Μόνο το ισχυρό σοκ της χρεοκοπίας μπορεί (ίσως) να
επαναφέρει την δημιουργική δύναμη αυτού του λαού. Δυστυχώς, ο δρόμος γα
τον παράδεισο περνάει μέσα από την Κόλαση.
Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι κυρίως πολιτικό και δευτερευόντως οικονομικό. Την ώρα που η Ιρλανδία και η Πορτογαλία ετοιμάζονται να αποχαιρετήσουν τα μνημόνια και να επιστρέψουν στον κόσμο των αγορών, εμείς βυθιζόμαστε ολοένα και πιο βαθιά στο βούρκο της ύφεσης, με κίνδυνο να κολλήσουμε στον πάτο για πολλές - πολλές δεκαετίες. Μία λεπτή κόκκινη γραμμή μας χωρίζει μόνο από το απόλυτο χάος...
Η έλλειψη εθνικού σχεδίου για την έξοδο από την κρίση είναι σήμερα εμφανής περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά. Ο πολιτικός κόσμος είναι ανίκανος να κρατήσει το τιμόνι της χώρας, λίγο πριν το καράβι πέσει με δύναμη πάνω στο παγόβουνο και ο Τιτανικός πάρει μαζί του στο βυθό τους άτυχους επιβάτες του. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση δεν μπορούν να βρουν κοινή γλώσσα ούτε στα πιο απλά πράγματα.
Ελέω ποιού δημοκρατικού δικαιώματος μπορούν να κλείσουν τα Πανεπιστήμια οι διορισμένοι από την Σύγκλητο διοικητικοί υπάλληλοι; Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει σε ένα ατελείωτο πάρτι στον δημόσιο τομέα, με θεατές το 1,5 εκατομμύρια ανέργους του ιδιωτικού τομέα.
Η Συντεχνιακή Δημοκρατία, δημιούργημα του μετεμφυλιακού κράτους, παίζει τα ρέστα της, αρνούμενη να επιτρέψει και την παραμικρή μεταρρύθμιση. Η αντίσταση των συντεχνιών απέναντι στην κοινή λογική είναι τρομερή.
Αντίθετα, οι δυνάμεις της μεταρρύθμισης είναι αδύναμες, απρόθυμες να συνεχίσουν την όποια προσπάθεια. Κι επιπλέον δεν έχουν να επιδείξουν την παραμικρή νίκη στο πεδίο της μάχης. Μιας μάχης που έχει χαθεί εδώ και αρκετό καιρό...
Μας έχουν ζαλίσει με τις απολύσεις στο δημόσιο. Και λοιπόν; Νομίζετε ότι έχουν απολυθεί άνθρωποι; Με εξαίρεση τους απολυμένους της ΕΡΤ, το 2013 (την χρονιά που διανύουμε) έχουν προσληφθεί 8.000 νέοι υπάλληλοι στο ελληνικό δημόσιο! Κι έπειτα τους φταίει το μνημόνιο!
Υπάρχουν δεκάδες υπηρεσίες που θα έπρεπε να καταργηθούν. Να ξηλωθούν. Για παράδειγμα, ας μας εξηγήσει κάποιος τι κάνουν οι στρατιές των δημοσιογράφων στην γενική γραμματεία τύπου! Τι γίνεται συνάδελφοι; Τι δουλειά κάνετε εκεί; Καταλαβαίνουμε ότι τα παλιά τα χρόνια υπήρχαν θέματα λογοκρισίας. Σήμερα; Με τι ασχολείστε;
Από που να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς! Μόλις προχτές ανακάλυψαν υπαλλήλους της πρώην ΕΡΤ που με ειδική νομοθετική ρύθμιση εξακολουθούν να είναι υπάλληλοι στον Οργανισμό και αποσπασμένοι σε άλλες υπηρεσίες! Αυτό είναι από τα άγραφα. Η ΕΡΤ έκλεισε, αλλά οι αποσπασμένοι υπάλληλοι της σε άλλες "υπηρεσίες" παραμένουν υπάλληλοι της κλεισμένης εταιρείας. Ούτε στην Ουγκάντα δεν συμβαίνουν αυτά!
Βρήκαν λέει τόσους διορισμένους στο Πανεπιστήμιο με το ίδιο επίθετο. Και λοιπόν; Δεν ίδρωσε το αυτί κανενός. Συνεχίζουμε απτόητοι. Κι όχι μόνο αυτό. Αλλά οι εκπρόσωποι των συντεχνιών κατηγορούν τον υπουργό για πέμπτη φάλαγγα! Δηλαδή, εκείνοι που εφαρμόζουν στην πράξη την πολιτική Φράνκο στην Ελλάδα με την αντίληψή τους περί συντεχνιών, κατηγορούν τους άλλους γι΄ αυτό που οι ίδιοι κάνουν στην πράξη.
Θυμηθείτε την ιστορία με τα φάρμακα. Είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές. Όταν η φαρμακευτική δαπάνη εκτοξεύτηκε στην στρατόσφαιρα, δεν ακούσαμε κάποιον επίσημο φορέα να εκφράζει την απορία του.
Όταν επιχειρήθηκε να γίνει στην Ελλάδα ό,τι και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες με τα γενόσημα φάρμακα, οι dealers των φαρμακευτικών εταιρειών προσπάθησαν να μας πείσουν ότι θα πεθάνουμε στους δρόμους. Τόσο ξεδιάντροποι είναι! Δεν ασχολήθηκαν με τον άνεργο που δεν έχει την αντικειμενική δυνατότητα να αγοράσει ούτε τα γενόσημα, αλλά πάλεψαν (κι εξακολουθούν να παλεύουν με νύχια και με δόντια) για την δική τους τσέπη.
Δεν σώζεται αυτή η χώρα. Είμαστε καταδικασμένοι να πληρώσουμε όλα τα γραμμάτια που οφείλουμε από το παρελθόν. Το πρόβλημα είναι πολιτικό κι οι ρίζες του βρίσκονται βαθιά μέσα στην ελληνική κοινωνία και στις αντιλήψεις που έχει αυτή διαμορφώσει για όλα τα πράγματα επί σειρά δεκαετιών.
Μόνο το ισχυρό σοκ της χρεοκοπίας μπορεί (ίσως) να επαναφέρει την δημιουργική δύναμη αυτού του λαού. Δυστυχώς, ο δρόμος γα τον παράδεισο περνάει μέσα από την Κόλαση.
Τρέχουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς τον τοίχο. Το βλέπουμε, το ξέρουμε, αλλά το πόδι μας κολλάει στο γκάζι. Για κάποιον μυστήριο και μεταφυσικό λόγο δεν μας αρέσει ο εύκολος δρόμος...
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι κυρίως πολιτικό και δευτερευόντως οικονομικό. Την ώρα που η Ιρλανδία και η Πορτογαλία ετοιμάζονται να αποχαιρετήσουν τα μνημόνια και να επιστρέψουν στον κόσμο των αγορών, εμείς βυθιζόμαστε ολοένα και πιο βαθιά στο βούρκο της ύφεσης, με κίνδυνο να κολλήσουμε στον πάτο για πολλές - πολλές δεκαετίες. Μία λεπτή κόκκινη γραμμή μας χωρίζει μόνο από το απόλυτο χάος...
Η έλλειψη εθνικού σχεδίου για την έξοδο από την κρίση είναι σήμερα εμφανής περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά. Ο πολιτικός κόσμος είναι ανίκανος να κρατήσει το τιμόνι της χώρας, λίγο πριν το καράβι πέσει με δύναμη πάνω στο παγόβουνο και ο Τιτανικός πάρει μαζί του στο βυθό τους άτυχους επιβάτες του. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση δεν μπορούν να βρουν κοινή γλώσσα ούτε στα πιο απλά πράγματα.
Ελέω ποιού δημοκρατικού δικαιώματος μπορούν να κλείσουν τα Πανεπιστήμια οι διορισμένοι από την Σύγκλητο διοικητικοί υπάλληλοι; Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει σε ένα ατελείωτο πάρτι στον δημόσιο τομέα, με θεατές το 1,5 εκατομμύρια ανέργους του ιδιωτικού τομέα.
Η Συντεχνιακή Δημοκρατία, δημιούργημα του μετεμφυλιακού κράτους, παίζει τα ρέστα της, αρνούμενη να επιτρέψει και την παραμικρή μεταρρύθμιση. Η αντίσταση των συντεχνιών απέναντι στην κοινή λογική είναι τρομερή.
Αντίθετα, οι δυνάμεις της μεταρρύθμισης είναι αδύναμες, απρόθυμες να συνεχίσουν την όποια προσπάθεια. Κι επιπλέον δεν έχουν να επιδείξουν την παραμικρή νίκη στο πεδίο της μάχης. Μιας μάχης που έχει χαθεί εδώ και αρκετό καιρό...
Μας έχουν ζαλίσει με τις απολύσεις στο δημόσιο. Και λοιπόν; Νομίζετε ότι έχουν απολυθεί άνθρωποι; Με εξαίρεση τους απολυμένους της ΕΡΤ, το 2013 (την χρονιά που διανύουμε) έχουν προσληφθεί 8.000 νέοι υπάλληλοι στο ελληνικό δημόσιο! Κι έπειτα τους φταίει το μνημόνιο!
Υπάρχουν δεκάδες υπηρεσίες που θα έπρεπε να καταργηθούν. Να ξηλωθούν. Για παράδειγμα, ας μας εξηγήσει κάποιος τι κάνουν οι στρατιές των δημοσιογράφων στην γενική γραμματεία τύπου! Τι γίνεται συνάδελφοι; Τι δουλειά κάνετε εκεί; Καταλαβαίνουμε ότι τα παλιά τα χρόνια υπήρχαν θέματα λογοκρισίας. Σήμερα; Με τι ασχολείστε;
Από που να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς! Μόλις προχτές ανακάλυψαν υπαλλήλους της πρώην ΕΡΤ που με ειδική νομοθετική ρύθμιση εξακολουθούν να είναι υπάλληλοι στον Οργανισμό και αποσπασμένοι σε άλλες υπηρεσίες! Αυτό είναι από τα άγραφα. Η ΕΡΤ έκλεισε, αλλά οι αποσπασμένοι υπάλληλοι της σε άλλες "υπηρεσίες" παραμένουν υπάλληλοι της κλεισμένης εταιρείας. Ούτε στην Ουγκάντα δεν συμβαίνουν αυτά!
Βρήκαν λέει τόσους διορισμένους στο Πανεπιστήμιο με το ίδιο επίθετο. Και λοιπόν; Δεν ίδρωσε το αυτί κανενός. Συνεχίζουμε απτόητοι. Κι όχι μόνο αυτό. Αλλά οι εκπρόσωποι των συντεχνιών κατηγορούν τον υπουργό για πέμπτη φάλαγγα! Δηλαδή, εκείνοι που εφαρμόζουν στην πράξη την πολιτική Φράνκο στην Ελλάδα με την αντίληψή τους περί συντεχνιών, κατηγορούν τους άλλους γι΄ αυτό που οι ίδιοι κάνουν στην πράξη.
Θυμηθείτε την ιστορία με τα φάρμακα. Είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές. Όταν η φαρμακευτική δαπάνη εκτοξεύτηκε στην στρατόσφαιρα, δεν ακούσαμε κάποιον επίσημο φορέα να εκφράζει την απορία του.
Όταν επιχειρήθηκε να γίνει στην Ελλάδα ό,τι και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες με τα γενόσημα φάρμακα, οι dealers των φαρμακευτικών εταιρειών προσπάθησαν να μας πείσουν ότι θα πεθάνουμε στους δρόμους. Τόσο ξεδιάντροποι είναι! Δεν ασχολήθηκαν με τον άνεργο που δεν έχει την αντικειμενική δυνατότητα να αγοράσει ούτε τα γενόσημα, αλλά πάλεψαν (κι εξακολουθούν να παλεύουν με νύχια και με δόντια) για την δική τους τσέπη.
Δεν σώζεται αυτή η χώρα. Είμαστε καταδικασμένοι να πληρώσουμε όλα τα γραμμάτια που οφείλουμε από το παρελθόν. Το πρόβλημα είναι πολιτικό κι οι ρίζες του βρίσκονται βαθιά μέσα στην ελληνική κοινωνία και στις αντιλήψεις που έχει αυτή διαμορφώσει για όλα τα πράγματα επί σειρά δεκαετιών.
Μόνο το ισχυρό σοκ της χρεοκοπίας μπορεί (ίσως) να επαναφέρει την δημιουργική δύναμη αυτού του λαού. Δυστυχώς, ο δρόμος γα τον παράδεισο περνάει μέσα από την Κόλαση.
Τρέχουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς τον τοίχο. Το βλέπουμε, το ξέρουμε, αλλά το πόδι μας κολλάει στο γκάζι. Για κάποιον μυστήριο και μεταφυσικό λόγο δεν μας αρέσει ο εύκολος δρόμος...
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ο σχολιασμός επιτρέπεται μόνο σε εγγεγραμμένους χρήστες