Ο Ελληνας δεν καταλαβαίνει Χριστό

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ συγκίνηση. Για το αδόκητο τέλος της Ολγας Τρέμη από το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Mega Channel.

Κώστας Καίσαρης

Η ίδια αποχαιρέτησε με βουρκωμένα μάτια το κοινό της. Ζήτησε μάλιστα από τους τεχνικούς να σταματήσουν να κλαίνε γιατί δεν άντεχε άλλο! 

Σε όλα τα κυριακάτικα φύλλα υπήρχαν μεγάλα αφιερώματα για την πορεία της κυρίας Τρέμη: Πολιτική, από τα χρόνια της νιότης της στην ΚΝΕ. Δημοσιογραφική, από τα πρώτα της επαναστατικά βήματα στον «Ριζοσπάστη» μαζί με τον Παύλο Τσίμα. Οικογενειακή, από τον πρώτο της γάμο με τον Θόδωρο Καλούδη. Που όπως λένε οι επαΐοντες, ποτέ δεν τον ξεπέρασε.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι η Ακαδημία Αθηνών υπέβαλε πρόταση όπως η 18η Ιουλίου 2014 που εκφώνησε η κ.Τρέμη το τελευταίο δελτίο ειδήσεων να ανακηρυχθεί αποφράδα ημέρα. Οπως η 29η Μαΐου 1453 που έπεσε η Πόλη. Κι επειδή κι εμείς εδώ ψηφίζουμε, είναι απορίας άξιον πώς είναι δυνατόν να αγαπάει κάποιος με τόσο πάθος τη δουλειά του.

Εχω φύγει από δουλειές ύστερα από είκοσι και παραπάνω χρόνια. Και την επόμενη μέρα δεν υπήρχε τίποτα. Λες και κάποιο αόρατο χέρι είχε πατήσει ένα κουμπί και είχε σβήσει τα πάντα. Αν είσαι πολιτικός, αν είσαι στρατιωτικός, μπορώ να καταλάβω το κενό που προκαλεί η αποστράτευση. Δεν είναι ότι αγαπάς τη δουλειά σου. Αγαπάς την εξουσία που αντλείς από αυτήν. Κι όταν είσαι απ' έξω και δεν σε υπολογίζει κανένας, νιώθεις ένα τίποτα.

Επειδή ένιωθες ότι ήσουν κάτι αντλώντας δύναμη από την καρέκλα. Σε μια οποιαδήποτε κανονική δουλειά, τι να αγαπήσεις; Tους συναδέλφους σου, που οι μισοί είναι ρουφιάνοι; Τι να αγαπήσεις δηλαδή από την καριέρα στην τηλεόραση; Τις κάμερες; Η τόσο συχνή όμως επαφή με το γυαλί σε βγάζει από τα καλούπια του κανονικού ανθρώπου.

Δεν είναι και τόσο φυσιολογικό να κοιτάζεις μια κάμερα και να μιλάς σ' αυτήν. Οχι μια φορά ή δύο, αλλά κάθε μέρα. Κι όχι για μια βδομάδα ή για έναν μήνα, αλλά για χρόνια ολόκληρα. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να ισορροπήσεις. Αντίθετα, είναι πολύ εύκολο να σαλτάρεις και ν' αρχίσεις να την κουνάς την αχλαδιά.

Η δημοσιότητα σε τόσο πολλές και τόσο ισχυρές δόσεις βλάπτει σοβαρά. Εκεί που την ψάχνεις, λοιπόν, στο διαδίκτυο, πέφτεις απάνω σε συνέντευξη της Χριστίνας Λαμπίρη. Αν δεν κάνω λάθος, επίσης τηλεοπτικά άστεγη: «Δεν έκρυψα ποτέ την ηλικία μου. Είμαι γεννημένη τον Δεκέμβριο του 1965». Ποια νομίζει ότι είναι δηλαδή; Η Αλίκη Βουγιουκλάκη (φωτό);

Η συνέχεια είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα: «Ισως να λέω την ηλικία μου επειδή νιώθω καλά μ' αυτήν. Ο χρόνος νομίζω ότι φέρεται καλά απέναντί μου... Το καλοκαίρι αποφεύγω τα γλυκά, το ψωμί και πίνω αρκετό νερό. Στο πρόσωπό μου χρησιμοποιώ καθημερινά κρέμα ημέρας και επισκέπτομαι μια φορά τον μήνα την αισθητικό μου. Για μάσκες και ενυδάτωση». Ούτε η Πάρις Χίλτον να ήτανε.

Είναι όμως αυτή η αφόρητη σαχλαμάρα της καθημερινότητας. Σε μια χώρα χρεοκοπημένη, σε μια χώρα που δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο. Σε μια χώρα που ο ένας στους τρεις είναι άνεργος κι ο άλλος δουλεύει χωρίς να πληρώνεται και χωρίς ασφάλεια, η Χριστίνα Λαμπίρη ερωτάται και απαντά: «Μια φορά είχα κλείσει ραντεβού να κάνω μπότοξ, αλλά το ανέβαλα».

Αυτά προς γνώση και συμμόρφωση των αδαών που επιμένουν να λένε ότι το λάιφ στάιλ πέθανε μαζί με την πτώχευση των περιοδικών του Κωστόπουλου και αυτού του ιδίου. Ο Ελληνας δεν καταλαβαίνει Χριστό. Ο Ελληνας έστω και χωρίς δουλειά, έστω και χωρίς φράγκο στην τσέπη, θα συγκινείται με το τελευταίο δελτίο της Ολγας Τρέμη και θα στρέφει με ευλάβεια και σεβασμό το βλέμμα του στις φιλοσοφικές τοποθετήσεις της Χριστίνας Λαμπίρη: «Είμαι ένας χορτασμένος άνθρωπος από τη ζωή και αυτό είναι ίσως το μυστικό μου». Αυτά.