαρμπάρος», το οποίο συνοδεύεται από πολεμικά πλοία, δεν είναι η πλέον προκλητική. Διαβάζοντας για τον τρόπο σκέψης και τους σχεδιασμούς της τουρκικής ισλαμικής ηγεσίας, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι δεν είδαμε ακόμα τίποτα. Είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν ότι ο Ταγίπ Ερντογάν είναι μία ακραία, ψυχοπαθής προσωπικότητα, άρα και εξαιρετικά επικίνδυνος και απρόβλεπτος. Όπου βρίσκει τα δύσκολα υποχωρεί ταχύτατα, αν και δημόσια δείχνει πως είναι ο νικητής, αλλά όπου δεν αντιμετωπίζει αντίσταση, μετατρέπεται σε μανιακό – με όλη τη σημασία της λέξης. Και η Κύπρος έχει καταντήσει «μανία» για τον φανατικό ισλαμο-εθνικιστή ηγέτη της Τουρκίας.
Ως γνωστό, η Κυπριακή Δημοκρατία δεν διαθέτει αεροπορία και ναυτικό. Και το μόνο που θα μπορούσε να πράξει η Εθνική Φρουρά είναι να αμυνθεί επί του εδάφους εάν η Τουρκία επιχειρήσει θερμό επεισόδιο. Είναι βεβαίως συνταγή για… παράδοση. Και είναι μία πραγματικότητα την οποία δεν μπορούν να αντιληφθούν οι γραφειοκράτες της υπερδύναμης. Αισθάνομαι μερικές φορές ότι αντιμετωπίζουν με κόμπλεξ την Τουρκία, και ειδικά τον Ερντογάν.
Ο Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης πρέπει να αρχίσει να μετρά τους φίλους του. Και στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου έχει πάρα πολλούς. Δυστυχώς δεν μπορεί να κατατάξει τους Αμερικανούς στον κατάλογο των γνήσιων φίλων, και γι’ αυτό δεν έχει ευθύνη. Ό,τι περνούσε από το χέρι του έκανε, και φαίνεται πως αποφάσισε να μη γίνει δούλος – και αυτό τον τιμά.
Η Ελλάδα απέδειξε και πάλι ότι είναι… μακριά, άλλωστε έχει τόσα προβλήματα, που ούτε τη δική της άμυνα δεν μπορεί υποστηρίξει. Το Ισραήλ (αλλά και η Αίγυπτος) είναι αυτή τη στιγμή οι φυσικοί σύμμαχοι της Λευκωσίας… Σε αυτούς πρέπει να στραφεί ο Κύπριος Πρόεδρος και μαζί τους πρέπει να μιλήσει, με στρατηγικούς όρους. Δεν είναι μυστικό άλλωστε ότι το Ισραήλ επιθυμεί να έχει παρουσία στο νησί. Και στο Τελ Αβίβ γνωρίζουν ότι χωρίς την Κύπρο στο πλευρό τους, απαγορεύεται η έξοδός του προς τη θάλασσα – και ειδικά της αεροπορίας του.
Η εποχή κατά την οποία έλεγχε τη διπλωματία το συναίσθημα πέρασε και δεν θα επιστρέψει ποτέ ξανά. Το συμφέρον πρέπει να τίθεται πάνω απ’ όλα. Και αυτή τη στιγμή η Κύπρος πρέπει να έχει τις δυνατότητες να αντισταθεί όταν αρχίσει να ξετυλίγεται η επόμενη τουρκική προβοκάτσια…
ΕΝΑ (ΜΑΚΡΥ) ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Όλη την περασμένη εβδομάδα προσπάθησα επανειλημμένα να εκμαιεύσω από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ δήλωση καταδίκης των τουρκικών προκλήσεων εναντίον της Κύπρου και των παραβιάσεων της κυπριακής ΑΟΖ. Υπέβαλα σωρεία ερωτήσεων, αλλά οι γραφειοκράτες επέμεναν να επαναλαμβάνουν μία δήλωση που πρωτοκυκλοφόρησε πριν από τρία και πλέον χρόνια.
Θεωρώ ότι υπάρχουν νέα δεδομένα και απαιτείται αλλαγή αυτής της δήλωσης, η οποία όταν έγινε χαιρετίστηκε ως αλλαγή της αμερικανικής στάσης. Η αλήθεια είναι ότι ήταν μία «προχωρημένη» δήλωση, καθώς αναγνωρίζει το δικαίωμα της Κύπρου να αξιοποιήσει τους φυσικούς πόρους εντός της ΑΟΖ της. Επίσης οι Αμερικανοί συνεχίζουν να πιστεύουν ότι οι πόροι της Κύπρου σε πετρέλαιο και αέριο, όπως κι όλοι οι άλλοι φυσικοί πόροι, θα πρέπει να μοιραστούν ακριβοδίκαια μεταξύ των κοινοτήτων στο πλαίσιο μιας συνολικής διευθέτησης.
Η λέξη ακριβοδίκαια είναι σημαντική, διότι στην ουσία η Αμερική δηλώνει ότι οι πόροι πρέπει να μοιραστούν με βάση τα ποσοστά του πληθυσμού. Μέχρι εδώ όλα καλά, διότι ξεκινούν τα δύσκολα…
Η Άγκυρα απροκάλυπτα αμφισβητεί αυτή την ίδια την Κύπρο, την οποία σχεδιάζει να μετατρέψει σε τουρκικό νησί. Εάν η Αμερική δεν καταδικάσει τις απαράδεκτες και παράνομες ενέργειες της Τουρκίας, τότε στέλλει λάθος μηνύματα στον Ερντογάν, όπως ακριβώς έπραξε ο Χένρι Κίσινγκερ το 1974. Βεβαίως, τούτη τη φορά δεν μπορώ να πιστέψω με τίποτα ότι η Αμερική συμφωνεί με τα τουρκικά σχέδια εναντίον της Κύπρου. Διότι πυροβολεί όχι μόνο το… πόδι της, αλλά και την καρδιά της…
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της Λευκωσίας ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ την Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014 – http://www.philenews.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ο σχολιασμός επιτρέπεται μόνο σε εγγεγραμμένους χρήστες