Το τίναγμα της ψόφιας γάτας

ΑΪΝΤΟΛΛΟΙ • Λευκή επιταγή - Μιχάλης Μιχαηλίδης

Το τίναγμα της ψόφιας γάτας

Ένα από τα πράγματα που μου αρέσουν στον κόσμο των χρηματιστηρίων, είναι οι εκφράσεις που επινοούν οι εμπλεκόμενοι.
Η αλήθεια είναι ότι οι Αγγλοσάξονες έχουν επιδείξει ιδιαίτερη ευρηματικότητα σ' αυτές, κάτι που διαφαίνεται και από τους λογοτεχνικούς τίτλους που συχνά χρησιμοποιούν σε εκθέσεις, που είναι ακραιφνώς οικονομικές.

Πολλοί άνθρωποι έχουν δει μια γάτα να πεθαίνει και έχουν διαπιστώσει ότι μετά το θάνατό της συχνά το σώμα της εκτινάσσεται, σαν αποτέλεσμα της τελευταίας εκτόνωσης του μυικού της συστήματος.

Πιθανόν εξ' αυτού του λόγου, του μεταθανάτιου αυτού άλματος, χαρακτηρίζουμε τη γάτα σαν "εφτάψυχη".
 
Η  έκφραση "dead cat bounce" χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά σε άρθρο των Financial Times τον Οκτώβριο του 1985, σε μια ανάλυση των αγορών της Άπω Ανατολής.

Έκτοτε χρησιμοποιείται στις χρηματιστηριακές αγορές, όταν θέλουμε να καταδείξουμε μια πιθανή αναπήδηση της αγοράς, ένα bear market rally σε μια αγορά που ήδη βρίσκεται σε παρατεταμένη πτώση και αντιδρά προσωρινά, πριν την αμετάκλητη κατάρρευσή της.

Ακριβώς επειδή η αντίδραση αυτή δεν είναι βιώσιμη, παραλληλίζεται με το -τελευταίο-τίναγμα μιας νεκρής γάτας.

Στην πολιτική οι αντιδράσεις είναι συχνά συνεχείς, άλλες φορές ατονούν υπερβολικά, άλλες πάλι μετατρέπονται σε κινηματικές, άλλες φθίνουν, εξαντλούμενες στη ζεστασιά του καναπέ μας.

Στα χρόνια της κρίσης όμως, το συντηρητικό, σχεδόν αυτιστικό κατεστημένο, αντιδρά έντονα.Η κοινωνία μας ανέμελη πριν, ξαφνιασμένη κατόπιν, προσπαθεί να αποτιμήσει το λάθος και την προέλευση του.

Αυτοενοχοποιείται παραδεχόμενη οτι "έφαγε" και αυτή, βάλλει κατά των πιθανών αντισυμβαλλόμενων πολιτικών, προσπαθεί να σηκωθεί και να απαιτήσει αλλαγές, σχέδιο, στρατηγική επανένταξης, ελπίδα προοπτικής.

Αλλά υπάρχουν πολλοί που αντιδρούν προσπαθώντας να επανακτήσουν την ισχύ τους, τα συμφέροντά τους, τη "μάσα" τους, τη δεσπόζουσα θέση που είχαν σε ιδεολογικό αλλά και υλιστικό επίπεδο, σε μια χώρα που διολίσθαινε, όμως σίγουρα της μέλει να ξαναγεννηθεί.

Υπάρχουν διοικητικοί υπάλληλοι των Πανεπιστημίων που δεν απογράφονται γιατί δεν έχουν προφανώς γνήσια στοιχεία, οι της πρώην ΕΡΤ συνεχίζουν να εκπέμπουν ιντερνετικά μέσα από το Πολυτεχνείο, θέλοντας να μας θυμίσουν το "Εδώ Πολυτεχνείο".

Αλλά είναι πια, "Αιδώ(ς) Πολυτεχνείο". 

Γιατί τότε οι φοιτητές ήθελαν να βγουν έξω, να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στη δικτατορία και δεν μπορούσαν, τώρα θέλουν να μπουν μέσα να συνεχίσουν τα μαθήματά τους και δεν μπορούν, γιατί κάποιοι δεν τους αφήνουν.

Υπάρχουν οι "εμβληματικές" φυσιογνωμίες των πράσινων κυρίως, νυν κόκκινων ηγητόρων των συνδικαλιστικών οργάνων που αντιπαλεύονται την αλλαγή, όχι την απλή επανάκτηση των χρημάτων τους, αλλά κυρίως την ισχυρή, απολεσθείσα πια, θέση τους, στο σύστημα της κοινωνικοπολιτικής διαπλοκής και της συντήρησης ενός βαθέος κράτους, που όμως δυσανασχετεί γιατί αργοπεθαίνει.

Αργοπεθαίνει, γιατί πολλές "μνημονιακές" υποχρεώσεις απαιτούν να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα, να βρίσκουμε και να τιμωρούμε δημόσιους λειτουργούς που κάνουν υπεξαίρεση εκατομμυρίων στο ΙΚΑ, απαιτούν να μην πληρώνουν οι πολίτες "τυφλούς" που βλέπουν, απαιτούν να μη δηλώνουν πέντε χιλιάδες ευρώ εισόδημα το χρόνο οι ιδιοκτήτες μπαρ, απαιτούν την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, απαιτούν να μη βγαίνουν άνθρωποι στη σύνταξη στα 50 τους χρόνια.

Όλοι αυτοί, απότοκα ενός συστήματος που ψυχορραγεί, θέλουν να μην καταργηθούν οι φόροι υπέρ τρίτων, αλλά να πατάξουμε την ακρίβεια, θέλουν φιλολαϊκό κράτος χωρίς να καταργήσουμε ή ιδιωτικοποιήσουμε ζημιογόνες εταιρείες του δημοσίου, θέλουν καλές υπηρεσίες, αλλά και επίδομα "άγαμης θυγατέρας".

Όψιμοι υπερασπιστές του ευρώ, που πριν λίγους μήνες διατυμπάνιζαν πως δεν είναι φετίχ, αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η χώρα αυτή για να επιβιώσει και αναπτυχθεί μέσα στο ευρώ, οφείλει να στηριχθεί στην επιχειρηματική ευελιξία, στη μείωση της γραφειοκρατίας, στην ταχύτητα της δικαιοσύνης, στην υψηλή παραγωγικότητα και του δημοσίου τομέα.

Εξακολουθούν να στηρίζονται σε ένα οπισθοδρομικό γρανάζι που δεν μπορεί να συμπορευθεί με τις απαιτήσεις των καιρών. Που αντιδρά σαν τη γάτα που κάνει το τελευταίο τίναγμα της, πριν αποχαιρετήσει τα εγκόσμια.

Αλλά που αργά η γρήγορα θα καταρρεύσει, αφήνοντας ζωτικό χώρο σε ανθρώπους που δεν έχουν καταθέσει τα όπλα, ούτε έχουν χάσει τη φαντασία που θα τους φέρει την ανασύνταξη.

Ευτυχώς, μπορούμε και χωρίς τα εξαμβλωματικά μορφώματα της κομματοκρατίας και του πελατειακού κράτους του παρελθόντος.

Γιατί όπως είπε και η "Maggie" Μargaret Thatcher: "Ο σοσιαλισμός τελειώνει, όταν τελειώνουν τα λεφτά των άλλων". 

- See more at: http://www.eyedoll.gr/ngine/article/2436