Αυτοκριτική και αυτοέλεγχος, τρομερή και σπάνια υπόθεση.
Πόσες φορές δεν σας προέτρεψε ένας άνθρωπος, μια κατάσταση ή ένα αμυδρό ή υφέρπον συναίσθημα, να ζήσετε κάτι "και όπου πάει"; -Αλήθεια...πόσες φορές πήγε κάπου;
Τι είναι οι ανθρώπινες ψυχές και τα συναισθήματα; Δοκιμαστικοί σωλήνες που πετάμε μέσα ό,τι "χημικό" θέλουμε και αν κάτσει το πείραμα έχει καλώς, αλλιώς μπουμ! έκρηξη;
Αλήθεια, η δική σας "έκρηξη" πόσες φορές επί του πρακτέου, ενδιέφερε τελικά κάποιον που σας πλήγωσε;
Στατιστικά, στη ζωή σας και στη ζωή των φίλων σας, το "δώσε μου, αλλά δεν ξέρω αν στο τέλος θα πάρεις", ήταν κάτι παραπάνω από μια ανέλπιδα προσπάθεια να φτάσετε με άτυπα μέσα στην πηγή για νερό. Τελικά δεν φτάσατε ούτε μέχρι το δίπλα δέντρο. Γιατί, άτυπο μέσο είναι να κατεβάζεις το κεφάλι και να λες "καλά" για να μην πιέσεις π.χ. το αντικείμενο του πόθου σου, όταν αυτό με την όποιας μορφής αδιαφορία του, μόνο οδύνη σου έχει προσφέρει.
Τελοσπάντων, το θέμα δεν είναι τα επί μέρους, αλλά το δια ταύτα και αυτό δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι έχει γεννηθεί μια μόδα η οποία απαρτίζεται από τα εξής στρατόπεδα: εκείνων που αναζητούν τη συναισθηματική δέσμευση και τη συντροφικότητα και από την απέναντι όχθη, το στρατόπεδο εκείνων που αδυνατώντας να προσφέρουν συναίσθημα, το υπόσχονται γενικά, πιθανά και αόριστα, ούτως ώστε να προλάβουν να ζήσουν βραχυπρόθεσμα όσα είναι ανίκανοι να προσφέρουν σε έναν άλλον άνθρωπο, μακροπρόθεσμα.
Εκεί λοιπόν πρέπει να μπορείς να ελέγχεις τα πάθη και το συναίσθημα σου, για να μπορείς να προστατεύεις τον εαυτό σου από πόνο και σκληρή αυτοκριτική στο μέλλον.
Η ουτοπία οποιουδήποτε είδους έχει κόστος.
Δεν χρειάζεται ώσπου να κατασταλάξει ένας άνθρωπος σε μια σχέση, να έχει πάρει ως τότε μερικά κεφάλια και εσείς, όσοι εσείς, δεν είστε υποχρεωμένοι να το ανεχτείτε.
Ο αυτοέλεγχος δεν είναι κάτι εύκολο, είναι ζόρι, είναι κόντρα με τον εαυτό μας, αλλά τα αποτελέσματα αυτού είναι ευεργετικά και είναι αποκλειστικά και μόνο για σας.
Δεν είναι εύκολο να κλείσεις τη πόρτα σε κάτι που θες, αλλά μπορεί να γίνει πιο εύκολο αν σκεφτείς μακροπρόθεσμα τι επιπτώσεις μπορεί να έχει μια λάθος επιλογή στη ζωή σου.
Νομίζω αυτό είναι το σημείο καμπής, ότι δεν έχουμε μάθει να κοιτάμε μακριά ή κι αν έχουμε αυτή την ικανότητα, δεν θέλουμε να αναγνωρίσουμε πως αυτό που διακρίνουμε στο "μακριά" δεν μας αρέσει και είναι επικίνδυνο για μας και για την ψυχική μας υγεία.
Αν λοιπόν μπορούσα να κάνω ένα δώρο στους συνανθρώπους μου, αυτό θα ήταν η δύναμη τού να μάθουν να κλείνουν πόρτες σε αβέβαιες καταστάσεις, οι οποίες κατά συντριπτική πλειοψηφία είναι ξόδεμα χρόνου και ψυχής.
Με αγάπη.
Φελίτσια ΠριμηκύρηΠόσες φορές δεν σας προέτρεψε ένας άνθρωπος, μια κατάσταση ή ένα αμυδρό ή υφέρπον συναίσθημα, να ζήσετε κάτι "και όπου πάει"; -Αλήθεια...πόσες φορές πήγε κάπου;
Τι είναι οι ανθρώπινες ψυχές και τα συναισθήματα; Δοκιμαστικοί σωλήνες που πετάμε μέσα ό,τι "χημικό" θέλουμε και αν κάτσει το πείραμα έχει καλώς, αλλιώς μπουμ! έκρηξη;
Αλήθεια, η δική σας "έκρηξη" πόσες φορές επί του πρακτέου, ενδιέφερε τελικά κάποιον που σας πλήγωσε;
Στατιστικά, στη ζωή σας και στη ζωή των φίλων σας, το "δώσε μου, αλλά δεν ξέρω αν στο τέλος θα πάρεις", ήταν κάτι παραπάνω από μια ανέλπιδα προσπάθεια να φτάσετε με άτυπα μέσα στην πηγή για νερό. Τελικά δεν φτάσατε ούτε μέχρι το δίπλα δέντρο. Γιατί, άτυπο μέσο είναι να κατεβάζεις το κεφάλι και να λες "καλά" για να μην πιέσεις π.χ. το αντικείμενο του πόθου σου, όταν αυτό με την όποιας μορφής αδιαφορία του, μόνο οδύνη σου έχει προσφέρει.
Τελοσπάντων, το θέμα δεν είναι τα επί μέρους, αλλά το δια ταύτα και αυτό δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι έχει γεννηθεί μια μόδα η οποία απαρτίζεται από τα εξής στρατόπεδα: εκείνων που αναζητούν τη συναισθηματική δέσμευση και τη συντροφικότητα και από την απέναντι όχθη, το στρατόπεδο εκείνων που αδυνατώντας να προσφέρουν συναίσθημα, το υπόσχονται γενικά, πιθανά και αόριστα, ούτως ώστε να προλάβουν να ζήσουν βραχυπρόθεσμα όσα είναι ανίκανοι να προσφέρουν σε έναν άλλον άνθρωπο, μακροπρόθεσμα.
Εκεί λοιπόν πρέπει να μπορείς να ελέγχεις τα πάθη και το συναίσθημα σου, για να μπορείς να προστατεύεις τον εαυτό σου από πόνο και σκληρή αυτοκριτική στο μέλλον.
Η ουτοπία οποιουδήποτε είδους έχει κόστος.
Δεν χρειάζεται ώσπου να κατασταλάξει ένας άνθρωπος σε μια σχέση, να έχει πάρει ως τότε μερικά κεφάλια και εσείς, όσοι εσείς, δεν είστε υποχρεωμένοι να το ανεχτείτε.
Ο αυτοέλεγχος δεν είναι κάτι εύκολο, είναι ζόρι, είναι κόντρα με τον εαυτό μας, αλλά τα αποτελέσματα αυτού είναι ευεργετικά και είναι αποκλειστικά και μόνο για σας.
Δεν είναι εύκολο να κλείσεις τη πόρτα σε κάτι που θες, αλλά μπορεί να γίνει πιο εύκολο αν σκεφτείς μακροπρόθεσμα τι επιπτώσεις μπορεί να έχει μια λάθος επιλογή στη ζωή σου.
Νομίζω αυτό είναι το σημείο καμπής, ότι δεν έχουμε μάθει να κοιτάμε μακριά ή κι αν έχουμε αυτή την ικανότητα, δεν θέλουμε να αναγνωρίσουμε πως αυτό που διακρίνουμε στο "μακριά" δεν μας αρέσει και είναι επικίνδυνο για μας και για την ψυχική μας υγεία.
Αν λοιπόν μπορούσα να κάνω ένα δώρο στους συνανθρώπους μου, αυτό θα ήταν η δύναμη τού να μάθουν να κλείνουν πόρτες σε αβέβαιες καταστάσεις, οι οποίες κατά συντριπτική πλειοψηφία είναι ξόδεμα χρόνου και ψυχής.
Με αγάπη.
Σπούδασα Οικονομία και Διοίκηση στη Γαλλία, επιστρέφοντας στην Ελλάδα έκανα ένα μικρό πέρασμα από γνωστή Σχολή Δημοσιογραφίας και παράλληλα δούλεψα ως ασκούμενη σε γνωστό «lifestyle» περιοδικό.
Πλέον, δραστηριοποιούμαι στο χώρο της ένδυσης, στην οικογενειακή επιχείρηση.
Μιλάω τρεις ξένες γλώσσες και έχω λατρεία στο γράψιμο, η οποία εκδηλώθηκε από μικρή ηλικία.
Ανήσυχο πνεύμα, πολλές ανυπόμονες λέξεις ξεχύνονται στα γραπτά μου, με αγάπη όμως και πολύ σεβασμό σε αυτά και πρωτίστως στον αναγνώστη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ο σχολιασμός επιτρέπεται μόνο σε εγγεγραμμένους χρήστες