Γιατί επενδύω στο Ελληνικό Χρηματιστήριο

Του Μάνου Χατζηδάκη

Το να αποδίδει κανείς σε ένα Χρηματιστήριο το χαρακτηρισμό «σπέκουλα» ή «τζόγος» έχει την ίδια βαρύτητα με το να αποδίδει κανείς σε ένα μπουζουξίδικο το χαρακτηρισμό «διασκέδαση» ή «κραιπάλη». Είναι ένας μάλλον αχρείαστος πλεονασμός για όσους γνωρίζουν τις αγορές. 

Προσωπικά δεν έχω γνωρίσει επενδυτές/παίκτες που επιδιώκουν να χάσουν σε μια επένδυση ή να έχουν από την αρχή πρόθεση να πάρουν ένα ρίσκο για το οποίο να μην πληρωθούν. 

Ενδεχομένως άλλα Χρηματιστήρια να έχουν λιγότερο επιθετικούς εμπλεκόμενους ή τέτοιο μέγεθος που οι μεταβολές σε επιμέρους τίτλους να μην δημιουργούν απότομες διακυμάνσεις προσελκύοντας πιο ευκαιριακά κεφάλαια. 

Όμως στο τέλος της ημέρας όλοι οι επενδυτές/κερδοσκόποι θέλουν μια δίκαιη απόδοση για το ρίσκο που αναλαμβάνουν. Τέλος. Στο μπουζουξίδικο πας για να διασκεδάσεις. 
Μια αγορά που βρίσκεται στα ιστορικά ψηλά της όπως η Αμερικάνικη έχει δυναμική και μπορεί να ανατροφοδοτήσει με την θετική ψυχολογία την αγορά με νέες εισροές. 

Την ίδια στιγμή η ελληνική αγορά που έχει υποστεί κυριολεκτικά καθίζηση από τα υψηλά του 2007 ακόμα και μετά από 100% άνοδο από τα χαμηλά της, απέχει περισσότερο από 80% από το υψηλό εκείνης της περιόδου. 

Η απόκλιση των δύο αγορών σε επίπεδο σχετικής απόδοσης είναι κολοσσιαία. Αυτό βέβαια δεν είναι αρκετό για να δώσει από μόνο του πλεονέκτημα στην Ελληνική αγορά. 

Ουσιαστικά η ελληνική αγορά έκανε άτυπη επανεκκίνηση το 2012, φθάνοντας σε αξία το 8% του ΑΕΠ. Σήμερα βρίσκεται στο 33% και ο μέσος όρος της 15ετίας είναι 55%. Στις ΗΠΑ ο λόγος αυτός βρίσκεται στο 115%. Αυτή η παράμετρος σε μια οικονομία που γυρίζει μπορεί να λέει κάτι. 
Στο χρηματιστήριο της χρεοκοπημένης Ελλάδας δεν διαπραγματεύονται μόνο «χρεωκοπημένες» τράπεζες. Διαπραγματεύονται και ιδιωτικές εταιρίες όπως το Πλαίσιο, ο Σαράντης, το Jumbo, τα Folli Follie, η METKA, η Motor oil, η Frigoglass, ο Φουρλής, ο Καρέλιας, ο Τιτάνας και άλλοι που είχαν την ατυχία να επιχειρούν σε ένα περιβάλλον που χρεοκόπησε αλλά οι βασικές τους λειτουργικές γραμμές όχι μόνο άντεξαν αλλά συνεχίζουν να βγάζουν κέρδη. 

Και μαζί με αυτές και άλλες μικρούλες αλλά νοικοκυρεμένες επιχειρήσεις που μπορεί να μην είναι τα πρώτα ονόματα στην μαρκίζα αλλά κέρδη βγάζουν, κόσμο απασχολούν, μερίσματα ή επιστροφές κεφαλαίου δίνουν. 
Πέστε μου τώρα: Αν αυτές οι εταιρίες κατάφεραν και τα έβγαλαν πέρα σε ένα τόσο δύσκολο και απαιτητικό περιβάλλον από πλευράς ρευστότητας και προοπτικών γιατί να μην τους ανήκει το μέλλον; 

Αν κατά γενική ομολογία βρισκόμαστε στο ζενίθ της ύφεσης και του χρόνου τα πράγματα πάνε καλύτερα ή πάντως όχι χειρότερα γιατί αυτές οι εταιρίες να μην τύχουν καλύτερης μεταχείρισης από την αγορά που σιγα σιγά βρίσκει τα αντανακλαστικά της; Εν πάσει περιπτώσει. 

Ο κ. Χατζηδάκης είναι επαγγελματίας της Ελληνικής αγοράς και είναι υποχρεωμένος να λέει καλά πράγματα για το προϊόν που πουλάει. Όμως το 44,5% της κεφαλαιοποίησης του ΧΑ -ακόμα- βρίσκεται στα χέρια ξένων επενδυτών που και στα δύσκολα του 2012 σαν ποσοστό παρέμεινε σχετικά σταθερό. Επίσης θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη η σταθερή αύξηση της παρουσίας των ξένων στον ημερήσιο τζίρο της αγοράς. 

Ενδεχομένως και όσοι στρατηγικά αγόρασαν τα προηγούμενα χρόνια την S&B, την Ελαίς, τον Παπαστράτο, την Rilken, την Crown, την Hyatt, το Ρόκα, τον Ηρακλή κλπ να έχουν μετανιώσει. Αυτοί πιθανότατα να διαβλέπουν κάτι περισσότερο από μια τζογαδόρική ή κερδοσκοπική αγορά.

Η Αμερικανική αγορά έχει μικρότερη σπέκουλα. Τείνω να συμφωνήσω. Όπως φαντάζομαι και οι επενδυτές του κ. Madoff. Και οι μέτοχοι της Lehman. Και οι μέτοχοι της Enron. Η αμερικανή αγορά είναι ένα δίκαιο παιχνίδι. Αρκεί να μην την πατήσεις.

* Ο κ. Μάνος Χατζηδάκης είναι Υπ. Τμήματος Ανάλυσης της Beta Χρηματιστηριακή ΑΕΠΕΥ

Πηγή:www.capital.gr