• ΑΪΝΤΟΛΛΟΙ • Μπαμ! - Scepticus Batsicus
17/01/2014 - Scepticus Batsicus
17/01/2014 - Scepticus Batsicus
Σιχαίνομαι την πολιτική. Γι’ αυτό και αποφεύγω να μιλάω γι’ αυτή στις ιδιωτικές μου αλλά και στις δημόσιες συζητήσεις. Άλλωστε στις τελευταίες, δε μπορώ να εκφράσω ανοιχτά την άποψή μου, λόγω της ιδιότητάς μου.
Σωστό.
Πιο πολύ σιχαίνομαι την κομματοκρατία, όμως. Τις ταμπέλες. Τους ημέτερους. Την ανακύκλωση. Τη στείρα αμφισβήτηση.
Αυτός είναι και ο λόγος που συχνά πυκνά, φέρνω στο μυαλό μου τη ρήση του Πλάτωνα πως όποιος αδιαφορεί για τα κοινά του τόπου του, είναι καταδικασμένος να τον εξουσιάζουν πάντα άνθρωποι κατώτεροί του και προσπαθώ διακριτικά, με ανοιχτό μυαλό και χωρίς κομματικές ταμπέλες στο κούτελο, να επιβεβαιώνω τον Αριστοτέλη πως είμαστε πολιτικά όντα οι άνθρωποι.
Με αφορμή λοιπόν τα νέα κόμματα (κυριολεκτικά) που ξεφυτρώνουν από παντού, τις «κινήσεις» που δεν ξέρουμε αν μας κινούν προς τα μπρος ή προς τα πίσω, αλλά και τις συνεχείς γκρίνιες από το χώρο που εκφράζει το 80% των Ελλήνων ψηφοφόρων, αυτόν που φτάνει στα δύο άκρα δηλαδή, χωρίς όμως να τα αγγίζει, θέλω να διηγηθώ μια ιστορία:
Βρισκόμαστε στο 480 π.Χ. και έχουν περάσει ήδη δέκα χρόνια περίπου από τη μάχη του Μαραθώνα. Οι ορδές των Περσών με τους συμμάχους τους, καθοδηγούμενοι από έναν pissed off Ξέρξη που διψάει για εκδίκηση, μόλις έχουν περάσει τον Ελλήσποντο.
Οι ελληνικές πόλεις, παρά το γεγονός ότι πλέον ο κινδυνος βρίσκεται προ των πυλών, ερίζουν για το αν θα δώσουν "γη και ύδωρ", κατά την απαίτηση των αντιπροσώπων του Ξέρξη ή αν θα συμπράξουν με την Αθήνα και τη Σπάρτη, δημιουργώντας για πρώτη φορά στην ιστορία, ένα αρραγές μέτωπο εναντίων ενός κοινού εχθρού.
Από τις 700 πόλεις που στείλαν αντιπροσώπους οι Αθηναίοι και οι Σπαρτιάτες, μόλις 30 ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά τους, με κυριότερες απουσίες, των Αργείων (προαιώνιων εχθρών των Σπαρτιατών) και των Θηβαίων (λυσσαλέων εχθρών των Αθηναίων).
Όταν λίγο νωρίτερα, οι Πέρσες βρίσκονταν ακόμη στις Σάρδεις της Μικράς Ασίας, οι Έλληνες, χωρίς καν να έχουν δημιουργήσει ακόμη μια συμπαγή και ικανή σε ποσότητα και ποιότητα συμμαχία, μάλωναν για το ποιος θα έχει την αρχηγία των δυνάμεων (ποιων δυνάμεων), του στόλου (ποιου στόλου) κ.λ.π.
Εκείνη την εποχή, οι Συρακούσες ήταν ανερχόμενη δύναμη, με το μεγαλύτερο στόλο που είχε να επιδείξει ελληνική πόλη και με στρατό πλέον αντάξιο αυτών των μητροπολιτικών πόλεων της ηπειρωτικής Ελλάδας, ενώ φιλοδοξούσαν να γίνουν πρώτο όνομα στη Σικελία, ενεργώντας εκστρατείες κατά ελληνικών και βαρβαρικών πόλεων.
Παρόλο που ο Γέλωνας, τύραννος των Συρακουσών, πιο πολύ νοιαζόταν για την απειλή της φοινικικής Καρχηδόνας στη Σικελία, ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Ελληνίου, του συμβουλίου των τριάντα συμμαχικών πόλεων, απαιτώντας όμως την αρχηγία όλων των ελληνικών δυνάμεων.
Όταν του το αρνήθηκαν κατηγορηματικά, ζήτησε να αναλάβει τουλάχιστον την αρχηγία του στόλου των Ελλήνων, μιας και τις περισσότερες τριήρεις από όλες τις πόλεις, θα τις διέθεταν οι Συρακούσες. Δεν αποτελεί έκπληξη, πως οι Έλληνες του έριξαν άλλη μία χυλόπιτα.
Τότε κι αυτός, αποχωρώντας από το Ελλήνιον, απάντησε περιφρονητικά:
Σωστό.
Πιο πολύ σιχαίνομαι την κομματοκρατία, όμως. Τις ταμπέλες. Τους ημέτερους. Την ανακύκλωση. Τη στείρα αμφισβήτηση.
Αυτός είναι και ο λόγος που συχνά πυκνά, φέρνω στο μυαλό μου τη ρήση του Πλάτωνα πως όποιος αδιαφορεί για τα κοινά του τόπου του, είναι καταδικασμένος να τον εξουσιάζουν πάντα άνθρωποι κατώτεροί του και προσπαθώ διακριτικά, με ανοιχτό μυαλό και χωρίς κομματικές ταμπέλες στο κούτελο, να επιβεβαιώνω τον Αριστοτέλη πως είμαστε πολιτικά όντα οι άνθρωποι.
Με αφορμή λοιπόν τα νέα κόμματα (κυριολεκτικά) που ξεφυτρώνουν από παντού, τις «κινήσεις» που δεν ξέρουμε αν μας κινούν προς τα μπρος ή προς τα πίσω, αλλά και τις συνεχείς γκρίνιες από το χώρο που εκφράζει το 80% των Ελλήνων ψηφοφόρων, αυτόν που φτάνει στα δύο άκρα δηλαδή, χωρίς όμως να τα αγγίζει, θέλω να διηγηθώ μια ιστορία:
Βρισκόμαστε στο 480 π.Χ. και έχουν περάσει ήδη δέκα χρόνια περίπου από τη μάχη του Μαραθώνα. Οι ορδές των Περσών με τους συμμάχους τους, καθοδηγούμενοι από έναν pissed off Ξέρξη που διψάει για εκδίκηση, μόλις έχουν περάσει τον Ελλήσποντο.
Οι ελληνικές πόλεις, παρά το γεγονός ότι πλέον ο κινδυνος βρίσκεται προ των πυλών, ερίζουν για το αν θα δώσουν "γη και ύδωρ", κατά την απαίτηση των αντιπροσώπων του Ξέρξη ή αν θα συμπράξουν με την Αθήνα και τη Σπάρτη, δημιουργώντας για πρώτη φορά στην ιστορία, ένα αρραγές μέτωπο εναντίων ενός κοινού εχθρού.
Από τις 700 πόλεις που στείλαν αντιπροσώπους οι Αθηναίοι και οι Σπαρτιάτες, μόλις 30 ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά τους, με κυριότερες απουσίες, των Αργείων (προαιώνιων εχθρών των Σπαρτιατών) και των Θηβαίων (λυσσαλέων εχθρών των Αθηναίων).
Όταν λίγο νωρίτερα, οι Πέρσες βρίσκονταν ακόμη στις Σάρδεις της Μικράς Ασίας, οι Έλληνες, χωρίς καν να έχουν δημιουργήσει ακόμη μια συμπαγή και ικανή σε ποσότητα και ποιότητα συμμαχία, μάλωναν για το ποιος θα έχει την αρχηγία των δυνάμεων (ποιων δυνάμεων), του στόλου (ποιου στόλου) κ.λ.π.
Εκείνη την εποχή, οι Συρακούσες ήταν ανερχόμενη δύναμη, με το μεγαλύτερο στόλο που είχε να επιδείξει ελληνική πόλη και με στρατό πλέον αντάξιο αυτών των μητροπολιτικών πόλεων της ηπειρωτικής Ελλάδας, ενώ φιλοδοξούσαν να γίνουν πρώτο όνομα στη Σικελία, ενεργώντας εκστρατείες κατά ελληνικών και βαρβαρικών πόλεων.
Παρόλο που ο Γέλωνας, τύραννος των Συρακουσών, πιο πολύ νοιαζόταν για την απειλή της φοινικικής Καρχηδόνας στη Σικελία, ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Ελληνίου, του συμβουλίου των τριάντα συμμαχικών πόλεων, απαιτώντας όμως την αρχηγία όλων των ελληνικών δυνάμεων.
Όταν του το αρνήθηκαν κατηγορηματικά, ζήτησε να αναλάβει τουλάχιστον την αρχηγία του στόλου των Ελλήνων, μιας και τις περισσότερες τριήρεις από όλες τις πόλεις, θα τις διέθεταν οι Συρακούσες. Δεν αποτελεί έκπληξη, πως οι Έλληνες του έριξαν άλλη μία χυλόπιτα.
Τότε κι αυτός, αποχωρώντας από το Ελλήνιον, απάντησε περιφρονητικά:
- "Ήρθατε εδώ έχοντας τους αρχηγούς, αλλά δεν έχετε ποιους να διατάξουν".
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ο σχολιασμός επιτρέπεται μόνο σε εγγεγραμμένους χρήστες