Είμαι δεκαεξάρης σας γαμώ τα Λύκεια, τάγματα ξυπόλητα σκαρφαλώνουν μέσα σε σκοτάδια απόλυτα 

Eπιτέλους ο Τσίπρας παίζει στο γήπεδό του. Οι απεργίες των καθηγητών ξυπνάνε μέσα του τις καταλήψεις στις οποίες πρωταγωνιστούσε με υπουργό Παιδείας τον Κοντογιαννόπουλο. Τότε που τον ανακάλυψε η (και) καθηγήτρια Παναγιωταρέα και τον έβγαλε στην εκπομπή της, γοητευμένη από τον νεαρό ρήτορα-ροκαμπιλά. Εξίσου γοητευμένος και ο Αλέκος Αλαβάνος ο οποίος τον πήρε στην πολιτική αγκαλιά του και τον οδήγησε ως την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ.

Χέρι χέρι με τον Αλέξη και ο συντοπίτης του Κοτσιφάκης, πρόεδρος της ΟΛΜΕ, ο οποίος απολαμβάνει με βουλιμία την δημοσιότητα και τις κάμερες που τον συνοδεύουν.
Ο Τσίπρας θα εμφανιθεί σε σχολείο της Νέας Ιωνίας (θα το αποκαλέσει με την λαικίζουσα δημοτική "σχολιό") και θα επιχειρήσει να ανατρέψει την κυβέρνηση με πολιορκητικό κριό τους νεαρούς μαθητές. Δεν είναι ο πρώτος πολιτικάντης αρχηγός κόμματος που χρησιμοποιεί τους ανήλικους μαθητές. Το έχουν κάνει κατ΄επανάληψη όλοι οι αρχηγοί των ανυπόληπτων κομμάτων που έχουμε στη Βουλή. Το κάνει η Χρυσή Αυγή με τα "καθαρά" σχολεία, το κάνει το
ΚΚΕ χρόνια τώρα με την ΚΝΕ, το κάνουν δεξιοί και πασόκοι κατσιαπλιάδες με τις κομματικές νεολαίες τους. Τα κόμματα αντί να υπηρετήσουν τον εθνικό σκοπό μιας Παιδείας, η οποία οφείλει να είναι στυλοβάτης της κοινωνίας χρησιμοποούν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια ως πολιτικές γιάφκες από τις οποίες αντλούν τα στελέχη τους. Κι όπως είναι λογικό οι πλέον τεμπέληδες και ανεπαρκείς από τους μαθητές, επιλέγουν να ενταχθούν στα κόμματα με όνειρο να τρουπώσουν στη συνέχεια στο Δημόσιο.

 



Είπε ο Τσίπρας στην διάρκεια της επίσκεψής του στο σχολείο της Νέας Ιωνίας>
-Δεν είμαστε εμείς εδώ για να σχολιάζουμε(!) τις μορφές του αγώνα των μαθητών και των καθηγητών και των γονιών. Όμως ένα είναι βέβαιο, ότι αυτός ο αγώνας δεν αφορά μία απεργιακή κινητοποίηση, δεν αφορά εργασιακά δικαιώματα, αφορά το μέλλον αυτής της κοινωνίας και άρα αφορά 11 εκατομμύρια  πολίτες και όχι μονάχα τους καθηγητές και τους μαθητές. Και είμαι βέβαιος ότι απ΄ αυτό τον αγώνα θα ξεκινήσει ένα μεγάλο κύμα αντίστασης και ανατροπής, διότι δεν πάει άλλο... Mε απλά λόγια κάντε το μαγαζί καλοκαιρινό για να γίνω πρωθυπουργός και αφήστε τα υπόλοιπα πάνω μου...

Το εγκωμιαστικό πορτραίτο του Κνίτη των Αμπελοκήπων που ακολουθεί είναι από το BHMAgazino του Ψυχάρη-πρώην κνίτης επίσης!

Ο Αλ. Τσίπρας, απευθυνόμενος στους μαθητές, ανέφερε: 

«Θέλω να σας ευχηθώ καλή χρονιά, αλλά φοβάμαι ότι φέτος αυτό ακούγεται περισσότερο σαν ειρωνεία, παρά σαν ευχή. Διότι φέτος έρχεστε στο σχολειό και δεν βλέπετε τους καθηγητές σας. Είκοσι λιγότεροι καθηγητές φέτος απ΄ ότι πέρυσι και δεκάδες λιγότεροι συμμαθητές σας που στη μέση των σπουδών τους αναγκάζονται να σταματήσουν, γιατί κάποιοι κλείνουν, καταργούν τα μαθήματα που κάνουν».

Δείτε το σχετικό βίντεο



Ακούστε το ηχητικό απόσπασμα


Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, τόνισε: «Η χρονιά θα είναι διαφορετική. Και το πρώτο μάθημα που θα κάνετε θα είναι το πιο σπουδαίο μάθημα της ζωής σας, να ξέρετε. Είναι το μάθημα της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας και της βοήθειας στο διπλανό, στο συμμαθητή που έχει μεγαλύτερο πρόβλημα. Και το μάθημα του αγώνα, της διεκδίκησης. 

Ένα πράγμα θέλω να ξέρετε. Σ΄ αυτή τη ζωή τίποτα δεν μας χαρίζεται... Όλα τα διεκδικούμε με αγώνα. Και αυτόν τον αγώνα σήμερα ξεκινάτε κι εσείς και οι καθηγητές σας και οι γονείς σας. Να στηρίξετε τον αγώνα των γονιών σας πάνω απ΄ όλα και των καθηγητών σας, γιατί είναι ένας αγώνας για να μείνει όρθιο το σχολείο. Και η μόρφωση, η παιδεία, η γνώση, είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή. Το δικαιούστε. Κανείς δεν μπορεί να σας το πάρει. Και θα το διεκδικήσετε κι εσείς και οι καθηγητές σας.

Δεν υπήρξε στην ιστορία αυτής της χώρας κι αυτού του λαού πιο πολύτιμο πράγμα από τη γνώση. Ακόμα και σε συνθήκες υποδούλωσης κρατήθηκαν τα σχολεία όρθια. Και τώρα, παρόμοιες συνθήκες έχουμε, θα τα κρατήσουμε όρθια τα σχολειά και θα γυρίσουμε πίσω τους είκοσι καθηγητές σας που τους πέταξαν στο δρόμο και τους συμμαθητές σας που τους ρίχνουν στον Καιάδα. 

Μ΄ αυτή τη ζωντάνια λοιπόν να συνεχίσετε όλη τη χρονιά και θα τα καταφέρουμε. Καλή χρονιά, δημιουργική χρονιά, καλό αγώνα και καλή δύναμη. Και του χρόνου το σχολείο θα είναι γεμάτο  καθηγητές και μαθητές, δεν θα είναι διαλυμένο όπως φέτος κι αυτό θα είναι αποτέλεσμα της δικής σας προσπάθειας.»






Σε δηλώσεις του αμέσως μετά o πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τόνισε:  

Η φετινή σχολική χρονιά δυστυχώς αρχίζει με τους χειρότερους οιωνούς. Η κυβέρνηση του μνημονίου έχει αποφασίσει να διαλύσει ό,τι πολυτιμότερο έχει μείνει σ΄ αυτή τη χώρα, που είναι το δημόσιο σχολείο. Η δυνατότητα δηλαδή τα παιδιά μας να μορφώνονται, να μην πετιούνται στο δρόμο απ΄ αυτή την τρυφερή ηλικία.

Σήμερα επισκέφθηκα ένα επαγγελματικό Λύκειο που η κυβέρνηση αποφάσισε να συρρικνώσει μέσα στο καλοκαίρι, ρίχνοντας στη διαθεσιμότητα τους καθηγητές, έχει είκοσι λιγότερους καθηγητές, και δεκάδες λιγότερους μαθητές που ξαφνικά τους αφήνει χωρίς μαθήματα.

Αυτή είναι η εικόνα στη συντριπτική πλειοψηφία των σχολειών. Γιατί δεν είναι μόνο τα ΕΠΑΛ που συρρικνώνονται. Είναι και το ολοήμερο σχολείο που κλείνει, αφήνοντας στο έλεος και στην αγωνία χιλιάδες ζευγάρια εργαζόμενων γονιών. Είναι και τα παιδιά των ειδικών σχολείων που ρίχνονται στον Καιάδα. Είναι τα τεράστια κενά και οι ελλείψεις σε όλα τα σχολειά της χώρας. Πράγμα που σημαίνει ότι η τρόικα αποφάσισε να ρίξει πυρηνική βόμβα στα θεμέλια του οικοδομήματος της ελληνικής κοινωνίας που είναι το σχολείο, και να βγάλει πλεονάσματα διώχνοντας καθηγητές και παιδιά από το σχολείο.

Είναι προφανές ότι απέναντι σ΄ αυτή την πραγματικότητα κανένας δεν μπορεί να εφησυχάζει. Οι καθηγητές και οι γονείς καλούνται φέτος να δώσουν έναν μεγάλο αγώνα. Και οι μαθητές το ίδιο. Έναν αγώνα για να παραμείνει το σχολείο μας όρθιο, ζωντανό και ανοιχτό, διότι αυτοί που θέλουν να το κλείσουν είναι όσοι διώχνουν τους καθηγητές και τους μαθητές, όσοι απαξιώνουν το δημόσιο σχολείο.

Δεν είμαστε εμείς εδώ για να σχολιάζουμε τις μορφές του αγώνα των μαθητών και των καθηγητών και των γονιών. Όμως ένα είναι βέβαιο, ότι αυτός ο αγώνας δεν αφορά μία απεργιακή κινητοποίηση, δεν αφορά εργασιακά δικαιώματα, αφορά το μέλλον αυτής της κοινωνίας και άρα αφορά 11 εκατομμύρια  πολίτες και όχι μονάχα τους καθηγητές και τους μαθητές. Και είμαι βέβαιος ότι απ΄ αυτό τον αγώνα θα ξεκινήσει ένα μεγάλο κύμα αντίστασης και ανατροπής, διότι δεν πάει άλλο.

- See more at: http://left.gr/news/proto-mathima-i-allileggyi-i-allilovoitheia-i-diekdikisi#sthash.YE00T2J8.dpuf

Ο Κνίτης των Αμπελοκήπων
Πρόκειται για μια διαδρομή που ξεκίνησε το 1990: ο 17χρονος Αλέξης Τσίπρας, πρόεδρος του 15μελούς του Πολυκλαδικού Λυκείου Αμπελοκήπων, μπαίνει στο γραφείο των καθηγητών. Κρατάει στα χέρια του το χαρτί με τα αιτήματα. «Πριν από λίγη ώρα η μαθητική κοινότητα του σχολείου αποφάσισε να προχωρήσουμε σε κατάληψη» ανακοινώνει με ήρεμη φωνή, καταλήγοντας ότι «το πολυνομοσχέδιο της μπλε ποδιάς δεν θα περάσει». Ο νόμος του Βασίλη Κοντογιαννόπουλου για την Παιδεία έχει κάνει έξαλλο τον νεαρό Κνίτη. Οι καθηγητές πείθονται απόλυτα με τα λόγια του. Δεν θα είναι η πρώτη φορά, άλλωστε. Τον εκτιμούν.
«Ο Αλέξης ήταν ένας επαναστάτης με αιτία» θυμάται ο καθηγητής του, Δημήτρης Γκότσης. «Η περίοδος που μαθήτευσε στο σχολείο μας συνέπεσε με τη μεγάλη κρίση στην εκπαίδευση, την οποία επέφερε ο αναχρονιστικός νόμος Κοντογιαννόπουλου. Μέσα σε αυτό το κλίμα ο Αλέξης άρθρωσε τον πολιτικό λόγο του. Τον είχα στο μάθημα της Κοινωνιολογίας. Καθόταν πάντα στο τελευταίο θρανίο και ήταν ήσυχος. Για να μιλήσει έπρεπε πρώτα να του απευθύνεις εσύ τον λόγο, να τον ρωτήσεις. Από την απάντησή του καταλάβαινες ότι γνώριζε πολύ περισσότερα από αυτά που άφηνε να εννοηθούν. Ο Αλέξης δεν έκανε ποτέ επίδειξη γνώσεων».
Οσοι τον θυμούνται μιλούν για ένα χαμογελαστό αγόρι και όχι για έναν συνοφρυωμένο έφηβο. Είχε κάθε λόγο άλλωστε: έπαιζε ποδόσφαιρο, πήγαινε στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, είχε τους φίλους του και ήταν ερωτευμένος με την Περιστέρα, την Μπέττυ, όπως την αποκαλεί χαϊδευτικά, με την οποία παραμένουν μαζί ως σήμερα – περιμένουν το δεύτερο παιδί τους. Η άλλη μεγάλη αγάπη του Αλέξη ήταν η ΚΝΕ. «Με “τσίμπησαν” οι Κνίτες στο σχολείο και με “ψήσανε”. Σε αυτές τις ηλικίες θέλεις να ανήκεις σε μια ομάδα με κανόνες λειτουργίας, με βεβαιότητες και στέρεες απαντήσεις στα προβλήματα. Πίστευα τότε ότι βοηθάω να αλλάξει ο κόσμος. Ηταν μια αυταπάτη που την είχα ανάγκη» έχει δηλώσει για εκείνο το πέρασμα. Ο Αλέξης, λοιπόν, εντρυφά στα βιβλία «Κράτος και Επανάσταση» του Λένιν και στο «Κεφάλαιο» του Μαρξ, κάνει αφισοκόλληση και, επειδή αργεί να γυρίσει στο σπίτι, οι γονείς του ανησυχούν μήπως έχει μπλέξει με «κακές» παρέες. Το αίμα βράζει και ο νόμος Κοντογιαννόπουλου θα τον βγάλει στον δρόμο και στη δημοσιότητα.
Η προφητεία της Παναγιωταρέα
«Να στείλουμε αυτόν τον βάζελο από τους Αμπελοκήπους με την κόκκινη μπλούζα». Με αυτή τη φράση ο δημοσιογράφος Γιώργος Καραμέρος περιγράφει στην εκπομπή της Αννας Παναγιωταρέα πώς το συντονιστικό των καταλήψεων πήρε τότε την απόφαση να τους εκπροσωπήσει ο Αλέξης Τσίπρας. «Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένα δώρο της Μεταπολίτευσης», λέει στο BHmagazino η γνωστή δημοσιογράφος, «αφού γεννήθηκε τέσσερις ημέρες μετά την πτώση της χούντας. Οταν κάθησε απέναντί μου, στον ΑΝΤ1, στην εκπομπή “Τετ α τετ με την Αννα”, το 1990, ομολογώ ότι σκέφτηκα να τον στριμώξω με τις ερωτήσεις μου. Με στρίμωξε τελικά εκείνος. Με πυροβολούσε συνεχώς με τις απαντήσεις του. Παραδέχθηκα την ήττα μου από έναν αστραφτερό έφηβο! Ετσι, αντί επιλόγου στην εκπομπή, είπα on air: “Αλέξη, σήμερα είσαι 17 χρόνων, αν μου δώσει ο Θεός χρόνια να ζήσω, θα σε έχω και πάλι κάποια στιγμή απέναντί μου. Εγώ θα είμαι μια απλή δημοσιογράφος και εσύ αρχηγός κόμματος”. Ηταν φαίνεται ανοικτή η ώρα που το είπα... Από τότε τον παρακολουθώ με αγάπη. Ο Αλέξης μιλάει με σαφήνεια, έχει όραμα και εκείνο το καθαρό, όμορφο πρόσωπο που τον βοηθάει πολύ. Οταν συναντηθήκαμε έπειτα από μερικά χρόνια γίναμε και φίλοι. Ο Αλέξης είναι ο άνθρωπος που νοιάζεται. Αν κάποιος του πει “είμαι άρρωστος”, έπειτα από δύο ημέρες θα πάρει να τον ρωτήσει πώς είναι. Είναι σπάνιο στους ανθρώπους αυτό. Σκεφθείτε, πόσω μάλλον στους πολιτικούς».
Πολιτευόμενος φαντάρος
Οι δρόμοι του Αλέξη Τσίπρα και της ΚΝΕ χώρισαν γρήγορα. «Εφυγα στη Γ΄ Λυκείου. Η αλήθεια είναι ότι είχα λόγους να φύγω πολύ νωρίτερα. Εβλεπα έναν συντηρητικό τρόπο σκέψης και μια “καθοδήγηση” που δεν ήταν κοντά στην ιδιοσυγκρασία μου. Επειδή, όμως, είμαι γενικά ανεκτικός και υπομονετικός, έφυγα το 1991, όταν διασπάστηκε ο σημερινός Συνασπισμός από το ΚΚΕ» έχει δηλώσει με νόημα για την αποχώρησή του. Εν τω μεταξύ, θα περάσει στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών. Στο αμφιθέατρο εμφανίζεται κυρίως για τις συνελεύσεις, ως ενεργός συνδικαλιστής, αλλά πάντα θα κατορθώνει να μη χρωστάει πολλά μαθήματα. Συμμετέχει σταθερά στον δημόσιο διάλογο. «Η αποπολιτικοποίηση έχει οδηγήσει και στην αποϊδεολογικοποίηση» δήλωσε στο «Βήμα της Κυριακής» στις 24 Μαρτίου 1996. «Αυτό είναι κακό, γιατί είναι λίγοι οι νέοι που θα διαβάσουν ένα πολιτικό βιβλίο. Αλλά είναι και καλό, επειδή ο άνθρωπος αργότερα θα αρχίσει να σκέπτεται από το μηδέν». Πράγματι, το «καταλυτικό» αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής οφείλεται κυρίως στη γενιά που αποφάσισε «να σκεφτεί από το μηδέν».
Ως σωστός αριστερός, ο Τσίπρας δεν αντέχει τον στρατό και δεν έχει πρόβλημα να το δηλώσει. Σε μια ανατρεπτική συνέντευξη στο περιοδικό «Schooligans» θα παραδεχτεί ότι έβαλε «πασοκικό» βύσμα και ότι επειδή ασφυκτιούσε αποφάσισε μέχρι και να πολιτευτεί: «Είχα βρει έναν νόμο που είχε βγάλει τότε ο Τσοχατζόπουλος ο οποίος έλεγε ότι αν είσαι στον στρατό και κατεβείς υποψήφιος βουλευτής, παίρνεις προσωρινή απόλυση και επανέρχεσαι μετά. Κατέβηκα, λοιπόν, στις εκλογές. Ημουν ο πρώτος οπλίτης στην ιστορία του ελληνικού στρατού που είχε γίνει υποψήφιος βουλευτής. Οταν επανήλθα στον στρατό, είχε μειωθεί η θητεία από 15μηνο σε 12μηνο. Και έτσι, εκεί που χρωστούσα έξι μήνες για να απολυθώ, χρωστούσα ξαφνικά τρεις! Ασε που είχε πέσει τρελό σύρμα στη μονάδα ότι ήμουν υποψήφιος βουλευτής και από εκεί που με στέλνανε για αγγαρείες, μόνο προσοχές που δεν μου βαράγανε!». Παράλληλα, ανεβαίνει στην κομματική ιεραρχία του Συνασπισμού και το 1999 αναλαμβάνει γραμματέας της Νεολαίας του κόμματος. Θα καταφέρει να φέρει την ανανέωση, να πολλαπλασιάσει τα μέλη, να διαδηλώσει δυναμικά κατά του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία. Το 2001 θα αποπειραθεί να μεταβεί στη Γένοβα, οι ιταλικές αρχές θα σταματήσουν το καράβι. Ο Αλέξης θα πεισμώσει.
Το «Τσιπράκι» στην Αθήνα
«Πώς τον είπες; Τσίπρα; Μαζί μoυ θα τα βάλει αυτός;». Με αυτόν τον τρόπο η Ντόρα Μπακογιάννη ρώτησε έκπληκτη τον Αλέκο Αλαβάνο για την απόφασή του να στηρίξει τον τότε άγνωστο Αλέξη Τσίπρα. Λίγες εβδομάδες αργότερα, το όνομά του θα ακούγεται συνεχώς, από τα δελτία ειδήσεων μέχρι τις μεσημεριανές εκπομπές. Οσα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θυμούνται εκείνη την εποχή λένε ότι ο Αλέκος Αλαβάνος έδωσε μάχη για να επιβάλει τον Τσίπρα, θέτοντας στο περιθώριο τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη.
Η δυσπιστία είναι μεγάλη και οι Κασσάνδρες προβλέπουν ότι το «Τσιπράκι» θα φάει τα μούτρα του. «Τον πίστεψα από την πρώτη στιγμή» λέει στο ΒΗmagazino o Παναγιώτης Σκούτας, από την ομάδα της «Ανοιχτής πόλης», του τότε συνδυασμού του Αλέξη Τσίπρα. «Οταν είναι χαλαρός, έχει χιούμορ και τη διάθεση να καλαμπουρίσει. Θυμάμαι, για παράδειγμα, ότι ο Αλέξης δεν ήθελε να φωτογραφηθεί ως υποψήφιος δήμαρχος, αλλά να βγάλουμε εικόνες της παράταξης, και όχι το πρόσωπό του. Τον πειράζαμε και του λέγαμε “θα βάλεις κοστούμι”. Τελικά φωτογραφήθηκε με το μπλουζάκι. Τέτοια πειράγματα γίνονταν πάρα πολλά. Οταν περιοδεύαμε στις καφετέριες και τον προσφωνούσαμε, ο Αλέξης τις πρώτες φορές ένιωθε αμήχανα. Προερχόταν από έναν άλλον χώρο, δεν ήταν πολιτικάντης. Ηταν σεμνό παιδί. “Αλέξη, να χαιρετάς τον κόσμο, η χειραψία είναι σημαντικό πράγμα” του λέγαμε».
Το γκελ του Τσίπρα είναι εκπληκτικό, τα κορίτσια τον λατρεύουν, οι μαμάδες τον θέλουν για γαμπρό και οι άνδρες μάλλον τον συμπαθούν. Εκείνος προσπαθεί να προστατεύσει την εικόνα του, «μόνο τον καιρό δεν με έχουν καλέσει να πω από τα κανάλια» σχολιάζει, απορρίπτοντας αρκετές προτάσεις για συνεντεύξεις.
Ο Τσίπρας γνωρίζει ότι η εικόνα του μπορεί να τον παγιδεύσει. Δεν θέλει να είναι το σέξι αγόρι της Αριστεράς, ένας κόκκινος Αρης Σπηλιωτόπουλος. «Δεχόταν μια επίθεση αποδόμησης: το πολιτικό σύστημα ήθελε να αποδείξει ότι είναι μόνο επιφάνεια» αναφέρει στο BHmagazino o συνεργάτης του, Αγγελος Τσέκερης, και προσθέτει: «Ηταν πολύ προσεκτικός. Τον είχε ενοχλήσει λιγάκι η εισβολή στην προσωπική ζωή του. Επίσης, συναισθανόταν πάντα ότι αν αυτή η ιστορία έπαιρνε υπερβολικά “λάιφσταϊλ” χροιά, θα πείραζε τον αριστερό κόσμο». Το αποτέλεσμα των εκλογών, η τρίτη θέση, το ποσοστό του 10,5%, θα τον δικαιώσει. Τα στόματα έκλεισαν.
Alexis by night
Ο Αλέξης μπαίνει δυναμικά στον δήμο. «Πλακώνεται» με τον Νικήτα Κακλαμάνη στις συνεδριάσεις, οργώνει την Αθήνα με τη μηχανή του, κάνει προτάσεις. Παράλληλα, μένει στα Εξάρχεια, δουλεύει ως πολιτικός μηχανικός, πηγαίνει για καφέ στην Καλλιδρομίου, στην Πλάκα και στο Θησείο. Δεν κάνει κλάμπινγκ και ακούει κυρίως έθνικ και τζαζ. Τον συναντάς στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, αλλά και σε μπαράκια. «Θυμάμαι συζητήσεις, ξενύχτια, μπαρ, γέλια, πλάκες, μουσικές σκηνές, γήπεδο» αναφέρει στο ΒΗmagazino ο Γρήγορης Ψαριανός, με τον οποίο παραμένουν φίλοι, παρά την αποχώρησή του από τον ΣΥΡΙΖΑ: «Είναι κοινωνικός άνθρωπος ο Αλέξης, πραγματικά νοιάζεται. Κυκλοφορεί ακόμη με τη μηχανή, δεν το κάνει για εντυπωσιασμό. Είναι αντικομφορμιστής. Το έχει. Αν πίνει; Nαι. Αλλά όχι σαν εμένα. Είναι πολύ δευτεράντζα σε αυτό. Μπορώ να τον στείλω αδιάβαστο».
Κόκκινο πανί για τους Πράσινους
«Eπιθυμία της ΠΑΕ Παναθηναϊκός είναι να μην παραστείτε σε αυτή την ημέρα γιορτής για τον Σύλλογο». Ο Αλέξης Τσίπρας το 2009 κοιτά αποσβολωμένος το χαρτί της ανάκλησης της πρόσκλησής του για τον εορτασμό των 100 χρόνων από την ίδρυση του Παναθηναϊκού.
Η λεπτή ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι την ίδια στιγμή, σε δεσπόζουσα θέση στη βιβλιοθήκη του γραφείου του, βρίσκεται ένας ιλουστρασιόν τόμος με την ιστορία του ΠΑΟ. Είναι πικραμένος: μεγάλωσε στις κερκίδες της Λεωφόρου και είναι πράσινος ως το κόκαλο. Η θέση του, όμως, είναι σαφής και αμετακίνητη: «Ναι» στο γήπεδο του ΠΑΟ στον Βοτανικό, «όχι» στο εμπορικό κέντρο. Το Συμβούλιο της Επικρατείας θα δικαιώσει το σκεπτικό του και τις αντίστοιχες προσφυγές. Η κερκίδα, όμως, του φωνάζει ότι χωρίς εμπορικό κέντρο γήπεδο δεν γίνεται, απειλώντας ακόμη και να σπάσει την Κουμουνδούρου.
Εκείνη την εποχή οι κορμοράνοι του Τσίπρα πρωταγωνιστούν στα πρωτοσέλιδα και εκείνος είναι πλέον persona non grata. Σιγά σιγά αραιώνει από το γήπεδο. Οταν τον ρωτούν οι δημοσιογράφοι για τους λόγους, πάντα επικαλείται τον φόρτο εργασίας. «Ο κόσμος του Παναθηναϊκού δεν του το συγχώρεσε» θα πουν στο ΒΗmagazino, ακόμη και σήμερα, άνθρωποι από τη Θύρα 13.
Ο Αλέξης Τσίπρας, πάντως, έχει δείξει ότι δεν φοβάται τις συγκρούσεις με κανέναν: είτε αυτός λέγεται Θεόδωρος Πάγκαλος, είτε Ανδρέας Βγενόπουλος, είτε Γιώργος Παπανδρέου. Αντιθέτως, τις επιδιώκει. «Πολιτικό απατεώνα» χαρακτήρισε τον Ευάγγελο Βενιζέλο λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές. Ταυτοχρόνως, κερδίζει επειδή μπαίνει στο στόχαστρο όλων. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος τον αποκάλεσε στο παρελθόν «τσόγλανο», επειδή τον άκουσε να αμφισβητεί την προσφορά του στην πολιτική. Ο Βενιζέλος τον αποκάλεσε «τσάμπα μάγκα» μέσα στη Βουλή έπειτα από μια σφοδρή επίθεση που δέχθηκε από τον Τσίπρα με αντικείμενο το μνημόνιο.
Οι επιθέσεις στον πρόεδρο της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ πύκνωσαν όσο πλησίαζαν οι εκλογές. «Το κατεστημένο, το ΠαΣοΚ, η ΝΔ και τα media, όλοι επιτίθενται στον Τσίπρα» παρατηρούσε λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές κορυφαίο στέλεχος του ΠαΣοΚ. «Στέλνουν έτσι ένα καθαρό μήνυμα στους ψηφοφόρους ότι πρέπει οπωσδήποτε να ψηφίσουν Τσίπρα». Οπως αποδείχθηκε, οι ψηφοφόροι «έλαβαν το μήνυμα» και έπραξαν αναλόγως…
Η σύγκρουση με τον Αλέκο
Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν το «θείον βρέφος» του Αλέκου Αλαβάνου. Αυτός τον έβαλε στην κούρσα για τον Δήμο Αθηναίων και αυτός τού έδωσε το δαχτυλίδι του ΣΥΝ, στηρίζοντάς τον στην αναμέτρηση με τον Φώτη Κουβέλη. Ο Αλαβάνος προτίμησε να κινεί τα νήματα από τη θέση του επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Η επιλογή του Τσίπρα τον δικαιώνει: το κόμμα σκίζει στις δημοσκοπήσεις, αγγίζοντας ποσοστά που φθάνουν πάνω από το 18%. Αλέκος και Αλέξης προχωρούν χέρι χέρι για τη νέα εποχή της Ανανεωτικής Αριστεράς. Με τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνδέεται από μια μερίδα του Τύπου και των κομμάτων με τους «μπαχαλάκηδες» των Εξαρχείων. Τα σύννεφα στις σχέσεις Τσίπρα και Αλαβάνου κάνουν την εμφάνισή τους και η θύελλα ξεσπά όταν ο Αλαβάνος επιμένει να μιλήσει ο ίδιος στο ντιμπέιτ των πολιτικών αρχηγών για τις ευρωεκλογές του 2009.
Το βράδυ των ευρωεκλογών της 7ης Ιουνίου ο ΣΥΡΙΖΑ αποσπά ποσοστό 4,7%. Η ήττα χρεώνεται κυρίως στον Αλέξη Τσίπρα. «Τι έγιναν τα ποσοστά του 18%, Αλέξη;» τον ρωτούν οι σύντροφοί του. «Ο Τσίπρας δεν έχει απαντήσεις, κλείνεται στο γραφείο, ενώ ο Αλαβάνος σφυρίζει κλέφτικα» θυμάται στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. «Τη μία ημέρα ανακοινώνει την πρόθεσή του να παραιτηθεί, την άλλη ανακαλεί, βάλλοντας παράλληλα κατά του πρώην πουλέν του».
Η προκήρυξη των εκλογών του 2009 έδρασε καταλυτικά. Ο Αλαβάνος δεν έθεσε υποψηφιότητα. «Από κολλητάρια έγιναν εχθροί» εξηγεί στο ΒΗmagazino o Γρηγόρης Ψαριανός. «Ηταν μια ολέθρια σχέση. Οχι μόνο δεν μιλούσαν, αλλά έβριζε ο ένας τον άλλον. Ο Αλαβάνος είχε βάλει τον Αλέξη ως δικό του παιδί στον Συνασπισμό για να αναλάβει αυτός ως Ναπολέων τον ΣΥΡΙΖΑ. Συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν τόσο του χεριού του ο Αλέξης, επειδή ο Αλέξης είχε σχηματίσει ένα δικό του επιτελείο, πήρε τα κλειδιά της Κουμουνδούρου και τον Αλαβάνο μετά τον είχε γραμμένο. Αυτό στοίχισε περισσότερο στον Αλέκο, νομίζω, παρά στον Αλέξη». Οι δρόμοι των δύο ανδρών χωρίζουν.
Το στοίχημα του 2009
Το επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα προετοιμάζεται πυρετωδώς για το ντιμπέιτ των βουλευτικών εκλογών του 2009, στο γραφείο της Κουμουνδούρου. Πολλοί ψιθυρίζουν ότι ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία του Αλέξη. Οι σύμβουλοί του είναι πολύ διαβασμένοι, μελετούν τους δημοσιογράφους, τους τομείς, τις απαντήσεις των άλλων αρχηγών, προσπαθούν να σκεφτούν τις πιο δύσκολες ερωτήσεις οι οποίες ενδεχομένως μπορούν να στριμώξουν τον Αλέξη. Ο Τσίπρας είναι άνετος και ήρεμος. Μόνο όταν κάποιος θα κάνει μια παρατήρηση για το σακάκι που φοράει θα χάσει ελαφρώς την ψυχραιμία του, απαντώντας «δεν μας παρατάς τώρα» και θα φθάσει στην ΕΡΤ φορώντας ένα τσαντάκι-μπανάνα.
Ο Τσίπρας θα κερδίσει τις εντυπώσεις στο ντιμπέιτ και θα βάλει τον Συνασπισμό στη Βουλή. Παράλληλα, θα προχωρήσει σε συνέδριο το 2010, το οποίο θα κλείσει με αποχώρηση μελών της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ, με προεξάρχοντα τον Φώτη Κουβέλη. Οι γνωρίζοντες λένε ότι πίσω από τις κλειστές πόρτες φέρθηκε με σκαιό τρόπο τόσο στον Αλαβάνο όσo και στον Κουβέλη και ότι πίσω από το παιδικό χαμόγελο κρύβεται ένας σκληρός χαρακτήρας. Προφανώς έχουν δίκιο, αν κρίνουμε από την ικανότητα επιβίωσής στην πολιτική.
Είναι ο νέος Ανδρέας;
Μνημόνιο, τρόικα, δάνεια, αναταραχή, διαδηλώσεις. Ο Αλέξης αφουγκράζεται πυρετωδώς την κοινωνία, υιοθετεί κινήματα όπως το «Δεν πληρώνω», καταλαβαίνει τους «Αγανακτισμένους», βρίζεται με το ΠαΣοΚ στη Βουλή, μιλάει για μια μεγάλη κυβέρνηση της ενωμένης Αριστεράς, παρ’ όλο που σε κάθε ευκαιρία εισπράττει το «όχι» της Αλέκας Παπαρήγα. Στο γραφείο του στην Κουμουνδούρου δέχεται οικονομολόγους, ακούει προτάσεις, συζητεί. Λέγεται, μάλιστα, ότι παρακολουθεί μαθήματα οικονομικών από νεαρό στέλεχος της Τράπεζας Κύπρου. Παράλληλα, προσπαθεί να περιορίσει την αριστερή πτέρυγα, ξεκαθαρίζοντας τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας «ναι» στο ευρώ, αλλά «όχι» στο μνημόνιο και συζητώντας ακόμη και μια συνεργασία με τους δεξιότατους «Ανεξάρτητους Ελληνες» του Πάνου Καμμένου.
Η επιλογή του στις πρόσφατες εκλογές να ταχθεί στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο θα τον δικαιώσει. Οι επιδόσεις του ΣΥΡΙΖΑ θυμίζουν ΠαΣοΚ στον δρόμο για το 1981. Ο Αλέξης δεν είναι, όμως, Ανδρέας και η εποχή των παχιών αγελάδων έχει πλέον παρέλθει. Η χρεοκοπία της χώρας, η πρώτη έπειτα από 80 χρόνια, διαμορφώνει πρωτόγνωρες συνθήκες. Από τις πρωτοβουλίες του Τσίπρα μπορεί να εξαρτηθεί η συμμετοχή στην ευρωζώνη, η συνέχιση ή η διακοπή της ευρωπαϊκής πορείας της Ελλάδας. Μπορεί ένας άνθρωπος 38 ετών, χωρίς εμπειρία διακυβέρνησης στην Ελλάδα και χωρίς να έχει δοκιμαστεί σε διαπραγματεύσεις στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, να εγγυηθεί την αποκατάσταση της οικονομικής σταθερότητας; Για πολλούς η απάντηση δεν είναι ευχάριστη. Παρ’ όλα αυτά, φαίνεται ότι προς το παρόν τα πάντα συνωμοτούν για να αυξηθεί ακόμη περισσότερο η πολιτική του ισχύς.
«Φαντάζομαι ότι θα έχω ξεμπερδέψει με τις πολύωρες απαιτητικές ασχολίες, όπως η ενασχόληση με την κεντρική πολιτική σκηνή, στα 50 μου» συνηθίζει να λέει. Αν ισχύει αυτό, του απομένουν ως τότε ακριβώς 12 χρόνια. Τότε ο γιος του θα είναι 14 και δεν αποκλείεται να ετοιμάζεται για τις πρώτες καταλήψεις ενάντια στην πολιτική του πατέρα του…