Ο λαϊκισμός ως υποστήριξη των εχόντων: Aς πούμε τα πράγματα με τ΄ όνομά τους

του Μπ. Κάρβελη

Στο εμπεριστατωμένο τετράτομο λεξικό του Ι. Σταματάκου (έκδοση 1971), ο όρος λαϊκισμός δεν υπάρχει. Αντίθετα, υπάρχει στο πιο πρόσφατο Τεγόπουλου – Φυτράκη, που σημαίνει ότι είναι ένα σχετικά νεώτερο φαινόμενο. 

 

Εμφανίζεται στην τέχνη (χαρακτηριστικό παράδειγμα το τραγούδι του Διονυσίου – αγαπημένο του Αντρέα Παπανδρέου - Ο λαός τραγούδι θέλει, φτάνουν τα προβλήματα, χόρεψε το τσιφτετέλι, κι όλα πια βλαστήμα τα!”), κι εκεί λες δεν βαριέσαι. 

 

Εμφανίζεται όμως και στην πολιτική ως “η κολακεία των αδυναμιών και ελαττωμάτων του λαού και η υιοθέτηση θέσεων και τάσεων που τον ευχαριστούν και απαντούν στο συναίσθημά του, χωρίς να τον ωφελούν ή/και που να τον βλάπτουν μακροπρόθεσμα”. 

 

Κατά τη γνώμη μου απαράδεκτο φαινόμενο καθώς τελικά ευνοεί όχι τον λαό αλλά τους έχοντες και κατέχοντες. 

Εξηγούμαι:

Διαμαρτυρόμαστε γιατί χάνουμε κάποια “κεκτημένα” (συντάξεις, εφ΄ άπαξ κλπ). 

 

Ας συνειδητοποιήσουμε ότι για όσα διατηρούμε, στην ουσία στέλνουμε τον λογαριασμό στους νέους. Τελευταία σκέψη η επιμήκυνση του κρατικού χρέους – που εμείς δημιουργήσαμε – σε βάθος 50 χρόνων, όχι στα παιδιά μας, στα δισέγγονα μας το στέλνουμε. 

 

 

Όταν βλέπω λοιπόν κόμματα, δημοσιογράφους κλπ να υπερασπίζονται την πρόωρη σύνταξη ή εφημερίδες να συμβουλεύουν για το πώς μπορεί κάποιος να βγεί στη σύνταξη στα 58 (!), μου τη δίνει.

 

Η Ελλάδα, άλλες Ευρωπαϊκές  χώρες, ο κόσμος  και οι κοινωνικές ανισότητες

1980-2008: "Αλλαγή", "ισχυρή Ελλάδα",  "επανίδρυση του κράτους"  και κοινωνική συνοχή

  Σχεδόν οι πάντες υποστηρίζουν την απαγόρευση πλειστηριασμών για την πρώτη κατοικία. Συμφωνώ απολύτως γι αυτόν που έχασε τη δουλειά του ή που μειώθηκε ο μισθός του, και με δυσκολία τα βγάζει πέρα. 

Τι σχέση έχει όμως αυτό με την υπεράσπιση αυτού που έχει καθαρό εισόδημα 30.000 ευρώ - περίπου 50.000 αρχικό – και μεγάλη περιουσία; Γιατί πρέπει να τον βοηθούμε να “κρύβεται” πίσω απο τους πραγματικά αδύναμους; Οι τράπεζες να θυμίσω δεν ανακυκλώνουν κεφάλαια του Κωστόπουλου ή του Σάλλα.

Αν δεν πάρουν πίσω τα δάνεια που έδωσαν, υπάρχει περίπτωση να δώσουν δάνειο σε κάποιον νέο για να φτιάξει το δικό του σπίτι ή να ανοίξει επιχείρηση; Προφανώς όχι. Γι αυτό λέω, ότι έτσι πάλι τους έχοντες υπερασπίζονται οι λαϊκιστές. 
Φόρος ακινήτων, δίκαιος ή άδικος; Θα μπορούσε κανείς να πεί πως όλοι οι φόροι είναι άδικοι – αλλά το κράτος για να δουλέψει χρειάζεται έσοδα. Μια φορά υπήρξε το “μάννα εξ ουρανού” σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, και τότε υπήρξε ο Μωϋσής που “καθάρισε”, έκτοτε ας το πάρουμε είδηση, το τσάμπα πέθανε. 

Αν λοιπόν κανείς βγάλει στην πάντα κάποια παλιόσπιτα, σε κάποια ορεινά χωριά, ακατοίκητα κλπ που πρέπει να εξαιρεθούν – θα έλεγα πως όσο πιο πλούσιος είσαι τόσο μεγαλύτερο σπίτι έχεις, άρα πλήρωσε κύριε περισσότερα. 

Ή σαν τον αγρότη που άκουγα κάποια μέρα στην τηλεόραση να διαμαρτύρεται για το πώς θα μπορούσε να πληρώσει το “χαράτσι” για τα 100 στρέμματά του (2 ευρώ το στρέμμα τον χρόνο). Μας δουλεύεις κύριε; 
Να καταργηθεί, λέει, ο φόρος κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης. Με συγχωρείτε, αλλά εγώ που είμαι φτωχός παίρνω πίσω μέσω του επιδόματος αυτόν τον φόρο (μην αργείς κύριε Στουρνάρα, κύριε Θεοχάρη) – γιατί να πληρώσω τα ίδια με τούς έχοντες; 

Και τα 25 ευρώ για την περίθαλψη σε νοσοκομείο προφανώς έπρεπε να τα πληρώνει όποιος έχει τη δυνατότητα – για να μπορεί το νοσοκομείο να περιθάλπει δωρεάν τους φτωχούς, τούς άνεργους και τους μονίμως πάσχοντες. 

Η αποθέωση του λαϊκισμού: 

Άκουγα σήμερα το πρωί στον Σκάϊ, αυτούς που μέχρι χθές καταδικάζανε σαν χαράτσι το 25ευρω, σήμερα να το υπερασπίζονται και να καταγγέλουν την αύξηση στα τσιγάρα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι περνάμε δύσκολες ώρες πληρώνοντας την φτιαχτή ευδαιμονία του παρελθόντος. Πράγματι, το ΑΕΠ έχει μειωθεί 25%, το οικογενειακό εισόδημα ακόμη περισσότερο (στο πετσί μου το έχω νοιώσει), η ανεργία είναι απελπιστικά υψηλή ιδιαίτερα στους νέους. 

Όμως με το να βαφτίζουμε χαράτσι κάθε μέτρο και να υπερασπιζόμαστε κάθε διεκδίκηση, με το να πιστεύουμε τις υποσχέσεις του κάθε λαϊκιστή, τα πράγματα καλύτερα δεν γίνονται – μόνο χειρότερα.