Πού ήταν το Fair-Play στους Πανευρωπαικούς αγώνες Στίβου της Ζυρίχης

Τετάρτη, 20 Αυγούστου 2014

Γράφει ο Ιωάννης Μπέλλος

Στους πρόσφατους Πανευρωπαικούς αγώνες Στίβου της Ζυρίχης ο... Γάλλος MEKHISSI-BENABAD τερμάτισε πρώτος στα 3km SC. Όμως, ακυρώθηκε από τους «αρμόδιους», διότι λίγο πριν τον τερματισμό και αφού είχε κριθεί, σαφέστατα, η πρώτη θέση, ο Αθλητής αυτός από υπερβολικό ενθουσιασμό έβγαλε την φανέλα του και την ανέμιζε σαν σημαία, χωρίς να προκαλέσει κάποια «ζημιά» σε κάποιον άλλο αγωνιζόμενο.

Οι «αρμόδιοι» για μία ακόμη φορά έδειξαν πόσο «λίγοι» είναι και πόσο μακριά βρίσκονται από την ουσία. Κόλλησαν στο «γράμμα του Νόμου».

Εν τάξει, μπορεί να μην επιτρέπεται μια τέτοια πράξη από κάποιον αθλητή. Όμως, η νίκη του ήτανε πεντακάθαρη και ουδείς συναθλητής του ζημιώθηκε από την πράξη του. Θα μπορούσαν, λοιπόν, οι «αρμόδιοι» να τιμωρήσουν μια παρατυπία, που έκανε πάνω στον ενθουσιασμό του κάποιος νεαρός Αθλητής, με μια απλή επίπληξη. Γιατί τέτοια δυσαναλογία πράξης-τιμωρίας; Τέλος πάντων, αυτό κάπως καταπίνεται.

Αυτό που δεν καταπίνεται με τίποτα είναι η στάση των συναθλητών του «παραβάτη» να αποδεχθούν μετάλλια που δεν άξιζαν και ιδιαίτερα του δευτέρου J. KOWAL, που είναι και αυτός Γάλλος και «βαπτίστηκε» Πρωταθλητής Ευρώπης !

Πού είναι το Fair-Play που μονίμως διατυμπανίζεται από …Φαρισαίους ;

Εν πάση περιπτώσει, μια ιδέα για το τί είναι το Fair-Play περιγράφεται στο βιβλίο “Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΣΟΥΜΕ ΣΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΗΣ “ και παρατίθεται το σχετικό απόσπασμα του βιβλίου.

Αυτό το απόσπασμα το αφιερώνουμε στον Γάλλο «νικητή» και σε όλους εκείνους που τους πέρασε απαρατήρητη η συμπεριφορά του και η μικροψυχία του.

Διαβάστε το απόσπασμα:

Και δεν φτάνει, που με το Ποδόσφαιρο τείνουμε όλοι μας στην … ξεφτίλα. Τε- λευταία, βλέπουμε τις ομάδες να εισέρχονται στον αγωνιστικό χώρο και κάθε ποδο- σφαιριστής, να κρατάει, από το χεράκι, ένα παιδάκι. Πώς είναι δυνατόν να μπο- λιάζουμε με βαρβαρότητα αγνές παιδικές ψυχές; 

Και τελειώνοντας τα περί Ποδοσφαίρου, οφείλω να δώσω συγχαρητήρια στον Ζι- ντάν, και για κάτι ακόμα, πέρα από την αντρίκεια δήλωσή του ότι «εμείς οι Ποδο- σφαιριστές παίρνουμε παράλογα χρηματικά ποσά». Ο Ζιντάν με την κεφαλιά, που έδωσε στον Ματεράτσι, στον τελικό αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Γερμα- νίας (2006) μεταξύ Γαλλίας - Ιταλίας, ενέργεια, οπωσδήποτε, κατακριτέα, κατέδειξε τί είναι το Ποδόσφαιρο και τί παραμύθι είναι το «fair-play» του. Η κεφαλιά στον Ματεράτσι ήτανε «γροθιά» στο Ποδόσφαιρο. Κι αν θέλουμε να δούμε τί πάει να πεί «fair-play», ας προσέξουμε την παρά κάτω αληθινή ιστορία.  

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1912, στην Στοκχόλμη, έλαμψε το άστρο ενός θρυλικού Αθλητή, του, Ινδιάνικης καταγωγής, Τζίμυ Θορπ, που μεγάλωσε ορφανός από πατέρα και μητέρα. Ο Τζίμυ Θορπ νίκησε εύκολα και στο Δέκαθλο και στο Πέ- νταθλο και έγινε ίνδαλμα στην Αμερική. Τον επόμενο όμως χρόνο, για ένα αστείο ποσό της τάξεως των είκοσι δολαρίων, που πήρε παίζοντας μπέϊζ - μπωλ, η Δ.Ο.Ε., η ευαίσθητη για τον ερασιτεχνισμό των... δισεκατομμυρίων, σε μια έξαρση φαρισαϊ- σμού, που την διακατέχει μέχρι σήμερα, τον χαρακτήρισε επαγγελματία και τον ανά- γκασε να επιστρέψει τα δύο χρυσά μετάλλια.

 Τα δύο αυτά χρυσά μετάλλια προσεφέρθησαν στους δεύτερους νικητές του Δε- κάθλου και του Πεντάθλου, τον Σουηδό Βισλάντερ και τον Νορβηγό Μπι, αντι- στοίχως. Αυτοί, όμως, προς τιμήν τους, επέδειξαν απαράμιλλο Αθλητικό Πνεύμα και αρνήθηκαν να πάρουν τα μετάλλια, που, όπως δήλωσαν, ανήκαν στον μεγαλύτερο Αθλητή του Κόσμου, τον Τζίμυ Θορπ. Αυτό θα πει «fair-play». Για την ιστορία, η Δ.Ο.Ε., τελικά, το 1983 επέστρεψε τα μετάλλια στα παιδιά του Τζίμυ Θορπ. Εβδομήντα χρόνια χρειάστηκε η Δ.Ο.Ε., για να καταλάβει την γκέλα της και ίσως να μην την καταλάβαινε ποτέ, αν ο Τζίμυ Θορπ δεν ήταν Αμερικάνος, που οπωσδήποτε, όμως, έφυγε πικραμένος. 

Πριν κλείσω αυτό το κομμάτι θέλω όλοι μας να διερωτηθούμε: 

 

Αν δεν υπήρχανε Ποδοσφαιριστές και Τραγουδιστές η Ανθρωπότητα θα βρισκότανε εδώ που βρίσκεται ή θα βρισκότανε αιώνες πίσω. Πιστεύω ότι όλοι μας θα συμφωνήσουμε ότι θα βρισκότανε εδώ που είμαστε. Αν, όμως, δεν υπήρχανε Επιστήμονες η Ανθρωπότητα θα βρισκότανε εδώ που βρίσκεται ή θα βρισκότανε αιώνες πίσω; 

Πιστεύω ότι όλοι μας θα συμφωνήσουμε ό- τι, χωρίς την συνδρομή των Επιστημόνων, θα βρισκόμαστε στην …Λίθινη εποχή. Και όμως, έχουμε καταντήσει να ασχολούμεθα όλοι με τους Ποδοσφαιριστές και τους Τραγουδιστές και κανένας δεν γνωρίζει τον φετινό Νομπελίστα της Φυσικής, της Ιατρικής κλπ. Σημεία των Καιρών. 

 

Αναρτήθηκε στις 1:08:00 μ.μ.