ΤΟ ΕΓΕΡΤΗΡΙΟ

31/12/13

Η μάχη του... αυτονόητου

Του Ν.Γ.Δρόσου

Δικαιούνται οι νεκροί συντάξεις; Μπορούν να φεύγουν οι κλέφτες ατιμώρητοι; Όσο η Πολιτεία, αλλά και η ίδια η κοινωνία, δεν δίνουν τις αυτονόητες απαντήσεις σε ερωτήματα όπως αυτά, τόσο διαιωνίζεται το σαθρό περιβάλλον που οδήγησε στη χρεοκοπία της χώρας μας.

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Σε μια χώρα στην οποία ο πολιτικός κόσμος ένοιωθε επί χρόνια ότι βρισκόταν στο απυρόβλητο, οι πρόσφατες καταδίκες πολιτικών προσώπων για ήσσονος ή μείζονος σημασίας υποθέσεις, αποκαθιστούν όχι μόνον το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά την ίδια την υπόσταση της πολιτείας, ως ευνομούμενου κράτους.
Συνιστούν τη μάχη του αυτονόητου που χρόνια τώρα "αμελεί" να δώσει η χώρα μας συντηρώντας μεγαλειώδη ατοπήματα τα οποία, τελικά, οδήγησαν στη χρεοκοπία της.
Αυτό που θα θεωρούνταν αυτονόητο σε οποιαδήποτε χώρα του δυτικού κόσμου, δηλαδή η ισονομία και η ομαλή εξέλιξη της διαδικασίας απονομής δικαιοσύνης, για τη δική μας αποτελούσε ζητούμενο επί δεκαετίες και η μάχη για την κατάκτησή του βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη.
Πόση απόσταση, άραγε, χωρίζει τις μίζες που αποδεδειγμένα δόθηκαν για τα εξοπλιστικά προγράμματα, από το εύρος που είχε λάβει το φαινόμενο των «μαϊμού» συντάξεων ή των παράνομα χορηγούμενων επιδομάτων πρόνοιας;
Όσο νοσηρό είναι το ένα φαινόμενο, είναι και το άλλο, αφού αμφότερα απομυζούν το χρήμα του φορολογούμενου πολίτη και συντηρούν το αίσθημα της ατιμωρησίας σε πολλές και διαφορετικές βαθμίδες της κοινωνίας μας.
Οι πολιτικοί, συνταγματικά προστατευμένοι σε μεγαλύτερο βαθμό σε σχέση με τους απλούς πολίτες και ψηφοφόρους τους, αποτέλεσαν έτσι για χρόνια μια κάστα ανθρώπων που όχι μόνον νόμιζε, αλλά ήταν και στην πραγματικότητα στο απυρόβλητο.
Το «ακαταδίωκτο» τη συντρόφευε, με τη μία ή την άλλη μορφή, γεγονός που την απαξίωνε στη συνείδηση της κοινής γνώμης και οδηγούσε στον σταδιακό εκφυλισμό των κορυφαίων θεσμών ενός κοινοβουλευτικού πολιτεύματος.
Αντίστοιχα, η πλημμελής άσκηση ελέγχου εκ μέρους του κρατικού μηχανισμού επέτρεπε την ευρεία ανάπτυξη παρασιτικών φαινομένων όπως η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή, η εξασφάλιση κατά τρόπο παράνομο συντάξεων ή προνοιακών επιδομάτων, η καταπάτηση οικοπεδικών εκτάσεων και η αυθαίρετη ανοικοδόμηση, για να αναφέρουμε μόνον ορισμένα.
Πότε, κατά το παρελθόν, υπήρξε έστω και μερική αντιμετώπιση φαινομένων όπως αυτά;
Πολύ περισσότερο, πότε επιχειρήθηκε κατά τρόπο συστηματικό και συνεπή η καταπολέμηση της ληστείας του δημόσιου πλούτου και του χρήματος του φορολογούμενου πολίτη;
Αν σήμερα ακραίοι πολιτικοί σχηματισμοί βρίσκουν εύφορο έδαφος για να αναπτυχθούν, τούτο οφείλεται και στο γεγονός ότι η περίφημη «μάχη του αυτονόητου» άργησε να δοθεί στη χώρα μας.
Ο λαϊκισμός, η παροχολογία, οι πελατειακές σχέσεις και τα πολυποίκιλα διαπλεκόμενα συμφέροντα, ουδέποτε ευνόησαν τη διεξαγωγή αυτής της μάχης.
Έτσι, όμως, από κοινού με την οικονομική χρεοκοπία οδηγηθήκαμε και στην αντίστοιχη πολιτική και κοινωνική.
«Ο πρότερος έντιμος βίος δεν σημαίνει ότι δεν διέπραξε κάποια αξιόποινη πράξη στο παρελθόν, αλλά ότι δεν μπορούσε να ελεγχθεί", είπε χθες κατά την αγόρευσή του στη δίκη Μ.Λιάπη, ο εισαγγελέας της έδρας, αρνούμενος να δεχθεί το στοιχείο αυτό ως ελαφρυντικό αλλά και περιγράφοντας κατά τρόπο γλαφυρό τον μανδύα προστασίας που κάλυπτε έως τώρα ένα τμήμα, τουλάχιστον, του πολιτικού κόσμου της χώρας.
«Η δικαιοσύνη είναι ο κυματοθραύστης των αδίστακτων αδηφάγων του δημοσίου χρήματος», πρόσθεσε...
Αυτός είναι ο φυσικός ρόλος της δικαιοσύνης και αυτή είναι η μάχη που εξ' ορισμού οφείλει να δώσει.
Πέραν της Δικαιοσύνης, όμως, τη μάχη αυτή οφείλουν να δώσουν τόσο οι άλλες δυο εξουσίες, νομοθετική και εκτελεστική, όσο και η ίδια η κοινωνία.
Όταν οι πολιτικοί εξαγγέλλουν, εμείς οφείλουμε να ρωτάμε «πώς θα χρηματοδοτηθούν οι εξαγγελίες αυτές;».
Όσο δεν το πράττουμε, απλώς διαιωνίζουμε τη φαυλότητα που μας οδήγησε έως εδώ...