Η ΧΙΟΝΑΤΗ ΚΙ ΟΙ ΕΠΤΑ ΝΑΝΟΙ

από τον email 

Παραμύθι διαχρονικό με χαρακτήρες που θα μπορούσαν να ενσαρκώσουν πρωταγωνιστές του σήμερα. Εντάξει, μια δόση -μεγαλύτερη ή μικρότερη- φαντασίας κρίνεται πάντα απαραίτητη,αλλά και χωρίς αυτή η ζωή μας θα ήταν ιδιαίτερα πεζή, δεν νομίζετε;

Θα μπορούσε για παράδειγμα το ρόλο της μητριάς να τον υποδυθεί η γνωστή μας Άνγκελα ρωτώντας επίμονα: Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου ποια είναι η πιο όμορφη; Απάντηση βέβαια δεν θα έπαιρνε, αφού ο καθρέφτης θα είχε προφανώς έγκαιρα φροντίσει να στρέψει το βλέμμα του σε άλλη κατεύθυνση.

Ή ακόμα ο πρίγκιπας Σαμαράς (καλά λένε ότι η φαντασία δεν έχει όρια) θα μπορούσε να δώσει το φιλί της ζωής στην ελληνική οικονομία που θα είχε τη μορφή της Χιονάτης. Ευχάριστη στιγμή για τον πρίγκιπα, η κρίση της οικονομίας όμως είναι αυτή που μας ενδιαφέρει, ας την περιμένουμε.

Ή ακόμα και οι ίδιοι οι νάνοι. Ή μάλλον ένας απ΄αυτούς: Ο γκρινιάρης. Η χαρά του Ελληνα. Η προσωποποίησή του. Στη μιζέρια πάντα πρώτος, αδυνατώντας να δει έστω και λίγο πέρα απ΄τη μύτη του, πασχίζοντας με κάθε τρόπο να αποφύγει έστω κάποιες σκέψεις -πόσο μάλλον πράξεις- που αφορούν στη διαφοροποίηση συνηθειών, συμπεριφοράς και τρόπου ζωής.

Πρόκειται ουσιαστικά για μια φοβική αντίδραση, αφού υπάρχει διάχυτη στην κοινωνία μας η αγωνία για πιθανές αλλαγές που μπορεί να διαφοροποιήσουν το status quo, στο οποίο βρισκόμαστε. Κυριαρχεί ο φόβος για τις  όποιες μεταβολές είναι δυνατόν να προκύψουν  και  τις επιπτώσεις που θα επιφέρουν στην καθημερινότητά μας .  

Ο,τιδήποτε  υπάρχει πιθανότητα να διαταράξει τις συνήθειές μας αντιμετωπίζεται με καχυποψία, αδιαφορώντας για την ποιότητα του περιβάλλοντος , στο οποίο ζούμε και την αντικειμενική ορθότητα του τρόπου συμπεριφοράς μας.

Μας διακρίνει με άλλα λόγια μια εμμονή στη διατήρηση των συνθηκών γύρω μας, χωρίς να εξετάζουμε τις πιθανές θετικές επιπτώσεις που μπορεί να επιφέρει η διαφοροποίησή τους. Εγκλωβισμένοι στα δεδομένα αυτά, αδυνατούμε να προβούμε σε αλλαγές  στον τρόπο σκέψης  και αντίληψης στην πλειονότητα των πράξεων και ενεργειών μας.

Αρνούμαστε να περιορίσουμε τη γραφειοκρατία, αρνούμαστε να εκμεταλλευθούμε την εξέλιξη της τεχνολογίας, αρνούμαστε να εκσυγχρονίσουμε το δημόσιο βίο, αρνούμαστε  να προχωρήσουμε σε μεταρρυθμίσεις, κι όλα αυτά επειδή φοβόμαστε ακόμα και στην προσδοκία ενός καλύτερου μέλλοντος την απώλεια του τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς του παρόντος.

Οσο λοιπόν  απορρίπτουμε κάθε τι που έρχεται σε σύγκρουση με τα χαρακτηριστικά εκείνα, τα οποία οριοθετούν τη σκέψη  που προσδιορίζει τον τρόπο ζωής μας, αποτελεί φοβούμαι ουτοπία η προσμονή  της εξέλιξης της κοινωνίας μας  και η ελπίδα για ένα ποιοτικότερο μέλλον.

Εκτός κι αν απορρίψουμε την ταύτιση με το γκρινιάρη και προσπαθήσουμε να πάρουμε στοιχεία από κάποιον άλλο νάνο, το σοφό για παράδειγμα...

Πάντως, αν μη τι άλλο η χθεσινή τελευταία συνεδρίαση του εξαμήνου κύλησε δίχως γκρίνια...