Όχι, δε θα γίνουμε ποτέ... Βασιλεία!

ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΟΜΟΓΛΟΥ
Μια φορά και έναν… όχι τόσο μακρινό καιρό, η ομάδα πρότυπο για τους εκπροσώπους της χώρας μας στο Champions League, άκουγε στο όνομα Πόρτο.
Το μυαλό του μέσου αλαζόνα Έλληνα οπαδού ή παράγοντα μπορεί – μετά δυσκολίας – να αποδεχτεί ότι δεν μπορεί ποτέ η ομάδα του να φτάσει το μέγεθος μιας Ρεάλ ή μιας Γιουνάιτεντ, αλλά αδυνατεί να πιστέψει πως μια ομάδα από την Πορτογαλία κατάφερε να φτάσει στην κατάκτηση ενός Champions League και να αντιμετωπίζεται εδώ και χρόνια ως ισότιμο μέλος του κλειστού κλαμπ των ισχυρών του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Με πιο κομμένα τα φτερά μας πλέον ως λαός – λόγω οικονομικής κρίσης – και έχοντας αντιληφθεί ότι δε θα γίνουμε ποτέ… Πόρτο, φαντάζομαι ότι η νέα ομάδα που θα αρχίσει να εμφανίζεται από σήμερα ως σύλλογος – πρότυπο στα μέρη μας ακούει στο όνομα Βασιλεία. «Εμείς πανηγυρίζουμε επειδή φάγαμε τέσσερα από την Παρί και η Βασιλεία πηγαίνει στο Λονδίνο και κλείνει το σπίτι της Τσέλσι». Έχετε καμία αμφιβολία ότι αυτό θα είναι το πλέον δημοφιλές post σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Άντε τώρα να ρωτήσεις τον μέσο Έλληνα παράγοντα ή οπαδό «και ποιος σου είπε ρε μεγάλε ότι ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός ή όποια ελληνική ομάδα τέλος πάντων προτιμάτε, θεωρείται μεγαλύτερο ή ισότιμο μέγεθος της Βασιλείας στο σύγχρονο στάτους κβο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου;»...
Αλήθεια, σκεφτείτε το λίγο. Αν ο Ολυμπιακός κληρωνόταν σε όμιλο του Champions League με αντίπαλο την πρωταθλήτρια Ελβετίας, τα πρωτοσέλιδα εφημερίδων και αθλητικών ιστοσελίδων θα είχαν επίσημο χορηγό τα… λουκούμια Σύρου! Τέτοιο πανηγύρι δεν θα είχε ξαναγίνει!
Να παραδεχτεί ο Έλληνας ότι είναι κατώτερο ποδοσφαιρικό μέγεθος από τον Ελβετό, τον Ολλανδό, ή τον Βέλγο; Εδώ – απ' ότι αντιλαμβάνομαι από τις αναλύσεις που διαβάζω για τη συνέχεια του Ολυμπιακό στον όμιλο που μετέχει – εξακολουθούμε να θεωρούμε τον εκάστοτε πρωταθλητή Ελλάδος ισότιμο μέγεθος της Μπενφίκα και της Πόρτο!
Γιατί αν δεν έχω κάνει λάθος, ως βασικός στόχος των «ερυθρόλευκων» στη συνέχεια της διοργάνωσης εμφανίζεται η πρόκριση σε βάρος των «αετών της Λισαβόνας» και όχι η εξασφάλιση της φτωχής και τίμιας τρίτης θέσης που θα οδηγήσει στη συνέχεια του Europa League. Europa League, έγραψα; Πιπέρι στο στόμα. Είναι δυνατόν εμείς ως ελληνικό ποδόσφαιρο να ασχολούμαστε με αυτή τη χαμηλού επιπέδου διοργάνωση; Εμείς είμαστε γεννημένοι να ταξιδεύουμε στα αστέρια και μόνο σ' αυτά!

Βασιλεία, χωρίς... παιδεία δεν γίνεται

Βασιλεία, λοιπόν. Η μεγάλη πρωταγωνίστρια της πρεμιέρας των ομίλων του φετινού Champions League. Και δεν είναι η πρώτη φορά που οι Ελβετοί σερβίρουν… πικρή πουτίγκα στους Άγγλους μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Για ρωτήστε και τον Σερ Άλεξ που είχε δει την παρέα του Φράι να του προσφέρει το μεγαλύτερο κάζο του στα χρόνια της παρουσίας του στον πάγκο της Γιουνάιτεντ.
Γιατί, όμως, δεν πρόκειται ποτέ να γίνει ο Ολυμπιακός ή ο κάθε Ολυμπιακός… Βασιλεία;
Μα γιατί απλά δεν διαθέτουμε την αθλητική παιδεία ως λαός για να αποκτήσουμε ομάδες όπως η πρωταθλήτρια Ελβετίας. Για να πανηγυρίσεις νίκες όπως αυτή απέναντι στην Τσέλσι, ή να σημειώσεις τρία γκολ μέσα στο «Ολντ Τράφορντ» - όπως συνέβη στην αξέχαστη επίσκεψη των Ελβετών στο «Θέατρο των Ονείρων» στις 27 Σεπτεμβρίου του 2011 - πρέπει πρώτα να μάθεις να χαίρεσαι με αυτό που κάνεις. Πρέπει να θυμηθείς πρώτιστα ότι το ποδόσφαιρο είναι διασκέδαση.
Πρέπει πάντα να έχεις στο μυαλό σου – τόσο ως παίκτης, όσο και ως προπονητής – ότι αποστολή σου είναι να ψυχαγωγείς τον θεατή που πληρώνει μερικές δεκάδες ευρώ για να έρθει να σε παρακολουθήσει. Η Βασιλεία και η κάθε Βασιλεία έχει την πολυτέλεια να παραταχθεί με επιθετική φιλοσοφία στο παιχνίδι της απέναντι στην κάθε Τσέλσι και την κάθε Γιουνάιτεντ.
Γιατί ο κάθε προπονητής και ο κάθε ποδοσφαιριστής της γνωρίζουν ότι ακόμη και αν δεχτούν πέντε γκολ, ούτε λαϊκά δικαστήρια θα αντιμετωπίσουν, ούτε θα βρεθούν την επομένη μέρα στημένοι στο εκτελεστικό απόσπασμα από μια… λεγεώνα ειδικών αναλυτών, αντίστοιχη με αυτή που αντιμετωπίζουν μετά από κάθε τους ευρωπαϊκό παιχνίδι οι παίκτες και ο προπονητής οποιασδήποτε ελληνικής ομάδας.
Στην Ελλάδα δεν έχουμε μάθει να αγαπάμε την ομάδα μας. Έχουμε μάθει να αγαπάμε τη… νίκη της ομάδας μας. Δύο λέξεις αρκούν για να υπάρξει χαώδης διαφορά ανάμεσα σ' αυτές τις δύο προτάσεις.
Στην Ελλάδα έχουμε ξεχάσει προ πολλού το αληθινό νόημα του ποδοσφαίρου. Το έχουμε ταυτίσει με την έννοια της νίκης. Και γι' αυτό αδυνατούμε να διαχειριστούμε ήττες. Σκεφτείτε απλά ότι η Βασιλεία – ναι, η ομάδα που είδατε να χαλάει το πάρτι της ευρωπαϊκής επιστροφής του Μουρίνιο στον πάγκο της Τσέλσι – πέρσι είχε αποκλειστεί στα πλέι οφ της διοργάνωσης από την Κλουζ.
Αναλογιστείτε απλά τι θα είχε συμβεί αν είχε αποκλειστεί ο Ολυμπιακός στα προκριματικά του Champions League από την πρωταθλήτρια Ρουμανίας. Όχι παίκτης ίδιος δεν θα έμενε στο ρόστερ, ακόμη και ο φύλακας των εγκαταστάσεων του Ρέντη θα είχε απολυθεί.
Σας πληροφορώ λοιπόν ότι ο κορμός της Βασιλείας στα περσινά παιχνίδια με την Κλουζ ήταν ο ίδιος με αυτόν που εμφάνισε στο Λονδίνο ο Μουράτ Γιακίν. Ζόμερ, Στρέλερ, Στόκερ, Σχαρ, Φράι, Ντίαζ, Σάλαχ. Ούτε… ανάθεμα τους έριξε κανείς, ούτε τους πασάλειψε με πετρέλαιο και πούπουλα (όπως συνέβαινε με τους Ντάλτον στα κόμικ του Λούκι Λουκ).
Η ομάδα άλλαξε τον προπονητή της μετά από δύο μήνες (όχι το… ίδιο βράδυ), πάτησε με υπομονή στα πόδια της και την ίδια χρονιά έφτασε μια ανάσα από την εμφάνισή της στον τελικό του Europa League. Πάλι Europa League έγραψα; Πιπέρι…

Οι... Δαυίδ της μιας βραδιάς

Όλη μέρα χθες διάβασα δεκάδες αναλύσεις για το παιχνίδι του Ολυμπιακού με την Παρί. Οι περισσότερες εστιάζονταν στη στρατηγική του Μίτσελ και κατά πόσο ευθύνεται ο Ισπανός τεχνικός για το διαφορετικό πρόσωπο που εμφάνισαν οι πρωταθλητές στα δύο ημίχρονα.
Πολλοί μάλιστα κατέφυγαν και σε… στιβικές συγκρίσεις, αναφέροντας ότι ο Ολυμπιακός θύμιζε μαραθωνοδρόμο που ξεκινά… φουριόζος την κούρσα και στο τέλος μένει από δυνάμεις και ούτε καν τερματίζει.
Ένα άρθρο όμως μου κέντρισε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον, πρώτον γιατί το υπέγραφε δημοσιογράφος που εκτιμώ ιδιαίτερα και δεύτερον γιατί χρησιμοποίησε ως μέτρο σύγκρισης για την τακτική που ακολούθησε ο Ολυμπιακός, το μύθο της επικράτησης του Δαυίδ επί του Γολιάθ. «Ο Δαυίδ επέλεξε να νικήσει τον τεράστιο αντίπαλό του χρησιμοποιώντας σφεντόνα. Θα μπορούσε να είχε επιτεθεί κατά μέτωπο για να τον αιφνιδιάσει, θα έριχνε μια – δυο ψιλές, αλλά στο τέλος μοιραία θα σωριαζόταν στο έδαφος».
Δεν μοιάζει καθόλου, μα καθόλου παράλογη προσέγγιση. Και υπάρχουν ουκ ολίγες φορές που ο Ολυμπιακός έχει φάει τα μούτρα του στο Champions League, παίζοντας επιθετικά. Υπάρχουν όμως και αναρίθμητες περιπτώσεις που έχει γονατίσει παίζοντας παθητικά και περιμένοντας το περίφημο… χτύπημα της σφεντόνας. Γιατί πιστεύετε ότι οι «ερυθρόλευκοι» έκαναν τόσα χρόνια να πανηγυρίσουν εκτός έδρας νίκη στο Champions League; Γιατί πάντα αντιμετώπιζαν παθητικά όλα τους τα παιχνίδια μακριά από την Αθήνα, ακόμη κι αν ήταν αντίπαλός τους η Χέρενφεν.
Η πρώτη αγωνιστική του Champions League, πιστοποίησε ένα συγκεκριμένο δεδομένο για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Κάθε χρόνο οι πανίσχυροι οικονομικά… Γολιάθ του εμφανίζονται και πιο ισχυροί. Πάντα όμως θα υπάρχει χώρος για τους… Δαυίδ της μιας βραδιάς.

Εγγυημένη συνταγή επιτυχίας δεν υπάρχει

Όσο κι αν διαφωνούμε μεταξύ μας για το ποια είναι η στρατηγική που πρέπει να ακολουθούν οι ελληνικές ομάδες απέναντι στους ισχυρούς Ευρωπαίους αντιπάλους τους, απλά χαλάμε φαιά ουσία χωρίς λόγο. Εγγυημένη συνταγή επιτυχίας στο Champions League δεν υπάρχει, ιδιαίτερα απέναντι σε ομάδες που ανήκουν στην ελίτ της διοργάνωσης.

Μπορεί να κλειστείς στην άμυνά σου, όπως έπραξε η Πλζεν απέναντι στη Σίτι, και μέσα σε ένα τέταρτο να δεχτείς τρία γκολ και να διαλυθείς. Μπορεί να παίξεις συντηρητικά και έξυπνα όπως το έκανε η Στεάουα στη Γερμανία και από μια λάθος συνεννόηση του κεντρικού αμυντικού και του τερματοφύλακα σου να χάσεις μέσα σε μισή ώρα τα… αβγά και τα καλάθια. Μπορεί να εμφανιστείς με άγνοια κινδύνου ρισκάροντας να συντριβείς σε μια έδρα όπως το «Στάμφορντ Μπριτζ» και στο τέλος της βραδιάς να έχεις σημειώσει μια από τις μεγαλύτερες νίκες της ιστορίας σου.

Σε μια βραδιά, μια λεπτομέρεια αρκεί να κάνει τη διαφορά. Μια στραβοκλωτσιά, ένα δοκάρι, μια αναπάντεχη στιγμή. Και επειδή πολύ συζήτηση έχει γίνει περί στρατηγικής το τελευταίο διήμερο. Η ομάδα που εμφάνισε, κατά τη γνώμη μου, την καλύτερη στρατηγική προσέγγιση ενός αγώνα από τις 32 που συμμετέχουν στη διοργάνωση, ήταν η Σέλτικ στο Μιλάνο. Έχασε όχι επειδή έμειναν οι παίκτες της από δυνάμεις στο τελευταίο δεκάλεπτο, αλλά επειδή σε ένα σουτ που επρόκειτο να καταλήξει η μπάλα δύο μέτρα άουτ, η μπάλα κόντραρε σε πόδι αμυντικού και κατέληξε στα δίχτυα.

Η τύχη – που τόσο πολύ υποτιμάμε τη σημασία της στα μέρη μας – παίζει τεράστιο ρόλο στο Champions League. Ρωτήστε τους παίκτες της Κοπεγχάγης, της Σέλτικ, της Αούστρια και της Ζενίτ. Κάτι ξέρουν...
Υ.Γ.: Αλήθεια πιστεύετε ότι μετά το τέλος της αγωνιστικής υποδέχτηκε κανείς στην Ευρώπη με έκπληξη τη νίκη της Παρί επί του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη; Καλό θα είναι να προσγειωθούμε άπαντες και να αντιληφθούμε ποιο είναι το πραγματικό μέγεθος του ελληνικού πρωταθλήματος – και φυσικά του εκπροσώπου του – στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Και αντί να θεωρούμε τους εαυτούς μας ανώτερους ή ισάξιους των Πορτογάλων της Μπενφίκα, ή των Ελβετών της Βασιλείας, ας αντιληφθούμε ότι βρισκόμαστε πολύ πιο κοντά ως μέγεθος στους Ρουμάνους της Στεάουα.

Υ.Γ. 2: Η πιο σωστή κουβέντα που άκουσα το διήμερο βγήκε από το στόμα του Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς. «Το Champions League χρειάζεται ισορροπία». Πλάκα μας κάνεις ρε Ζλάταν; Που να βρούμε ισορροπία στο ποδόσφαιρο, στην πιο… ανισόρροπη χώρα της Ευρώπης σε όλα τα επίπεδα;

http://www.sentragoal.gr/article.asp?catid=26617&subid=2&pubid=129496869