- Με την ευγενική φροντίδα του ''Loverboy'' της Ελεύθερης Γνώμης''
Μια ερωτική ιστορία θα μπορούσε να ξεκινήσει οπουδήποτε -σε μια κοινωνική συνάθροιση, στο σταθμό υπεραστικών λεωφορείων, σε έναν ανελκυστήρα.
Συνήθως όμως, ξεκινάει στο μυαλό μας.
Γεννιέται και αποκτά εκτόπισμα, τρέφεται από τις αδυναμίες μας και μεγαλώνει μέχρι να γίνει σαν εκείνα τα μεξικάνικα δοχεία, τις πινιάτες, που -σαν σπάσουν ανήμερα των Χριστουγέννων - απελευθερώνουν ό,τι λάχει: γλυκά και καραμέλες ή όλες τις συμφορές του κόσμου, σε παράπονο.
Κι όμως εμείς, ατρόμητοι και θαρραλέοι, αψηφώντας τα σημάδια που μπορεί έγκαιρα να δείχνουν ότι το αντικείμενο του πόθου μας είναι μια ταλαιπώρια και μισή, μια φούσκα, μια απάτη, ξεκινάμε ως άλλοι Δον Κιχώτες να κυνηγάμε ψευδαισθήσεις.
Πόσες και πόσες συντροφιές δεν έχουν ξενυχτήσει προσπαθώντας να «ερμηνεύσουν τα σημάδια» που θέλουν τον αγαπημένο τους να τις ποθεί μυστικά;
Πόσες γυναίκες με πείσμα και μια γερή δόση ιδεοληψίας, δεν έχουν ακολουθήσει (διαδικτυακά πλέον) τον άντρα των ονείρων τους ή δεν τον έχουν παρενοχλήσει με επαναλαμβανόμενες εμφανίσεις στα μέρη που εκείνος βρίσκεται, προκειμένου να τον κάνουν επιτέλους να πει το «ναι» σε ένα ειδύλλιο;
Μερικές είναι εθισμένες στο κυνήγι. Δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτό.
Το άπιαστο γοητεύει, η πραγματικότητα γειώνει: δεν εξηγείται διαφορετικά, το πώς υπάρχουν γυναίκες που διαρκώς κολλάνε με άνδρες που δεν μπορούν να έχουν ολοκληρωτικά: παντρεμένους ή απλώς αδιάφορους να μπουν σε μια σχέση δούναι και λαβείν, σε μια καθημερινή σχέση με όλα τα ψηλά βουνά και τις βαθιές χαράδρες της.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι γυναίκες παίζουν αιωνίως δεύτερο ρόλο, ίσως επειδή το πρωταγωνιστιλίκι θέλει κότσια και το γνώθι σαυτόν. Και βέβαια, το κυνήγι δεν έχει ποτέ να κάνει με τον άλλο, αλλά με τα βαθιά, άλυτα προβλήματα που κουβαλάνε οι ίδιες.
Τρώγονται με τις σάρκες τους, τούς παίρνουν στο κατόπι, ανεβοκατεβάζουν την αδρεναλίνη σαν πυρετό, φαντασιώνονται ζωές που δεν υπάρχουν, δίπλα σε ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα ότι κάποιος άλλος μπορεί να τούς επιθυμεί σε τέτοιο βαθμό, που η σκέψη και μόνο να λειτουργεί σαν ναρκωτικό.
- δικαιολογώντας την αδιαφορία του άλλου και περιμένοντας με τις ώρες δίπλα στο τηλέφωνο, αποθεώνοντας την άγνωστη προσωπικότητά του, ενώ ονειρεύονται αγάπες, λουλούδια, εξωτικές αποδράσεις και δείπνα υπό το φως των κεριών.
Υπάρχει μια μερίδα ερευνητών, που πιστεύουν πως ο έρωτας είναι απλώς μια ταμπέλα που βάζουμε σε κάποιον άνθρωπο.
Με αυτή την έννοια, ο έρωτας δεν είναι παρά το προσωπικό μας παραμύθι και ο εκλεκτός της καρδιάς μας δεν είναι παρά κάποιος τυχαίος, που απλώς συνέβη να βρισκόταν κοντά, όταν εμείς αισθανθήκαμε την ανάγκη να ερωτευτούμε - ανάγκη που υπαγορεύουν η ψυχική φόρτιση, οι αδυναμίες μας, η ρουτίνα και άλλα, λιγότερο ρομαντικά βασανάκια.
Στις αρχές της τουλάχιστον, κάθε ερωτική ιστορία εμπεριέχει έναν παραλογισμό.
Δεν ερωτευόμαστε δηλαδή τον άλλο, αλλά την ιδανική εικόνα του, αυτό που πιστεύουμε πως είναι.
Αυτό σημαίνει πως "δαγκώνουμε τη λαμαρίνα" τη στιγμή που είμαστε περισσότερο ευάλωτοι και ανασφαλείς με τον εαυτό μας. Προσεγγίζουμε άλλα άτομα ερωτικά, με σκοπό να βελτιώσουμε την εικόνα μας και να καλύψουμε κάποιες από τις ανάγκες μας.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, μια και όλοι έχουμε ανάγκη τη συντροφιά, την αγάπη ή τη φροντίδα.
Αρκετές φορές όμως, μια έλλειψη αντικειμενικότητας σχετικά με το ποιοί είμαστε και τι θέλουμε, είναι ικανή να μας οδηγήσει να πλάσουμε το ιδανικότερο προφίλ του ανθρώπου που έχουμε απέναντί μας, ένα προφίλ που μετράει αρκετά από τα χαρακτηριστικά που θα θέλαμε να είχαμε οι ίδιοι.
Μόνο, που είναι ψεύτικο.
Οι επεισοδιακοί χωρισμοί, οι επαναλαμβανόμενες συγκρούσεις, τα διαζύγια που δεν απέχουν χρονικά και πολύ από την ημερομηνία τέλεσης του γάμου, η αέναη αναζήτηση του «τέλειου» συντρόφου, είναι καταστάσεις που θα πρέπει να μας κάνουν να σκεφτόμαστε αναφορικά με τα μυαλά που κουβαλάμε εμείς.
Και ύστερα; Τι γίνεται μετά;
Δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας, ούτε σε αυτή την περίπτωση.
Ξεκινάμε από την αρχή, βάζουμε πλώρη για νέες περιπέτειες και, αν είμαστε τυχεροί, ίσως συναντήσουμε εκείνους που θα φωτίσουν το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στο να ανακαλύψουμε τον άγνωστο άλλο, αυτόν που αντικρίζουμε στον καθρέπτη, τον ταλαιπωρημένο, μοναχικό, φοβισμένο μας εαυτό.
Γιατί, για να κάνουν τη δουλειά μερικοί άνθρωποι από μόνοι τους και από πριν, δεν παίζει…
«Αν ένα τίποτα σας γοητεύει, αυτό σημαίνει ότι ένα τίποτα μπορεί να σας εκμηδενίσει».
(Κριστιάν Μπομπέν, Η ξέφρενη πορεία).
- See more at: http://www.eyedoll.gr/ngine/article/2333/loverdose-%CE%B3%CF%85%CE%BD
Με αυτή την έννοια, ο έρωτας δεν είναι παρά το προσωπικό μας παραμύθι και ο εκλεκτός της καρδιάς μας δεν είναι παρά κάποιος τυχαίος, που απλώς συνέβη να βρισκόταν κοντά, όταν εμείς αισθανθήκαμε την ανάγκη να ερωτευτούμε - ανάγκη που υπαγορεύουν η ψυχική φόρτιση, οι αδυναμίες μας, η ρουτίνα και άλλα, λιγότερο ρομαντικά βασανάκια.
Στις αρχές της τουλάχιστον, κάθε ερωτική ιστορία εμπεριέχει έναν παραλογισμό.
Δεν ερωτευόμαστε δηλαδή τον άλλο, αλλά την ιδανική εικόνα του, αυτό που πιστεύουμε πως είναι.
Αυτό σημαίνει πως "δαγκώνουμε τη λαμαρίνα" τη στιγμή που είμαστε περισσότερο ευάλωτοι και ανασφαλείς με τον εαυτό μας. Προσεγγίζουμε άλλα άτομα ερωτικά, με σκοπό να βελτιώσουμε την εικόνα μας και να καλύψουμε κάποιες από τις ανάγκες μας.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, μια και όλοι έχουμε ανάγκη τη συντροφιά, την αγάπη ή τη φροντίδα.
Αρκετές φορές όμως, μια έλλειψη αντικειμενικότητας σχετικά με το ποιοί είμαστε και τι θέλουμε, είναι ικανή να μας οδηγήσει να πλάσουμε το ιδανικότερο προφίλ του ανθρώπου που έχουμε απέναντί μας, ένα προφίλ που μετράει αρκετά από τα χαρακτηριστικά που θα θέλαμε να είχαμε οι ίδιοι.
Μόνο, που είναι ψεύτικο.
Οι επεισοδιακοί χωρισμοί, οι επαναλαμβανόμενες συγκρούσεις, τα διαζύγια που δεν απέχουν χρονικά και πολύ από την ημερομηνία τέλεσης του γάμου, η αέναη αναζήτηση του «τέλειου» συντρόφου, είναι καταστάσεις που θα πρέπει να μας κάνουν να σκεφτόμαστε αναφορικά με τα μυαλά που κουβαλάμε εμείς.
Και ύστερα; Τι γίνεται μετά;
Δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας, ούτε σε αυτή την περίπτωση.
Ξεκινάμε από την αρχή, βάζουμε πλώρη για νέες περιπέτειες και, αν είμαστε τυχεροί, ίσως συναντήσουμε εκείνους που θα φωτίσουν το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στο να ανακαλύψουμε τον άγνωστο άλλο, αυτόν που αντικρίζουμε στον καθρέπτη, τον ταλαιπωρημένο, μοναχικό, φοβισμένο μας εαυτό.
Γιατί, για να κάνουν τη δουλειά μερικοί άνθρωποι από μόνοι τους και από πριν, δεν παίζει…
«Αν ένα τίποτα σας γοητεύει, αυτό σημαίνει ότι ένα τίποτα μπορεί να σας εκμηδενίσει».
(Κριστιάν Μπομπέν, Η ξέφρενη πορεία).
- See more at: http://www.eyedoll.gr/ngine/article/2333/loverdose-%CE%B3%CF%85%CE%BD
Μια
ερωτική ιστορία θα μπορούσε να ξεκινήσει οπουδήποτε -σε μια κοινωνική
συνάθροιση, στο σταθμό υπεραστικών λεωφορείων, σε έναν ανελκυστήρα.
Συνήθως όμως, ξεκινάει στο μυαλό μας.
Γεννιέται και αποκτά εκτόπισμα, τρέφεται από τις αδυναμίες μας και μεγαλώνει μέχρι να γίνει σαν εκείνα τα μεξικάνικα δοχεία, τις πινιάτες, που -σαν σπάσουν ανήμερα των Χριστουγέννων - απελευθερώνουν ό,τι λάχει: γλυκά και καραμέλες ή όλες τις συμφορές του κόσμου, σε παράπονο.
Κι όμως εμείς, ατρόμητοι και θαρραλέοι, αψηφώντας τα σημάδια που μπορεί έγκαιρα να δείχνουν ότι το αντικείμενο του πόθου μας είναι μια ταλαιπώρια και μισή, μια φούσκα, μια απάτη, ξεκινάμε ως άλλοι Δον Κιχώτες να κυνηγάμε ψευδαισθήσεις.
Πόσες και πόσες συντροφιές δεν έχουν ξενυχτήσει προσπαθώντας να «ερμηνεύσουν τα σημάδια» που θέλουν τον αγαπημένο τους να τις ποθεί μυστικά;
Πόσες γυναίκες με πείσμα και μια γερή δόση ιδεοληψίας, δεν έχουν ακολουθήσει (διαδικτυακά πλέον) τον άντρα των ονείρων τους ή δεν τον έχουν παρενοχλήσει με επαναλαμβανόμενες εμφανίσεις στα μέρη που εκείνος βρίσκεται, προκειμένου να τον κάνουν επιτέλους να πει το «ναι» σε ένα ειδύλλιο;
Μερικές είναι εθισμένες στο κυνήγι. Δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτό.
Το άπιαστο γοητεύει, η πραγματικότητα γειώνει: δεν εξηγείται διαφορετικά, το πώς υπάρχουν γυναίκες που διαρκώς κολλάνε με άνδρες που δεν μπορούν να έχουν ολοκληρωτικά: παντρεμένους ή απλώς αδιάφορους να μπουν σε μια σχέση δούναι και λαβείν, σε μια καθημερινή σχέση με όλα τα ψηλά βουνά και τις βαθιές χαράδρες της.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι γυναίκες παίζουν αιωνίως δεύτερο ρόλο, ίσως επειδή το πρωταγωνιστιλίκι θέλει κότσια και το γνώθι σαυτόν.
Και βέβαια, το κυνήγι δεν έχει ποτέ να κάνει με τον άλλο, αλλά με τα βαθιά, άλυτα προβλήματα που κουβαλάνε οι ίδιες.
Τρώγονται με τις σάρκες τους, τούς παίρνουν στο κατόπι, ανεβοκατεβάζουν την αδρεναλίνη σαν πυρετό, φαντασιώνονται ζωές που δεν υπάρχουν, δίπλα σε ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα ότι κάποιος άλλος μπορεί να τούς επιθυμεί σε τέτοιο βαθμό, που η σκέψη και μόνο να λειτουργεί σαν ναρκωτικό.
Ανακαλύπτουν κάθε τρεις και λίγο έναν καινούριο έρωτα και ρίχνονται στην προσπάθεια να κάνουν το γοβάκι να ταιριάξει στο πόδι, πάση θυσία: δικαιολογώντας την αδιαφορία του άλλου και περιμένοντας με τις ώρες δίπλα στο τηλέφωνο, αποθεώνοντας την άγνωστη προσωπικότητά του, ενώ ονειρεύονται αγάπες, λουλούδια, εξωτικές αποδράσεις και δείπνα υπό το φως των κεριών.
Υπάρχει μια μερίδα ερευνητών, που πιστεύουν πως ο έρωτας είναι απλώς μια ταμπέλα που βάζουμε σε κάποιον άνθρωπο.
Με αυτή την έννοια, ο έρωτας δεν είναι παρά το προσωπικό μας παραμύθι και ο εκλεκτός της καρδιάς μας δεν είναι παρά κάποιος τυχαίος, που απλώς συνέβη να βρισκόταν κοντά, όταν εμείς αισθανθήκαμε την ανάγκη να ερωτευτούμε - ανάγκη που υπαγορεύουν η ψυχική φόρτιση, οι αδυναμίες μας, η ρουτίνα και άλλα, λιγότερο ρομαντικά βασανάκια.
Στις αρχές της τουλάχιστον, κάθε ερωτική ιστορία εμπεριέχει έναν παραλογισμό.
Δεν ερωτευόμαστε δηλαδή τον άλλο, αλλά την ιδανική εικόνα του, αυτό που πιστεύουμε πως είναι.
Αυτό σημαίνει πως "δαγκώνουμε τη λαμαρίνα" τη στιγμή που είμαστε περισσότερο ευάλωτοι και ανασφαλείς με τον εαυτό μας.
Προσεγγίζουμε άλλα άτομα ερωτικά, με σκοπό να βελτιώσουμε την εικόνα μας και να καλύψουμε κάποιες από τις ανάγκες μας.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, μια και όλοι έχουμε ανάγκη τη συντροφιά, την αγάπη ή τη φροντίδα.
Αρκετές φορές όμως, μια έλλειψη αντικειμενικότητας σχετικά με το ποιοί είμαστε και τι θέλουμε, είναι ικανή να μας οδηγήσει να πλάσουμε το ιδανικότερο προφίλ του ανθρώπου που έχουμε απέναντί μας, ένα προφίλ που μετράει αρκετά από τα χαρακτηριστικά που θα θέλαμε να είχαμε οι ίδιοι.
Μόνο, που είναι ψεύτικο.
Οι επεισοδιακοί χωρισμοί, οι επαναλαμβανόμενες συγκρούσεις, τα διαζύγια που δεν απέχουν χρονικά και πολύ από την ημερομηνία τέλεσης του γάμου, η αέναη αναζήτηση του «τέλειου» συντρόφου, είναι καταστάσεις που θα πρέπει να μας κάνουν να σκεφτόμαστε αναφορικά με τα μυαλά που κουβαλάμε εμείς.
Και ύστερα; Τι γίνεται μετά;
Δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας, ούτε σε αυτή την περίπτωση.
Ξεκινάμε από την αρχή, βάζουμε πλώρη για νέες περιπέτειες και, αν είμαστε τυχεροί, ίσως συναντήσουμε εκείνους που θα φωτίσουν το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στο να ανακαλύψουμε τον άγνωστο άλλο, αυτόν που αντικρίζουμε στον καθρέπτη, τον ταλαιπωρημένο, μοναχικό, φοβισμένο μας εαυτό.
Γιατί, για να κάνουν τη δουλειά μερικοί άνθρωποι από μόνοι τους και από πριν, δεν παίζει…
«Αν ένα τίποτα σας γοητεύει, αυτό σημαίνει ότι ένα τίποτα μπορεί να σας εκμηδενίσει».
(Κριστιάν Μπομπέν, Η ξέφρενη πορεία).
- See more at: http://www.eyedoll.gr/ngine/article/2333/loverdose-%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CF%85%CE%BD%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CE%AF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%BF%CF%85#sthash.njQesF4m.dpuf
Συνήθως όμως, ξεκινάει στο μυαλό μας.
Γεννιέται και αποκτά εκτόπισμα, τρέφεται από τις αδυναμίες μας και μεγαλώνει μέχρι να γίνει σαν εκείνα τα μεξικάνικα δοχεία, τις πινιάτες, που -σαν σπάσουν ανήμερα των Χριστουγέννων - απελευθερώνουν ό,τι λάχει: γλυκά και καραμέλες ή όλες τις συμφορές του κόσμου, σε παράπονο.
Κι όμως εμείς, ατρόμητοι και θαρραλέοι, αψηφώντας τα σημάδια που μπορεί έγκαιρα να δείχνουν ότι το αντικείμενο του πόθου μας είναι μια ταλαιπώρια και μισή, μια φούσκα, μια απάτη, ξεκινάμε ως άλλοι Δον Κιχώτες να κυνηγάμε ψευδαισθήσεις.
Πόσες και πόσες συντροφιές δεν έχουν ξενυχτήσει προσπαθώντας να «ερμηνεύσουν τα σημάδια» που θέλουν τον αγαπημένο τους να τις ποθεί μυστικά;
Πόσες γυναίκες με πείσμα και μια γερή δόση ιδεοληψίας, δεν έχουν ακολουθήσει (διαδικτυακά πλέον) τον άντρα των ονείρων τους ή δεν τον έχουν παρενοχλήσει με επαναλαμβανόμενες εμφανίσεις στα μέρη που εκείνος βρίσκεται, προκειμένου να τον κάνουν επιτέλους να πει το «ναι» σε ένα ειδύλλιο;
Μερικές είναι εθισμένες στο κυνήγι. Δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτό.
Το άπιαστο γοητεύει, η πραγματικότητα γειώνει: δεν εξηγείται διαφορετικά, το πώς υπάρχουν γυναίκες που διαρκώς κολλάνε με άνδρες που δεν μπορούν να έχουν ολοκληρωτικά: παντρεμένους ή απλώς αδιάφορους να μπουν σε μια σχέση δούναι και λαβείν, σε μια καθημερινή σχέση με όλα τα ψηλά βουνά και τις βαθιές χαράδρες της.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι γυναίκες παίζουν αιωνίως δεύτερο ρόλο, ίσως επειδή το πρωταγωνιστιλίκι θέλει κότσια και το γνώθι σαυτόν.
Και βέβαια, το κυνήγι δεν έχει ποτέ να κάνει με τον άλλο, αλλά με τα βαθιά, άλυτα προβλήματα που κουβαλάνε οι ίδιες.
Τρώγονται με τις σάρκες τους, τούς παίρνουν στο κατόπι, ανεβοκατεβάζουν την αδρεναλίνη σαν πυρετό, φαντασιώνονται ζωές που δεν υπάρχουν, δίπλα σε ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα ότι κάποιος άλλος μπορεί να τούς επιθυμεί σε τέτοιο βαθμό, που η σκέψη και μόνο να λειτουργεί σαν ναρκωτικό.
Ανακαλύπτουν κάθε τρεις και λίγο έναν καινούριο έρωτα και ρίχνονται στην προσπάθεια να κάνουν το γοβάκι να ταιριάξει στο πόδι, πάση θυσία: δικαιολογώντας την αδιαφορία του άλλου και περιμένοντας με τις ώρες δίπλα στο τηλέφωνο, αποθεώνοντας την άγνωστη προσωπικότητά του, ενώ ονειρεύονται αγάπες, λουλούδια, εξωτικές αποδράσεις και δείπνα υπό το φως των κεριών.
Υπάρχει μια μερίδα ερευνητών, που πιστεύουν πως ο έρωτας είναι απλώς μια ταμπέλα που βάζουμε σε κάποιον άνθρωπο.
Με αυτή την έννοια, ο έρωτας δεν είναι παρά το προσωπικό μας παραμύθι και ο εκλεκτός της καρδιάς μας δεν είναι παρά κάποιος τυχαίος, που απλώς συνέβη να βρισκόταν κοντά, όταν εμείς αισθανθήκαμε την ανάγκη να ερωτευτούμε - ανάγκη που υπαγορεύουν η ψυχική φόρτιση, οι αδυναμίες μας, η ρουτίνα και άλλα, λιγότερο ρομαντικά βασανάκια.
Στις αρχές της τουλάχιστον, κάθε ερωτική ιστορία εμπεριέχει έναν παραλογισμό.
Δεν ερωτευόμαστε δηλαδή τον άλλο, αλλά την ιδανική εικόνα του, αυτό που πιστεύουμε πως είναι.
Αυτό σημαίνει πως "δαγκώνουμε τη λαμαρίνα" τη στιγμή που είμαστε περισσότερο ευάλωτοι και ανασφαλείς με τον εαυτό μας.
Προσεγγίζουμε άλλα άτομα ερωτικά, με σκοπό να βελτιώσουμε την εικόνα μας και να καλύψουμε κάποιες από τις ανάγκες μας.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, μια και όλοι έχουμε ανάγκη τη συντροφιά, την αγάπη ή τη φροντίδα.
Αρκετές φορές όμως, μια έλλειψη αντικειμενικότητας σχετικά με το ποιοί είμαστε και τι θέλουμε, είναι ικανή να μας οδηγήσει να πλάσουμε το ιδανικότερο προφίλ του ανθρώπου που έχουμε απέναντί μας, ένα προφίλ που μετράει αρκετά από τα χαρακτηριστικά που θα θέλαμε να είχαμε οι ίδιοι.
Μόνο, που είναι ψεύτικο.
Οι επεισοδιακοί χωρισμοί, οι επαναλαμβανόμενες συγκρούσεις, τα διαζύγια που δεν απέχουν χρονικά και πολύ από την ημερομηνία τέλεσης του γάμου, η αέναη αναζήτηση του «τέλειου» συντρόφου, είναι καταστάσεις που θα πρέπει να μας κάνουν να σκεφτόμαστε αναφορικά με τα μυαλά που κουβαλάμε εμείς.
Και ύστερα; Τι γίνεται μετά;
Δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας, ούτε σε αυτή την περίπτωση.
Ξεκινάμε από την αρχή, βάζουμε πλώρη για νέες περιπέτειες και, αν είμαστε τυχεροί, ίσως συναντήσουμε εκείνους που θα φωτίσουν το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στο να ανακαλύψουμε τον άγνωστο άλλο, αυτόν που αντικρίζουμε στον καθρέπτη, τον ταλαιπωρημένο, μοναχικό, φοβισμένο μας εαυτό.
Γιατί, για να κάνουν τη δουλειά μερικοί άνθρωποι από μόνοι τους και από πριν, δεν παίζει…
«Αν ένα τίποτα σας γοητεύει, αυτό σημαίνει ότι ένα τίποτα μπορεί να σας εκμηδενίσει».
(Κριστιάν Μπομπέν, Η ξέφρενη πορεία).
- See more at: http://www.eyedoll.gr/ngine/article/2333/loverdose-%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CF%85%CE%BD%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CE%AF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%BF%CF%85#sthash.njQesF4m.dpuf
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ο σχολιασμός επιτρέπεται μόνο σε εγγεγραμμένους χρήστες