AYTOI EINAI OI KAΛΥΤΕΡΟΙ ΣΥΝΑΥΛΙΑΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ...
Καλοκαίρι στην Αθήνα δεν σημαίνει μόνο μπάνιο, τάβλι και ρακέτα στις μέτριες παραλίες της Αττικής.
Σημαίνει και δυνατές συναυλίες σε κάποιον από τους πολλούς φιλόξενους ανοιχτούς συναυλιακούς χώρους που διαθέτει η πόλη.
Επιλέξαμε τους έξι από αυτούς που ξεχωρίζουν και σας τους παρουσιάζουμε!
Ένα θέατρο που... ροκάρει
Το Θέατρο Πέτρας είναι ένα από τα αγαπημένα «νταμαροθέατρα» της Αθήνας. Από τη σκηνή του περνούν κάθε χρόνο όλοι οι δημοφιλείς Ελληνες μουσικοί που αποφασίζουν να κάνουν περιοδεία, ορισμένοι ξένοι καλλιτέχνες (πχ. ο Alice Cooper πήρε τα ξίφη, τις λαιμητόμους και τον ζουρλομανδύα του και ανέβηκε σε αυτήν πριν από δέκα περίπου χρόνια χαρίζοντάς μας μία αξέχαστη εμπειρία), αλλά και οι πιο σημαντικές θεατρικές παραστάσεις της θερινής σεζόν.
Το θέατρο είναι ιδιαίτερα όμορφο (κατασκευασμένο στο πρότυπο του αρχαίου θεάτρου) και ευρύχωρο, ενώ βρίσκεται σε σχετικά απόμερη τοποθεσία, επομένως δεν υπάρχει φόβος να ενοχληθούν οι γείτονες - ο Μάλαμας, για παράδειγμα, μπορεί να τραγουδήσει έως τις 2 η ώρα χωρίς να χρειαστεί να τον τραβήξουν με το ζόρι από τη σκηνή. Ακόμα καλύτερα, έχεις κοντά σου μία καφετέρια, την Terra Petra, που έχει καταπληκτική θέα στην πόλη και μπορείς να πιεις τον καφέ ή το ποτό σου πριν ή μετά το event που σκοπεύεις να παρακολουθήσεις. Πολύ κοντά, δε, βρίσκεται και η εξίσου όμορφη καφετέρια Apolis.
Από την άλλη μεριά, ο χώρος υστερεί όσον αφορά στην πρόσβαση σε μέσα μαζικής μεταφοράς. Για κοντινή στάση μετρό ή ηλεκτρικού δεν τίθεται καν λόγος, ενώ τα λεωφορεία είναι λίγα και προκειμένου να μη στοιβαχτείς σε ένα από αυτά είναι πιθανόν μέρος του δρόμου της επιστροφής να το κόψεις τελικά με το πόδι ή να χρυσοπληρώσεις κανένα ταξί. Παρόλα αυτά, εάν αποφασίσεις να πας στο Πέτρας με αυτοκίνητο, το θέατρο έχει δικό του πάρκινγκ. Αρκεί να φτάσεις λίγο νωρίτερα για να βρεις θέση και να οπλιστείς με υπομονή κατά την αποχώρηση (λόγω κίνησης).
Στη σκιά της Μελίνας
Το Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη είναι το αντίπαλο δέος του Πέτρας και είναι σαν να βρίσκονται το ένα αντικριστά στο άλλο (Ποικίλο όρος εσείς από τα δυτικά; Υμηττό εμείς από τα ανατολικά). Επίσης πλούσιο σε πρόγραμμα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες χάρη στο Φεστιβάλ «Στη σκιά των βράχων», το Βράχων προσελκύει από έντεχνους μέχρι λαϊκούς καλλιτέχνες (και όταν γράφω «λαϊκούς», μην πάει το μυαλό σου στον Βέρτη ή τον Οικονομόπουλο, αλλά σε αυθεντικούς καλλιτέχνες, όπως η Γλυκερία και η Βιτάλη), θιάσους και ξένους καλλιτέχνες (μοναδική, μαγική η συναυλία της Loreena McKennitt πριν από πέντε χρόνια, ενώ φέτος έσκασαν μύτη οι James).
Σε αντίθεση με το Πέτρας, η σκηνή του Βράχων έχει πλάτη το νταμάρι, στο οποίο ενδεχομένως να οφείλεται η ελαφρά πιο αποδυναμωμένη ακουστική του θεάτρου του Βύρωνα. Μία άλλη διαφορά είναι ότι οι κερκίδες του Βράχων είναι ξύλινες, ενώ αυτές του Πέτρας είναι «χτισμένες» και δίνουν ένα look μονιμότητας.
Αν και το θέατρο των ανατολικών προαστίων δεν έχει σε απόσταση βολής καφετέριες όπως αυτές της Πετρούπολης, έχει ακριβώς απέναντι από τον δρόμο γηπεδάκια 5x5. Φαντάσου να έχεις κανονίσει με την παρέα σου να παίξεις μπαλίτσα και να ακούγονται ροκ ύμνοι του Παπακωνσταντίνου στο background… Το Βράχων αντιμετωπίζει όμως μία αδυναμία, ίδια με του Πέτρας: οι σταθμοί του μετρό/ηλεκτρικού δεν βρίσκονται σε κοντινή απόσταση, επομένως καλό θα είναι να ανηφορίσεις με αυτοκίνητο (το πάρκινγκ του θεάτρου είναι ιδιαίτερα ευρύχωρο και εναλλακτικά μπορείς να σταθμεύσεις σε κάποιον από τους δρόμους της περιοχής).
Μία τελευταία συμβουλή και για τα δύο «νταμαροθέατρα»: εάν δεν κάνει πολλή ζέστη, καλό θα είναι να έχεις εφεδρική μία ζακέτα μαζί σου. Ακόμη και εάν δεν τη χρειαστείς εσύ, ίσως να την εκτιμήσει η φίλη σου· τα θέατρα βρίσκονται σε βουνό, γαρ.
Η εναλλακτική πρόταση
Η «Τεχνόπολις» έχει μπει δυναμικά στα μουσικά δρώμενα της καλοκαιρινής Αθήνας κατά τα τελευταία χρόνια, φιλοξενώντας παγκοσμίως δημοφιλή σχήματα όπως οι Buena Vista Social Club και οι Nouvelle Vague, ενώ έχει δημιουργήσει μακρόχρονη παράδοση και με το Athens Technopolis Jazz Festival. Φέτος έχουν ήδη αρχίσει τα… όργανα, με το En Lefko Festival που έφερε στην πόλη μας σχήματα όπως οι Hooverphonic και οι Simple Minds, ενώ την εμφάνισή τους έκαναν και οι 2CELLOS σε μία από τις πολυσυζητημένες συναυλίες αυτού του καλοκαιριού.
Τοποθετημένη στρατηγικά σε ένα πολυσύχναστο μέρος της πόλης, πολύ κοντά σχεδόν στο σύνολο του δικτύου των μέσων μαζικής μεταφοράς (μόνο τραμ δεν σε πάει εκεί), η «Τεχνόπολις» σου δίνει τη δυνατότητα να αφήσεις σπίτι το αυτοκίνητο ή τη μηχανή σου και επομένως να απολαύσεις και καμία μπίρα παραπάνω παρακολουθώντας τη συναυλία σου, χωρίς να έχεις το άγχος του πώς θα οδηγήσεις μέχρι το σπίτι. Εννοείται πως εάν ψήνεσαι και για after, έχεις ένα σωρό επιλογές για ποτό, από μεγάλα κλαμπ και ποτάδικα, ως τις καγκουρτζίδικες καφετέριες στα δεξιά της πλατείας Κεραμεικού.
Ο χώρος ενδείκνυται ως επί το πλείστον για συναυλίες, αλλά όχι για θεατρικές παραστάσεις, καθώς δεν έχει το κλασικό αμφιθεατρικό σχήμα (ουσιαστικά αποτελείται από μία μεγάλη, επίπεδη αρένα).
Οι θεατές είναι όλοι όρθιοι -εκτός εάν βρεις εγκαίρως κάποιο τραπεζάκι στο αναψυκτήριο- και ως εκ τούτου η οπτική επαφή δεν είναι πάντα καλή, ειδικά εάν εμφανιστεί μπροστά σου κανένα ντερέκι (και σύμφωνα με τον νόμο του Μέρφι, το ενδεχόμενο αυτό είναι σίγουρο ότι θα σου συμβεί).
Τέλος, η ακουστική της «Τεχνόπολις» είναι ικανοποιητική, χωρίς να χαρακτηριστεί τέλεια, κάτι που επιτείνεται από το χαμήλωμα των ηχείων μετά από μία συγκεκριμένη ώρα για την τήρηση των ωρών κοινής ησυχίας (περιορισμοί υπάρχουν και στο Θέατρο Βράχων).
Το στέκι των θρύλων
Αν είσαι τριαντάρης ή παραπάνω είναι πολύ πιθανό να έσπασες το ρόδι των συναυλιακών σου καλοκαιριών στο θέατρο Λυκαβηττού. Το θέατρο δημιουργήθηκε επίσης σε χώρο που ήταν παλαιότερα λατομείο (αν και μικρότερο σε σύγκριση με Βύρωνα/Πετρούπολη) κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1960 με πρωτοβουλία της μοναδικής ηθοποιού Αννας Συνοδινού.
Ξεκίνησε αρχικά σαν χώρος παραστάσεων, για να καθιερωθεί στη συνέχεια ως συναυλιακός χώρος, από όπου έχουν περάσει αμέτρητα ιερά τέρατα της διεθνούς μουσικής σκηνής: Deep Purple, Lou Reed, Radiohead, Bruce Dickinson, Motorhead, Whitesnake, Bryan Ferry και πάρα πολλοί άλλοι. Το θέατρο, ωστόσο, έγινε επίσης παγκοσμίως γνωστό (και η χώρα μας διεθνώς ρεζίλι) όταν το 2008 ο Δήμος Αθηναίων θυμήθηκε ξαφνικά ότι συντρέχουν λόγοι ασφαλείας και έβαλε λουκέτο λίγες ώρες πριν από τη συναυλία του James Blunt (a job well done, Mr. Kaklamanis).
Οσον αφορά το ίδιο το θέατρο, αυτό είναι ιδιαίτερα όμορφο, κοίλο, με μεταλλικό σκελετό και πλαστικά καρεκλάκια, ενώ έχει και μία άνετη αρένα, εάν θέλεις να δεις από πιο κοντά το μουσικό είδωλό σου ή να χορέψεις (όπως συνηθίζεται πχ. με τις συναυλίες των Pink Martini). Κλασική εικόνα που συνδέεται με το θέατρο είναι αυτή με την πιτσιρικαρία που έχει καταφέρει να σκαρφαλώσει στα βράχια, προκειμένου να απολαύσει δωρεάν τη συναυλία και να έχει ταυτόχρονα μία καλύτερη θέα της πόλης.
Ο χώρος έχει άνετη πρόσβαση στα σημαντικά μέσα μεταφοράς, ενώ εάν είσαι κάτοικος περιοχών όπως οι Αμπελόκηποι, τα Ιλίσια ή το Κολωνάκι, μπορείς να ξεκινήσεις λίγο νωρίτερα και να κάνεις τη διαδρομή με τα πόδια - ένας υγιεινός απογευματινός/νυχτερινός περίπατος. Αν πάλι είσαι φανατικός του αυτοκινήτου, το θέατρο έχει μεγάλο πάρκινγκ, αλλά δημιουργείται απίστευτο μποτιλιάρισμα στον στενό δρόμο του λόφου, τόσο κατά την προσέλευση, όσο και κατά την αποχώρηση.
Τέλος, μετά τη συναυλία -και αφού βρίσκεσαι που βρίσκεσαι τόσο ψηλά- μπορείς να πάρεις το παρεάκι σου και να αράξεις για λίγο σε ένα από τα παγκάκια του Λυκαβηττού, ατενίζοντας τη φωτοστόλιστη Αθήνα που τόσο όμορφη φαίνεται το βράδυ.
Με ιστορία δύο χιλιετιών
Το Ωδείο Ηρώδου Αττικού είναι ο αρχαιότερος ενεργός συναυλιακός χώρος της πόλης και ασφαλώς δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Η εμφάνιση ενός καλλιτέχνη στον συγκεκριμένο χώρο αποτελεί σύμβολο καταξίωσης, ενώ δεν είναι λίγοι και οι ξένοι καλλιτέχνες που επεδίωξαν την παρουσία τους σε αυτό με κάποιο live. Στη σκηνή του Ωδείου έχουν εμφανιστεί από τη Μαρία Κάλλας (στην αρχή της καριέρας της, αλλά και αργότερα όταν καθιερώθηκε στο διεθνές στερέωμα) έως την Πάτι Σμιθ και από τον Μίκη Θεοδωράκη έως τον Σόλομον Μπερκ και τους Blues Brothers.
Τοποθετημένο στη σκιά της Ακρόπολης, το Ηρώδειο έχει εύκολη πρόσβαση με το σύνολο των μέσων μεταφοράς, ενώ δεν ενδείκνυται ιδιαίτερα η χρήση του αυτοκινήτου, μια και δεν υπάρχει μεγάλο οργανωμένο πάρκινγκ και άντε να κάνεις γύρες στα στενά δρομάκια της περιοχής μέχρι να βρεις κάποια θέση.
Η βόλτα στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου είναι κάτι παραπάνω από ειδυλλιακή, με το Μουσείο της Ακρόπολης να δεσπόζει στα αριστερά σου εάν έρχεσαι από τον σταθμό Ακρόπολη ή τον λόφο του Φιλοπάππου εάν κοντοζυγώνεις από Θησείο. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής σου μπορείς να σταθείς για να απολαύσεις κάποιον από τους ουκ ολίγους πλανόδιους μουσικούς (προκειμένου να «ζεσταθείς» και ενόψει της συναυλίας που θα παρακολουθήσεις) ή απλά να χαζέψεις τα νεοκλασικά επί του πεζόδρομου - τα οποία δεν τα βαριέσαι ποτέ.
Οσο για τον ίδιο τον χώρο, ο χαρακτηρισμός «επιβλητικός» ίσως και να τον αδικεί: με το μαρμάρινο κοίλο του και την τριώροφη όψη της σκηνής, είναι σαν να κάνεις ένα ταξίδι στον χρόνο με το που εισέρχεσαι. Και επειδή στην αρχαιότητα δεν υπήρχαν ούτε τακούνια (οι κοθόρνοι δεν προσμετρούνται), ούτε τσίχλες, φρόντισε να αφήσεις τις γόβες στιλέτο σπίτι σου, εάν είσαι γυναίκες, και να πάρεις την τσίχλα μαζί σου κατά την έξοδό σου από το Ηρώδειο, αντί να την κολλήσεις σε κάποιο μάρμαρο. Καλό είναι να φροντίζουμε την κληρονομιά μας.
Οπως σε πικ νικ
Και αφού βρισκόμαστε στο κεφάλαιο «ποιότητα», ας παραμείνουμε σε αυτό, πηγαίνοντας κατά Μέγαρο μεριά, το οποίο άνοιξε από το 2010 τον κήπο του για συναυλίες και άλλες καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Ανάμεσα στις νερατζιές, τις ακακίες και τα άλλα δέντρα του κήπου, μπορείς να τοποθετήσεις την ψάθα σου ή το καρεκλάκι σου, για να αράξεις στο γκαζόν, σαν να έχεις βγει βόλτα για πικ νικ ή σε κάποια παραλία. Βέβαια, υπάρχουν και λίγα παγκάκια, αλλά είναι δύσκολο να προλάβεις καμία θέση ελεύθερη.
Δεδομένης αυτής της χαλαρής και παρεΐστικης ατμόσφαιρας, ο Κήπος του Μεγάρου ενδείκνυται για συναυλίες καλλιτεχνών όπως ο Κηλαηδόνης και ο Μαραβέγιας, άντε και για καμία Φαφούτη. Αν τρελαίνεσαι για περισσότερο hardcore καταστάσεις, μάλλον θα πρέπει να αναζητήσεις αλλού την τύχη σου... Η πρόσβαση στον χώρο είναι πανεύκολη, καθώς ακριβώς έξω από τον χώρο έχει στάση μετρό (σωστά μάντεψες, πρόκειται για τη στάση «Μέγαρο Μουσικής»), καθώς και στάσεις λεωφορείων και τρόλεϊ.
Με θέα στη θάλασσα
Αν πάλι είσαι Πειραιώτης, η καλύτερη επιλογή σου ακούει στο όνομα Βεάκειο. Χτισμένο στον λόφο του Προφήτη Ηλία, η σκηνή του θεάτρου έχει πλάτη στη θάλασσα, επιτρέποντας στο κοινό να απολαμβάνει μαζί με τη συναυλία και τη θέα στον Πειραιά.
Το Βεάκειο είναι σχετικά μικρό (με χωρητικότητα περίπου 2.000 θεατών), αλλά η πρόσβαση σε αυτό μπορεί να αποδειχτεί κάπως δύσκολη, καθώς οι δρόμοι που βρίσκονται κοντά είναι στενοί και με τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα αριστερά-δεξιά δημιουργούνται πολύ εύκολα bottlenecks. Επίσης, λόγω της τοποθεσίας του (βρίσκεται κοντά σε σπίτια), υπάρχουν περιορισμοί ως προς το πόση ώρα μπορεί να διαρκέσει μία συναυλία (υπολόγισε μάξιμουμ μέχρι τις 12.30 μετά τα μεσάνυχτα).
Οπως και να έχει πάντως, πρόκειται για έναν από τους ομορφότερους χώρους της πόλης μας και αξίζει να βάλεις στο πρόγραμμά σου καμία συναυλία που πρόκειται να φιλοξενηθεί εκεί.
