Ο θάνατός τους η ζωή μας!

ΣΙΩΠΗΤΗΡΙΟ Τετάρτη, 5 Φεβρουαρίου 2014 -

Μπορούν οι χώρες της Ευρώπης να ζήσουν χώρια; Αν είναι δύσκολο για την σημερινή Ενωμένη Ευρώπη να ανακαλύψει την καινοτομία και να αντιμετωπίσει έτσι τις νέες δυνάμεις που στον χώρο της παγκόσμιας Οικονομίας, τι είναι αυτό που μας κάνει να πιστεύουμε ότι θα το καταφέρουμε ένας - ένας ξεχωριστά;  Η πολιτική άνοδος των άκρων και κυρίως της ακροδεξιάς δεν είναι τυχαία. Σχετίζεται με τον δικαιολογημένο φόβο του μέσου ευρωπαίου ότι θα χάσει τα σημερινά του προνόμια. Η Ευρώπη στήριξε επί σειρά αιώνων την ευημερία της στην εκμετάλλευση τρίτων χωρών. Η Ευρωπαϊκή Ένωση προκύπτει ως αναγκαιότητα, στην προσπάθεια του λεγόμενου "παλαιού κόσμου" να διατηρήσει τουλάχιστον ένα μέρος σε σχέση με τα κεκτημένα του παρελθόντος.  Η Ευρώπη, ακόμη και σήμερα, έχει περισσότερο πλούτο στα χέρια της από όσο της αναλογεί. Κι όσο εμφανίζονται άλλες δυνάμεις στο οικονομικό στερέωμα, όμως η Κίνα, η  Βραζιλία και η Ινδία,  το μερίδιο της Ευρώπης από τον παγκόσμιο πλούτο δεν μπορεί παρά να βαίνει διαρκώς μειούμενο. Η αντίδραση της Ευρώπης δεν μπορεί να συμβεί δια μέσου της φθηνής παραγωγής βιομηχανικών προϊόντων κι η λογική της ισχύος των όπλων δεν την βοηθάει στους νέους συσχετισμούς δυνάμεων. Η απάντηση δεν μπορεί να είναι παρά στην καινοτομία.  Η Ευρώπη χρειάζεται να κερδίσει την κούρσα της τεχνολογίας. Εύκολο; Όχι ιδιαίτερα! Αυτό είναι που λέει συνεχώς η Γερμανία στους εταίρους της. Η αλήθεια είναι ότι το λέει με έναν απωθητικό τρόπο, αλλά επί της ουσίας έχει δίκιο. Η γήρανση του πληθυσμού της Ευρώπης σε συνδυασμό με την απίστευτη δυναμική που κρύβουν άλλες κοινωνίες, είναι ένα στοιχείο που τρομάζει τους Ευρωπαίους.  Από την άλλη πλευρά, όμως, γιατί η Ευρώπη θα πρέπει να δικαιούται περισσότερα πράγματα από ό,τι η Κίνα ή η Τουρκία και το Ιράν; Γιατί ο ευρωπαίος να ζει καλύτερα από τους άλλους λαούς και πολύ περισσότερο γιατί θα πρέπει να το θεωρεί κληρονομικό του δικαίωμα; Η σύγκρουση με άλλες χώρες είναι αναπόφευκτη. Κι αυτό το βλέπουμε ήδη στο παγκόσμιο εμπόριο. Αλλά και σε διεθνείς οργανισμούς όπως το ΔΝΤ, όπου οι νέοι ισχυροί παίκτες απαιτούν για τον εαυτό τους μεγαλύτερη συμμετοχή στην λήψη των αποφάσεων. Κι αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό. Εκείνος που πληρώνει έχει και απαιτήσεις! Η Ελλάδα μέσα σε αυτό το νέο οργιώδες τοπίο θα πρέπει να ανακαλύψει την πραγματική της θέση στον κόσμο. Στον χάρτη είμαστε μια μικρή κουκίδα και στο παγκόσμιο εμπόριο είμαστε σχεδόν ανύπαρκτοι. Τα τελευταία χρόνια έχουμε προσδεθεί στο άρμα της Ενωμένης Ευρώπης, δίχως όμως να έχουμε συνειδητοποιήσει γιατί έχουμε πάρει αυτό τον δρόμο κι όχι κάποιον άλλον. Το πραγματικό πρόβλημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι τι θα κάνουμε αν η Ευρώπη αποτύχει να εκπληρώσει τους στόχους της. Τι θα κάνουμε σε περίπτωση που υποχρεωθούμε να συνεχίσουμε την πορεία μας μόνοι και δίχως τα πλεονεκτήματα που μας δίνει σήμερα η συμμετοχή μας σε έναν παγκόσμιο ισχυρό οργανισμό. Διότι η Ευρώπη εξακολουθεί να είναι ακόμη και σήμερα ισχυρή και παρά τα όποια προβλήματά της. Κάποια στιγμή πιστέψαμε ότι η είσοδός μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση μας απάλλασσε από την συλλογική προσπάθεια της επιβίωσης. Πιστέψαμε ότι ως μονάδες θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε καλύτερα σε ένα πιο ασφαλές περιβάλλον σε σχέση με εκείνο που είχαμε συνηθίσει μέχρι πρόσφατα. Κι έτσι αφεθήκαμε στην τύχη μας. Επειδή δεν μας φόβιζαν οι συνέπειες. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι η Ευρώπη δεν ήταν τόσο ισχυρή όσο πιστεύαμε. Η άνοδος της ακροδεξιάς εκφράζει τον φόβο του ευρωπαίου μικροαστού για την απώλεια των κεκτημένων του. Μόνο που δεν υπάρχουν κεκτημένα. Όχι γιατί του τα έφαγε κάποιος κακός καπιταλιστής, αλλά διότι υπάρχουν κι άλλες χώρες  σε αυτό τον κόσμο και οι οποίες μάλιστα διεκδικούν μία καλύτερη  θέση που πιστεύουν ότι δικαιούνται.  Αν η απάντηση της Ευρώπης σε αυτή την νέα πραγματικότητα είναι η εσωστρέφεια, τότε βρισκόμαστε μπροστά σε μία μεγάλη ήττα. Αλλά και ο δρόμος των Γερμανών δεν οδηγεί οπωσδήποτε στην γη της επαγγελίας. Μπορεί, όμως, να ματαιώσει το δρομολόγιο για την Κόλαση, τουλάχιστον για το ορατό μέλλον... Θανάσης Μαυρίδης