Η χορεύτρια και το σπίτι του τρόμου

Η ασπρόμαυρη κομεντί του Νόα Μπάουμπαχ, «Frances Ha» και το μεταφυσικό «Κάλεσμα» έρχονται από σήμερα στους κινηματογράφους

Η Γκρέτα Γκέργουικ πρωταγωνιστεί στο «Frances Ha»

Σε ένα τηλεφωνικό μήνυμα στο κινητό, μία φίλη της Φράνσις την προσκαλεί σε δείπνο με το θέλγητρο πως θα είναι εκεί κι ένας φίλος της που θα της αρέσει γιατί μοιάζει πολύ με τον Ζαν Πιέρ-Λεό.
Σε κάποιο από τα νεοϋορκέζικα διαμερίσματα γνωστών που καταλύει διαδοχικά η Φράνσις μέχρι να βρει μόνιμη κατοικία, μια αφίσα της ταινίας «Το χαρτζιλίκι» του Φρανσουά Τριφό διακρίνεται να κοσμεί τον τοίχο. Ενα τράβελινγκ στους δρόμους της μητρόπολης, καθώς η Φράνσις αναζητά μανιωδώς ένα μηχάνημα ανάληψης χρημάτων, συνοδεύεται από μουσικές του Ζορζ Ντελερί, μόνιμου συνεργάτη του Τριφό στις ταινίες του.
Οι αναφορές στον Γάλλο σκηνοθέτη και το Νέο Κύμα που συνίδρυσε και εκπροσώπησε είναι άμεσες στο «Frances Ha», τη νέα ταινία του ανεξάρτητου Αμερικανού σκηνοθέτη Νόα Μπάουμπαχ, με την αγκιστρωμένη στη μετεφηβεία ηρωίδα να θυμίζει μια θηλυκή εκδοχή του Αντουάν Ντουανέλ, μεταφυτευμένη από το Παρίσι του '60 και του '70 στη Νέα Υόρκη του σήμερα.

Τα πάντα στη ζωή της 27χρονης Φράνσις τελούν υπό καθεστώς εκκρεμότητας. Γνωστούς μπορεί να έχει πολλούς, αλλά φίλη μονάχα μία, την, αντίθετα με εκείνην, φιλόδοξη και συγκροτημένη Σόφι, με την οποία όμως δεν συγκατοικεί πλέον, καθώς η Σόφι αποφάσισε να μονιμοποιήσει τη σχέση της με τον μνηστήρα της. Σταθερό κατάλυμα δεν έχει, ούτε και δουλειά ακριβώς, μιας και η μαθητεία της σε έναν χορευτικό θίασο μοιάζει να κινδυνεύει από την έλλειψη εμπιστοσύνης της διευθύντριας στο πρόσωπό της.

Είναι, πάντως, από τη φύση της πάντα αισιόδοξη. Οπως η ίδια η ταινία, που δουλεύει τα θέματά της μέσα από ένα σπινθηροβόλο παιχνίδι κοντράστ. Θετικότητα κόντρα στην αβεβαιότητα, χρωματισμοί έντονων συναισθημάτων μέσα στο τραχύ ασπρόμαυρο, ενθέσεις αποστασιοποίησης μέσα στο αίτημα για συμμετοχή έως και ταύτιση (οι μεσότιτλοι των διαδοχικών διευθύνσεων της Φράνσις), «μοντάζ» αντιθετικών εννοιών και διαθέσεων μέσα στο ίδιο το πλάνο.
Σινεφιλία που μετουσιώνεται σε μια ιλαροτραγωδία σκεπτόμενη παρά τη βιαστικά feel good κατάληξή της και αναγνωρίσιμη μέσα στις εκκεντρικότητές της, χάρη και στην ερμηνευτική φυσικότητα της Γκρέτα Γκέργουικ.